Hallo allemaal,
Nu pas een mail, terwijl we al vier dagen vol belevenissen achter de rug hebben… Zoveel indrukken, al zoveel overlegd, al zoveel gedaan; zo gaaf, zo leuk, zo ontroerend, hier komt ‘ie:
Allereerst een binnenlandse vlucht met een propellervliegtuig van Bengaalse makelij genomen. Daar was ik niet gerust op, want inmiddels heb ik niet meer zoveel 
vertrouwen in Bengaalse materialen. Toch is het goed gegaan en zijn wij goed aangekomen in Phulbari, Dinajpur.
Hier sloegen wij achterover van de hitte, want hoewel het nog geen hoogzomer is lopen de temperaturen flink op en is het zweten geblazen bij elke activiteit. Het is tevens hoogtij voor de muggen helaas. We smeren deet, liggen onder de klamboe, maar toch uit alle hoeken en gaten komen ze….
Maar toen we vrijdag waren aangekomen, zijn we natuurlijk direct naar het centrum gesneld, waar wij hartelijk ontvangen werden door de kinderen en met bloemen verrast. Het dagcentrum draaide het programma en veel gezichten herkende ik van de onderzoeken in november. Een enthousiast, blij, vrolijk en beweeglijk gezelschap dat over de grond krioelde. Wel nog een beetje rommelig, maar gewoon een gezellige drukke boel en als de kinderen en moeders lekker spelen, dan is dat alvast iets. Hierna gingen we toch maar even een dutje doen, want we hadden nu ongeveer twee nachten niet geslapen.
Zaterdag stond er een ouder-kind ochtend op het programma. Dit was een geweldige ervaring, want de opkomst was zo groot dat het centrum, 3 maanden na opening, al te klein leek. Het barstte bijna uit zijn voegen van de kinderen, moeders, vaders en natuurlijk de staf. Drieënveertig kinderen en net zoveel ouders, alle vier de ruimtes zaten vol en het was reuze gezellig. Deze ochtend is bedoeld om het contact met ouders uit te bouwen, te evalueren: hoe vinden zij het gaan, zien ze veranderingen bij hun kind, is het leuk, zijn er vragen, zijn er problemen. Er wordt verteld hoe wij de toekomst zien, dat regelmatig aanwezig zijn bijdraagt aan de vooruitgang van hun kind, dat hetgeen wordt geleerd thuis ook toegepast kan en moet worden enz enz. Er is verteld over de spalken die nu klaar zijn en deze week verstrekt en uitgelegd gaan worden, de stoeltjes die in gebruik genomen zullen worden, de rolstoelen aangemeten. En wat nog het mooiste is: van heinde en verre komen mensen omdat ze over ons werk hebben gehoord, om hun kind aan te melden. Zodoende zijn er voor deze week alweer 12 of 13 nieuwe onderzoeken gepland.
Tot mijn grote verbazing, verwondering, plezier, geen woorden voor dus eigenlijk, jippie jippie, hoorde ik dat al verschillende kinderen enorm vooruit zijn gegaan. 3 maanden en de ouders zien al verbetering, knap team hoor !!!!! Het is fijn dat ons werk zo goed ontvangen wordt, maar het geeft ook gelijk wel een druk op ons dat er nog zoveel vóór ons ligt om te doen. Zoveeeeeeeel meer kinderen hebben zorg nodig in dit gebied waar nooit iets is geweest op het gebied van zorg of dagbesteding.
In onze nieuwe keuken, dit wil zeggen kleioven buiten, heeft onze kokkin dus voor die 100 mensen gekookt. Dat vind ik een geweldige prestatie, op die drie vuurtjes met hout gestookt voor zoveel kinderen en hun ouders een heerlijke maaltijd bereiden, zo knap!
Gisteren was een topdag, een programma waar ik altijd het meest naar uitkijk en wat ook voor Trees een geweldige ervaring is geweest. Achter op de brommer door het platteland rijden, op huisbezoek bij de kinderen van het centrum of bij kinderen die nog nieuw zijn en nog gaan komen. Dan zie je de natuur, de frisgroene rijstvelden, waar de rijst nu net begint te groeien, de mensen die het land bewerken met hun handen of eenvoudige gereedschappen, de huisjes van golfplaat of van klei, de kleioventjes waar de mensen op koken, de koetjes die zo ongeveer naast het bed staan. Een kostbaar bezit! En dan, niet te vergeten, de drommen mensen die om ons heen komen staan als we bij een gezin zijn aangekomen. Zeker nu Trees bij ons is, is de belangstelling groot. Met haar blanke huid en lichte haar wordt zij overal met open mond aan- en nagestaard. Wel komisch en zij kan er ook hartelijk om lachen. Hoewel wij de huisbezoeken een van de fijnste ervaringen vinden, is het van de andere kant ook best diep triest om te zien hoe de meeste mensen hier leven. Ze zijn arm, hebben weinig, de huisjes van klei zijn donker en klein. Er zijn geen voorzieningen, het oventje staat buiten, soms ook de waterpomp, maar vaak ook niet. Er is één bed en soms een stoel en iedereen slaapt in dat bed. Ook het gehandicapte kind en dat moet daar ook vaak de hele dag liggen, omdat het niet kan zitten. Soms is er een planken vloertje buiten waar deze kinderen op liggen, maar meestal niet. Omdat ik graag de huisjes van binnen wilde zien, kon ik het goed bestuderen. Het is tenslotte belangrijk om te kijken of mensen wel iets aan een rolstoel hebben, als wij er voor een kind een zouden wensen en zouden willen verstrekken. Dan sta je wel weer te kijken van de vindingrijkheid van de Bengaal. Want in een huisje waar we eerst door een heel smal poortje moesten, keek ik wat bedenkelijk omdat de rolstoel er niet door zou passen. Toen bleek dat het een flexibel wegneembaar wandje was. Ha ha, dat vind ik nu weer zo geweldig. Gewoon de bamboepaal uit de grond trekken, even draaien en weer terug zetten. Jippie. Zo had ook een vader, bij wijze van statafel, een smal diep gat in de grond gegraven. Grappig bedacht toch? Het was eigenlijk iets te laag ik zou nog iets dieper willen adviseren maar dat vond ik toch wat ongepast.
Hoewel het enorm heet was overdag, voelden we een fris windje op de brommer. Maar als je dan in een tentje neerzakt voor een theetje dan slaan de vlammen je uit en het zweet stroomt over onze lijven. Dan zien we er uit als gekookte tomaatjes, het lijkt wel alsof de Bengalen dit niet hebben, zij zullen het wel gewend zijn denk ik……
Intussen hebben we dikke pret hier. Trees geniet volop van de gastvrijheid van het gastgezin, vindt het eten lekker, slaapt goed en kijkt haar ogen uit. Zij is Banglaproof dus.
Vandaag was een chaotische dag op het centrum omdat er zeven nieuwe kinderen kwamen voor een onderzoek en het maken van een plan. Daar heb ik de snoezelruimte voor gekozen. Ik heb er ook twee nieuwe personeelsleden bij betrokken en een tolk, waardoor het dagprogramma enigszins stagneerde. Echter Rassel ging stug door met oefeningen voor de kinderen en Trees heeft de boel vermaakt door te gaan zingen. Eerst waren de moeders verlegen, maar op een gegeven moment kwamen ze daarover heen en zongen ze gezellig mee. Iedereen vrolijk, dat moeten we hebben.
Na het dagprogramma en de lunch hebben we een team gehouden. Daarin plannen gemaakt wat er in de komende 8 dagen nog te doen staat. Dat was een hele lijst mijn inziens en daar hebben we nu een mooi plan voor. Daarna hadden we nog 2 koffers en een grote tas aan materialen u
it te pakken, aan te bieden en uit te leggen. Speciale bewondering kreeg het circus tentje wat we kregen van Tina en Paul uit Hendrik Ido Ambacht. Dat hadden ze echt nog nooit gezien, maar het heeft een mooi plekje gekregen in de snoezelruimte. Morgen zullen de kinderen verrast zijn.
Zelf vond ik het leuk om van de week te zien hoe enthousiast de trap met glijbaan wordt gebruikt. Leuk toch dat we kunnen zien dat alle materialen zo fijn terecht zijn gekomen en goed worden gebruikt. Er wordt gespeeld, geleerd, geprobeerd en heel veel plezier beleefd.
Wij hebben een mooie tijd en genieten van wat er tot nu toe is gerealiseerd.
Het centrum staat en het heeft een plaats in de gemeenschap, het wordt gewaardeerd, MAAR ik zie ook dat er nog veel te leren en te verbeteren valt, dat is ook goed, er is een begin, een goed begin maar er blijft werk aan de winkel.
Tot mails en groetjes Ria
Tot mijn verrassing deed het team de therapie oefeningen heel goed, natuurlijk niet perfect, maar het zag er best goed uit. Ook keken ze steeds op de muur waar printjes hingen van de doelen en oefeningen van de kinderen. Dat is mooi, want dan wordt er wel bewust gewerkt. Wat ze nog niet onder de knie hadden was het draaien van een dagprogramma en de organisatie daarvan. Het is ook pas zo kort dat ze zijn gestart, dan moet er veel gebeuren. Hier hebben we nu veel aandacht aan besteed, met praktische aanwijzingen, evaluaties, bijstellen en trainingen. Het is een jong maar enthousiast team en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Er is inzicht en inzet, daar zijn we heel blij mee.
