Het is nacht, ik kon niet slapen, lang heb ik rijtjes liggen bedenken, wat ik nog moet doen, maar nu ben ik toch maar even opgestaan. Er kraait al een haan, die is van slag, want het is nog donker. Zeker een Bengaal.

De laatste dag hier in Phulbari is aangebroken, nu kraait die haan al weer………. Gisteren de laatste kinderen gezien, mooi, mooi, mooi, lieve koppies, veel vragen, veel zorgen, veel mooie plannen en ideeën. Erna snel aan de slag met groepen indelen, rooster bedacht, kinderen met de stoeltjes combineren, zodat we niet veertig stoeltjes nodig hebben, maar slechts twintig. Dat is gelukt. We starten met 4 daycare groepen, 3 preschool groepen, 3 babygroepen, een dag fysiotherapie voor de schoolkinderen en dan nog een paar huisbezoeken. Een mooi plan, maar dat wordt hard werken voor het team. We hebben gekozen voor groepen met 8 kinderen, dan is het te overzien en te behappen denk ik en hoop ik.

Gisteren heeft de timmerman de ontwerp stoeltjes gebracht en ook is de trap met glijbaan afgeleverd, het ziet er allemaal goed uit. We zijn dus bijna compleet.

Vandaag de laatste trainingen, daarin ga ik maar oefenen met dagprogramma’s. Ik wil ook nog Sherborne lessen geven en een plan van aanpak uitleggen. De eerste dagen probeer ik Juma en Tina uit Mymensingh te vragen ons nieuwe team bij te staan, ik hoop dat ze kunnen komen. Ons nieuwe team helpen opstarten en een hart onder de riem steken, lijkt me wel fijn voor ze. Ze zijn een beetje zenuwachtig omdat ik naar huis ga. Maar ja, daar heb ik eerlijk gezegd ook wel heel veel zin in inmiddels, ha ha.

Aan het eind van de middag wordt er een lekkere lunch verzorgd ten afscheid en daarna moet ik nog alle verslagen doornemen, corrigeren (door Dipen en Rifa op de laptop ingeklopt) en erna schema’s met doelen en oefeningen maken voor aan de muur ter herinnering voor het team. Hier heb ik nog een dag voor in Dhaka en dat is wel voldoende.

Inmiddels doet de computer op het centrum het ook, de printer en de scanner, het werkt allemaal. Het toilet is wat minder, als je per ongeluk op de wasbak leunt komt ie naar beneden, de pot lekt en er stroomt water uit een paar pijpen, maar verder kun je er plassen ha ha. Moet nog gemaakt. Een ruimte zijn we aan het versieren als snoezelruimte, dat wordt leuk.

Tja, er is een hoop geregeld en gedaan en het is tijd om de koffer in te gaan pakken, vanavond. Op naar Dhaka met de laatste werkzaamheden en dan het vliegtuig in. Liefs voor jullie en bedankt voor de gezellige mailtjes. lieve woorden die me op de been hebben gehouden.
Nu beginnen de imams van alle kanten te zingen, dus is de ochtend aangebroken.
Groetjes Ria

Vandaag toch weer wat meegemaakt, nu ik er over nadenk en het opschrijf ben ik eigenlijk gewoon boos. Komt er een kindje van 2½ jaar, (met jonge moeder en oma), uitgemergeld, lege uitdrukking, doet niets, geen geluid, huilt niet,  kan niet bewegen… Nee, natuurlijk niet dat kind is hartstikke ondervoed, heeft het koud, kan niets.

Een dekentje, gebreid door de breiclub in Loosduinen, een paar sokjes en mutsje van de breiclub uit Hendrik-Ido-Ambacht snel aan laten rukken. Lekker warm. Heerlijk op schoot en lieve geluidjes in haar oor, beetje aaien over wangetjes, bewegen en warm wrijven en er komt een lachje op haar gezicht.
Nu is het niet om op te scheppen, maar gewoon omdat ik het niet begrijp: wat doen die mensen met hun kindje, 5 minuten op mijn schoot en ze lacht, wel voorzichtig lachje maar toch…………….
Vader vindt het niet de moeite aandacht te besteden aan dit lieve meisje, moeder is jong en onwetend en onderdanig, oma doet ook niets en nu heb ik de pest in. We hebben haar naar een bevriende kinderarts gestuurd, het kindje moet eten, met neussonde denk ik, voedsel hulp willen en kunnen we graag geven. Als moeder niet mag komen van vader gaan we op huisbezoek, maar jullie begrijpen, dit is voor mij heel moeilijk en onacceptabel.  Vannacht kan ik weer niet slapen denk ik……Vandaag ook nog twee ernstig meervoudig beperkte kinderen ontvangen. Dat is moeilijk voor ouders,  maar dat is het voor ons ook. Nog meer dekens van de breiclub uitgedeeld dus want de kinderen bewegen weinig en hebben het extra koud. Ook mutsjes en sokjes van de breiclub kunnen geven. Dus de materialen gemaakt door de dames in Nederland verwarmen hier de kinderen en mijn hart !!!!

Ik ben er blij mee, zo’n kindje in zo’n heerlijke deken te wikkelen en  in moeders armen te leggen. Aan jullie de eer dames! Ik zeg het er altijd bij dat het door enthousiaste breidames in Nederland is gemaakt.

Vandaag is het rememberance day, dat betekent een soort 5 mei viering, het einde van de oorlog in de zeventiger jaren  wordt herdacht. Wij hebben toch kinderen laten komen, (de stand is nu 72),  maar erna waren wij vroeg vrij. Wij waren uitgenodigd om naar een optreden te komen en jawel, een heuse goochelaar. Hij had goede trucs zeg, hoe hij het doet weet ik niet, maar Harrie zal alles kunnen begrijpen…… Wel leuk een enorme mensenmassa en kinderen zaten voor het toneel op een groot veld, dus me niet in grote menigten begeven is vandaag NIET gelukt. Nu ben ik thuis even aan het opwarmen, want het is zover hier, het wordt echt koud, vanaf een uurtje of vijf. Vanavond nog een uitnodiging bij iemand voor het eten, aangepast menu hoop ik.

JONGENS: het gaat gebeuren, HIJ komt morgen,  het jongetje, mijn prinsje, het is geregeld. Ben ZOOOOOOOOOOO benieuwd of hij blij wordt.
Jullie zullen het horen.
Veel liefs voor nu.

Twee dagen zitten er op en het was al een drukte van jewelste. De ouders komen met hun kind, niet om de beurt, maar allemaal tegelijk om half negen ‘s morgens. Dat betekent dat sommigen een hele dag wachten met hun kindje op de arm….. Dat voelt ongemakkelijk voor mij, maar het is enthousiasme van de mensen en voor Bangladesh heel normaal. Ze zijn benieuwd, nieuwsgierig en vol hoop.

Onwijs leuke kindjes,   allerlei leeftijden, voor sommige is de therapie echt wat laat. Dan baal ik stevig. Die hebben al zoveel beperkingen en een looppatroon ontwikkeld waar nog met moeite iets aan te verbeteren valt. Maar gisteren was er ook een kindje van 2 jaar, jippie, volop kansen…..

Gisteravond was de inauguratie van het centrum, echt lachen hoor. Het hele bestuur van de NGO, die ik verder natuurlijk nog niet kende, maar ook een groep wellwishers, zoals ze dat hier noemen, kwam opstomen. Het is namelijk belangrijk dat we de mensen hier uit de omgeving mee krijgen in het initiatief van zorg voor gehandicapten. Dat is reuze belangrijk want als de gemeenschap iets niet ziet zitten, kun je het wel schudden. Er was een presentatie en een hoop Bengaalse verhalen en erna had Rassel taart laten aanrukken. Dat is grappig, want ik mocht als eerste, wat betekent dat: taart aansnijden en in iemands mond stoppen en vervolgens bij de volgende in de mond stoppen. Zo doen ze dat hier, dus op een gegeven moment stond iedereen taart bij een ander in zijn mond te stoppen. Dit is zo grappig. Echt weer TIB, maar leuk om mee te maken. Ook had Rassel een maaltijd verzorgd, die is gekookt door de chefkok van het dorp in een enorme pan. De maaltijd is in pakjes verpakt en die gaan ze dan niet samen nuttigen, nee die krijgen de mensen mee naar huis, ha ha. Ik ben gaan kijken naar het koken en leuk om te zien, van stenen wordt er een muurtje neergezet om een vuurtje te stoken en dan koken maar. Ik stuur een foto voor de website, dus kijk daar even, want ik krijg foto’s niet verstuurd over de mail.

Nu was het ‘s morgens ook wel apart. In mijn gastgezin kwam Rassel met een geit aanlopen, ik zei:”Ben je je geit aan het uitlaten,” zo zag het er uit namelijk. Nee, hij had die geit op de markt gekocht voor de moeder des huizes. Maar wat wil het geval: die chefkok stond geit te koken……………….. Ik dacht, “Zal toch niet dat leuke geitje van vanmorgen zijn.. brrrrr………..” Nee , gelukkig hij leeft nog, maar gisteravond heb ik mijn pakketje eten weggegeven en alleen komkommer gegeten, ha ha dat vind ik veiliger. Denk niet dat ik te weinig eet hoor ! Ik begin met een stevig ontbijt met van alles gefrituurd, wat behoorlijk zwaar op de maag ligt. Dan om een uur of een, komen de somoza’s en pakora’s langs tussen het werken door, dan om een uur of vijf warme lunch, eigenlijk ben ik dan klaar voor de dag, maar ‘s avonds om negen uur, wordt er gedineerd. Dat probeer ik af te slaan, want anders wordt ik echt niet lekker. Inmiddels weet de gastvrouw dit en hoewel met tegenzin, krijg ik komkommer met een bak thee. Het is ondankbaar misschien maar anders word ik echt kotsmisselijk want het meeste is gefrituurd, vet en heet gekruid, mijn maag protesteert en ik blijf graag op de been.

Gisteren zijn er 18 kinderen geweest, vandaag de volgende 10 en erna training, want de fysiotherapeut uit mijn team is een aardige jongen, maar………… hij is geloof ik alles vergeten wat hij geleerd heeft, dus aan de slag.

Staan jullie kerstbomen al??  Hoewel het hier prima is, tel ik de dagen af, dat ik lekker naar huis mag. Het schiet al op, maar eerst nog 80 kinderen zien en een hoop trainingsmomenten verzorgen. Elke morgen heb ik nu een bucket shower met warm water, zo, dat is genieten! Ik ben weer helemaal schoon, dat duurt echter meestal niet zo lang. Het wordt hier ook kouder nu, maar ik heb mijn bontje weggegeven in Mymensingh aan een lieve man uit het team, die erg ziek was en het steeds maar zo koud had. Het was nog 20 graden, hij was echt niet in orde. Als het te koud wordt kan ik een T-shirt onder mijn jurk aan doen, dus geen punt.

Het centrum is mooi, joh, eigenlijk is alles er………..veel materialen en speelgoed, dank zij jullie allen!! Het voelt al als thuis, want het is nu mijn eigen centrum en ook dat van jullie natuurlijk, een goed gevoel hoor. Inmiddels is het avond en is de stand: 30 kinderen gezien.

Liefs voor jullie en mijn groetjes.

Ria

Het moment van afscheid was vandaag aangebroken.
Na twee dagen training voor 34 mensen kunnen we terug kijken op leuke dagen waarin we veel gelachen hebben, geoefend, ervaren en materialen gemaakt en ik denk ook wel weer een aantal dingen geleerd. Er is hard gewerkt door iedereen en dat is altijd leuk.  We hebben met mijn fototoestel video-opnames gemaakt en toen ik die ging terugkijken merkte ik pas wat een enorme janboel het af en toe was en wat een herrie, ha ha. Dat kan hier allemaal en toch ging het goed en was het zinvol. Sherborne oefeningen blijven hilarisch om aan Bengalen te leren en vooral om het samen met hen te doen. Top dus.
Ja en vandaag het afscheid. Ter ere daarvan had ik al eerder van PCC een sari  cadeau gekregen en die moest vandaag aan. Vanmorgen ben ik dus in die doek gewikkeld naar de womens club gestrompeld ( = hier om de hoek) en ben daar onder groot plezier door vier dames in mijn sari gehesen. Dat is een heel karwei namelijk en dan nog heb ik me vele momenten afgevraagd of ik dat ding onderweg niet zou verliezen. Steeds een riksjaw genomen, want ook lopen in een sari  valt niet mee.
De tocht vandaag ging van de womens’ club naar Tina, daar de dagbesteding bijgewoond, de breiclub van de moeders  en nog een leidster averechts leren breien en de maaltijden voor het voedselprogramma werden gemaakt. Dan realiseer je je weer hoeveel er eigenlijk gebeurt. Na even heerlijk met Tina te hebben gekletst gingen we naar de womens’ club terug want we waren er nog niet uitgebreid op de thee geweest, dan kun je niet vertrekken. Dus daar op de thee. Ondertussen al zoveel complimentjes gehad over mijn uiterlijk want de Bengalen vinden het superleuk als je als blanke vrouw in een sari rondloopt. Dus een hoop bekijks ook. De volgende onderneming was PCC, de therapiedag liep nog volop en ik kon het toch niet laten, ondanks mijn sari, me te bemoeien met wat oefeningen die ik zag. Dus tot de laatste minuut heb ik mijn tijd hier benut.
De afscheidspreek viel gelukkig mee, wel moest er nog een hele fotoreportage gemaakt, gesprek met de manager en daarna op naar broeder Guillaume en de andere broeders om even gedag te zeggen. De gastvrijheid die ik mag ervaren is toch altijd fijn en daar wilde ik ze even voor bedanken. ’s Avonds zou ik met Michal thuis eten, maar er kwam steeds weer iemand een afscheidscadeautje brengen, heel lief maar die koffer hoefde wat mij betreft niet vol terug.  Ik heb zelf al het een en ander ingeslagen en jullie zullen begrijpen dat mijn pannetjes ook mee naar huis gaan. Die zijn echt leuk en die laat ik graag aan jullie zien. Ook heb ik tassen laten maken bij de womens’club en die zijn erg mooi geworden. dus WIE heeft er een nieuwe tas nodig ……  die is te koop vanaf de kerst , haha. ………..
De drie weken zijn omgevlogen, er is veel gebeurd, veel beleefd, veel gezien, de kinderen waren weer ontroerend en diep ontzag voor de moeders en voor de Bengalen. Sommige kinderen vond ik echt moeilijk om aan te zien en mee te maken, wat zij moeten dragen raakt me diep. Ik hoop maar dat ik iets aan hun welbevinden heb kunnen bijdragen. Zij blijven me nog wel het meeste bij. Gelukkig was er ook zoveel vrolijkheid, ik vind het waardevol om hier te kunnen zijn en dit alles mee te mogen maken.
Maar het zit er nog niet op.
Morgen reis ik met het busje van PCC naar Phulbari  om het nieuwe team te ontmoeten, het centrum en de kinderen daar.
Want we gaan daar aan de slag, 10 dagen bikkelen wordt dat: kinderen onderzoeken, plannen maken, trainingen geven en teambuilding. Daarna gaat het team van start en zal CP daycare Dynajpur een feit zijn.
Donderdag vindt gelijk de inauguratie plaats, zelf vind ik het een beetje onzin en te vroeg maar men wil graag een klein openingsmomentje organiseren als ik er ben. Niet heel erg officieel gelukkig, maar toch iets feestelijks. Dus we gaan het beleven. Nu snel naar bed, want morgen om vijf uur sta ik op om het laatste in mijn tas te proppen en om 6 uur te vertrekken.
Opladen voor de nieuwe uitdaging.
Misschien kan ik daar niet mailen, ik weet het niet, misschien krijgen jullie nog heel veel berichten, we zullen zien, anders alvast fijne voorbereiding voor de  kerst toegewenst.
Groetjes en liefs Ria