Een heel andere wereld.

Sinds afgelopen maandag ben ik eindelijk voor de eerste maal in Bangladesh. In de loop van de afgelopen jaren heb ik al vele enthousiaste verhalen van Ria gehoord en natuurlijk ook de nieuwsbrieven en verslagen gevolgd. Ik was dan ook heel benieuwd, hoe het in werkelijkheid zou zijn. Ria heeft een geweldig programma gemaakt voor de twee en een halve week, dat we hier gezamenlijk zijn, zodat ik alle projecten kan bezoeken kan zien en ook veel van Bangladesh kan zien.

We zijn vanuit Dhaka met het vliegtuig naar Dynajpur gereisd. We zijn direct naar de daycare gegaan, waar een warm welkom was met bloemenkransen. Heel leuk om kennis te maken met de staf en het centrum te zien. Ik kreeg een rondleiding door het pand. Bijzonder om nu in het echt te zien. Het was wel onmiddellijk duidelijk, dat ze toe zijn aan een groter pand. Overal kinderen, teamleden en moeders, elk plekje wordt benut.

Daarna zijn we naar ons gastgezin gegaan, waar we wederom hartelijk werden ontvangen en een heerlijke lunch kregen voorgeschoteld.   ’s Middags zijn we achterop op de motorbike rondgereden om de omgeving te zien, wat een hele belevenis was. We reden langs mooie groene rijstvelden waar flink gewerkt werd, en mangobomen en natuurlijk gingen we naar de visvijver. Zo kwamen we ook bij het nieuwe stuk al opgehoogd land, waar het nieuwe centrum gebouwd zal worden. Zowel vijver als land zagen er prima uit en groter, dan ik verwacht had. De eerste indrukken zijn heel leuk en veel gezien de eerste dag.

De volgende dag hebben we op de daycare doorgebracht.  Het was er druk met lokale werkers, moeders en kinderen. Er werd hard gewerkt en ze hadden een duidelijk programma. Van elk kind hingen de gegevens en therapie aan de muur. Ria had een aantal nieuwe kinderen voor onderzoek met de lokale fysiotherapeut. Ik vond het geweldig, hoe voor ieder kind zoveel aandacht was en hoe na het onderzoek gelijk een programma gemaakt werd. Er zijn veel kinderen met ernstige handicaps. Allerlei leeftijden, hele kleintjes, maar ook een jongen van 8 jaar, waar nog nooit naar gekeken was. Moeders komen van heinde en verre met de ban, een platte kar, of de riksja. Sommigen geven aan, dat ze van het centrum gehoord hebben en daarom gekomen zijn. De daycare heeft een goede naam in de wijde omgeving, heel belangrijk en fijn.
De kinderen krijgen na de therapie warm eten en gaan daarna naar huis. Dan is er eten voor ons, wat goed smaakte.  De kokkin maakt elke dag heerlijke en gevarieerde maaltijden. Er was een bespreking en daarna was het mijn beurt om het team een training ‘bimmen’ te geven. Bim staat voor Beleven In Muziek en is speciaal ontwikkeld voor gehandicapte kinderen. Muziek wordt vertaald op het lichaam met de handen of met materiaal, zoals bv. een bal. We hadden veel plezier.

Woensdag was er ouderochtend. Er waren zo’n 55 ouders, merendeel moeders, maar ook 11 vaders en een paar oma’s. Ria heeft daarna verteld over zintuigverwerking en de ouders werden uitgenodigd om te laten zien met welke materialen welke zintuigen geprikkeld werden. Daarna hebben we het bimmen gedemonstreerd en de ouders deden mee. We hadden de dag ervoor 80 ballen gekocht, zodat ieder een bal kon meenemen naar huis. De ouders deden enthousiast mee. En het was dikke pret.  Na de lunch was er teamtraining gehad, met herhaling en nieuwe technieken. De werkers hebben goede vorderingen gemaakt.

Donderdag waren er veel nieuwe kinderen, die onderzocht moesten worden. Het was een drukke dag, ook met moeders en een enkele vader met kinderen en er werd hard gewerkt. Elk hoekje wordt benut. In de middag, na de evaluatie, zijn we op huisbezoek geweest,  weer achterop de motorbike. We gingen langs bij 2 families, waarvan de kinderen wel op het centrum komen, maar ze wilden ons graag hun huisjes laten zien. De huizen waren mooi beschilderd, maar piepklein. Er is ruimte voor een bed, een kastje en een metalen kist voor het opbergen van spullen. Bij één familie kregen we allerlei lekkere hapjes en fruit, gepresenteerd op het bed. Zo gastvrij en lief, hoe we ontvangen werden! Daarna zijn we nog naar het huis van één van de stafleden geweest, die ons uitgenodigd had. Daar was weer een hartelijke ontvangst met heel veel lekkere hapjes. Haar huis was mooi geschilderd en versierd. Er zijn zo’n 40 huisbezoeken per week voor de kinderen, die niet naar het centrum kunnen komen en het zijn flinke afstanden, die overbrugd moeten worden.

We namen afscheid, want de volgende dag zouden we naar Mymensingh  gaan.
Ik vind het heel indrukwekkend, hoe hier gewerkt wordt, hoe flink en positief veel ouders zijn met hun zorgen met een gehandicapt kind. Het is duidelijk te zien, hoe blij de mensen zijn met de daycare en de aandacht voor hun kind en hoeveel ze ook aan elkaar hebben.
Ria doet hier prachtig werk, dat wist ik al wel, maar wordt hier bevestigd.

 

Marian

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *