april 2016 – physci.nl

Weer thuis

24 april 2016/0 Reacties/in archief /door gerard

Hallo allemaal,

Donderdagavond (21/4) zijn wij weer veilig thuis aangekomen. Moe maar voldaan, want we hebben veel kunnen doen.

Tot mijn verrassing deed het team de therapie oefeningen heel goed, natuurlijk niet perfect, maar het zag er best goed uit. Ook keken ze steeds op de muur waar printjes hingen van de doelen en oefeningen van de kinderen. Dat is mooi, want dan wordt er wel bewust gewerkt. Wat ze nog niet onder de knie hadden was het draaien van een dagprogramma en de organisatie daarvan. Het is ook pas zo kort dat ze zijn gestart, dan moet er veel gebeuren. Hier hebben we nu veel aandacht aan besteed, met praktische aanwijzingen, evaluaties, bijstellen en trainingen. Het is een jong maar enthousiast team en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Er is inzicht en inzet, daar zijn we heel blij mee.

Veel ouders zijn nog erg onwetend en als het kind binnen twee maanden niet genezen is, vragen ze zich af waarom te komen. Hier gaan we nog veel aandacht aan besteden. Voorlichting, bewustwording en aandacht vragen voor het welbevinden, geluk en leven van hun kinderen, die een moeilijk en geïsoleerd leven leiden. Er is een mooi begin van ons dagcentrum, het team staat voor hun taak en wij hebben weer iets kunnen bijdragen.

Hoe blij kun je zijn met je eigen huisje, je eigen bed, douche en alle gemakken die voor ons zo gewoon lijken. Heerlijk om weer thuis te zijn, maar volop plannen en energie om te werken aan de groei van ons nieuwe centrum in Dinajpur.

Groetjes Ria

Bengaals Nieuwjaar Shuvo nobo barsho 1423

19 april 2016/0 Reacties/in archief /door gerard

Op 14 april mochten wij Bengaals nieuw jaar vieren en wel het jaar 1423.

Dat hield in dat we begonnen met een traditioneel ontbijt in schaaltjes van klei met panta-rijst met ui, peper en sausjes. Het bijzondere van deze rijst is dat het s avonds van te voren is gekookt en een nacht onder water heeft gestaan. De traditie refereert aan de arme mensen die de rest rijst van de avond bewaren onder water zodat hij de volgende morgen nog goed is en gegeten kan worden. Voor niet iedereen is het weggelegd om drie maal per dag verse rijst te koken. Het is uit een soort respect daarvoor dat de Bengalen op Nieuwjaar hun dag beginnen met deze traditie. Wel een mooi gebaar en fijn daar wij daar deelgenoot van mogen zijn.

Erna werden we opgetut, te beginnen met de hennatatoeages op onze handen en het passen van ons nieuwe bloesje voor onder de sari. Om een of andere reden moet dit altijd net te krap zitten en krijg je het ternauwernood aan. Het is eigenlijk alleen maar een bovenstukje, niet echt een bloesje te noemen, maar ze vinden het hier prachtig. Het aandoen van de sari is wederom een hele kunst want dat komt erg nauw, de plooitjes moeten precies goed zitten en volgens de regels. Met een tika op ons hoofd en lipstick konden wij met de familie in een grote kar naar de kermis. Nou ja…….kermis. Een groot grasveld met rondom stalletjes met etenswaren en winkeltjes met sieraden of speelgoed en hapjes. Een mini reuze rad van Bengaalse makelij waar we maar niet voor in de rij zijn gegaan. Onder politiebewaking hebben we een rondje om het veld gelopen en dat was onze feestdag. De Bengalen hebben niet zo veel vertier dus dit is voor de meeste een happening, een ontmoetingsplaats, een lekker hapje of eens iets extra ’s kopen voor je kind. Wij zijn dan verwend en zagen er niet zoveel bijzonders aan afgezien van alle mensen om ons heen met hun bijzondere feestoutfit. De meisjes in een wit met rode jurk of rood met groen, de kleuren van de Bengaalse vlag. Het was wel een ontzettend warme dag en ons mooie bloesje was doorweekt…….

Vrijdag was het weer CP-daycare dag en na de training van woensdag begon het team goed voorbereid aan het programma en werd er prima gewerkt. Dat gaf mij vertrouwen dat het goed komt. Zestien kinderen present, veel activiteiten en therapie. Steeds evalueren we aan het eind van de dag hoe het is verlopen, wat er goed ging en wat anders zou kunnen of moeten. Het mooie is dat de teamleden zelf al signaleren wat er minder goed ging en wat ze anders zouden willen …… echt gaaf vind ik dat, er is inzicht. Dus vandaag weer volgens plan aan de slag met de baby groep.

Gisteren hadden Trees en ik onder begeleiding paraplu’s gekocht met versieringen voor de activiteit: visuele stimulatie. We hebben vanmorgen de plu’s prachtig gedecoreerd. Een aantal van de kleine kinderen keek er echt naar en ze hadden veel pret. Ik merk dat het heel leerzaam is om na een dag daycare te evalueren en verbeteringen te bespreken voor de volgende dag. Dan zie je zo ’n mooie vooruitgang en worden er stappen gemaakt.

We hebben een nieuwe fysiotherapeut en die blijkt gelukkig heel leergierig. Hij is nog niet gewend om met gehandicapte kinderen te werken en was wat onwennig de eerste dagen, maar nu zien we hem al enthousiast spelen en meedoen, dus het komt helemaal goed met hem.

Verder zijn we hier flink aan het zingen. Wij leren Bengaalse liedjes en zij leren liedjes van ons en we hebben daar veel plezier mee en vooral ook de kinderen. Die reageren leuk op de dagopening met zingen, klappen en het muziek maken met de nieuwe muziek instrumenten die we gisteren ook hebben gescoord. Het is een simpele trommel met bellen en een tamboerijn, maar het had een groot effect tijdens het zingen. Het zingen is vooral de afdeling van Trees, want ik heb vaak tussendoor nieuwe kinderen te onderzoeken, nu al 12 nieuwe kinderen die graag willen komen. Sommigen kunnen maar 1 x per week vanwege de afstand, maar het is toch positief dat ze van ons hebben gehoord en zich zijn komen aanmelden.

Inmiddels zit onze tijd hier er al bijna op, er is al veel gebeurd, maar er staan toch ook nog een aantal zaken te doen. Bijvoorbeeld het opmeten van kinderen voor het laten maken van speciaal aangepaste rolstoelen. Zes kinderen zijn daarvoor gekomen en morgen gaan we weer met de brommer bij vier kinderen op huisbezoek om daar de maat te nemen. Voor ons weer een heerlijk ritje door het Bengaalse landschap, wat momenteel heerlijk fris groen is. Er is een proefrolstoel klaar maar die vond ik niet voldoen dus die wordt maandag ter plekke aangepast. Gelukkig heb ik uit Nederland borst- en bekkenfixaties mee gekregen van mijn collega’s, want dat blijft een hele kunst om die goed te maken hier. Nu hebben we mooie voorbeelden en zal het goed komen. Dat is dan wel weer knap van die Bengalen, als ze maar een voorbeeld hebben kunnen ze veel maken.

Maandagmiddag hebben we als teamuitje een bezoek aan een missiepost van Italiaanse zusters geregeld. Zij hebben namelijk bij ons een kindje aangemeld uit hun peuterspeelzaal en hun werk heeft een schoolvoorbereidend karakter. DUS…… heb ik vandaag aan de zuster gevraagd of we niet eens mogen komen kijken met het team en of zij dan een soort training wou geven aan ons hoe je te werk gaat met het aanleren/aanbieden van schoolse vaardigheden. Natuurlijk hebben we hier al aan gewerkt, maar op een andere manier aanbieden of in hun eigen taal zal misschien wel leerzaam zijn voor onze staf. Dus na drie uur lekker met elkaar op stap, helaas wel onder politiebegeleiding, dat blijft raadzaam. Gelukkig letten ze goed op onze veiligheid. We mogen nu wel naar huis lopen ‘s middags maar er lopen drie teamleden mee, heel gezellig zullen we maar denken.

Dinsdag wordt de laatste dag daycare en training en dan gaan we met, nu lege, koffers terug naar Dhaka met een luxe bus. Daar kijkt Trees naar uit want die wil nog wel wat sightseeing doen tijdens de busreis, om nog een glimp op te vangen van het levendige drukke Bengaalse straatbeeld. De reis duurt acht uur als we geluk hebben, maar het kan zomaar veertien uur duren. In dat geval kunnen we wel gelijk door naar het vliegveld, haha. We zouden daar namelijk om vier ‘s nachts moeten zijn, dus dan is het niet te moeite om in een hotel te gaan zitten. We gaan het beleven en eerst nog drie dagen er tegen aan.

De muggen wordt vooral Trees wel zat, zij is gespikkeld als ze thuis komt. Over het eten hebben we niets te klagen, we krijgen behandeling speciaal met iets minder gekruid eten en ons gastgezin probeert ons zoveel mogelijk verschillende gerechten voor te schotelen. Zo kregen we vanmorgen speciaal ontbijt, wel heeeeeeeeeeeeeeeeeel erg zoet. We werden nog net niet misselijk, maar het scheelde niet veel. Het bestond uit doei, dat is Bengaalse yoghurt: heeeeeeeeeeeeel zoet met klonten, hierdoor ongekookte gewelde rijst, banaan en sap van misty’s. ( dat zijn zoete balletjes in suikersiroop). Nou je kaken staan er stijf van maar met een flink glas water was het te doen.

Ook hebben we al pakora’s gegeten in diverse uitvoeringen, rijst in diverse soorten en smaken en elke dag eten we watermeloen en komkommer, vaak roti met gebakken ei, noodles enz…..

We zijn dus helaas niet afgevallen als we straks thuis komen, echter ook niet ziek geweest, dus JIPPIE.

Groetjes en tot snel

Ria

Rozengeur en maneschijn

13 april 2016/0 Reacties/in archief /door gerard

Hoi Hoi,

Niet alle dagen is het natuurlijk rozengeur en maneschijn hier in Dinajpur.

Zo kwamen er maandag twee nieuwe aanmeldingen, maar deze kinderen waren lichamelijk pico bello in orde maar hadden een verstandelijke beperking. In het begin, met de start van het centrum, moesten we een keuze maken uit diverse doelgroepen die we konden gaan bedienen. Er waren immers al ruim 300 kinderen met een beperking gespot en bezocht in de omgeving.

Daar waren kinderen bij met een visusprobleem of doofheid, maar ook veel verstandelijke beperkte kinderen die wel lichamelijk goed ontwikkeld waren.

We hebben toen besloten dat we zouden starten met een centrum voor kinderen met een lichamelijke of meervoudige beperking. Dat is onze ( mijn ) expertise en een belangrijke overweging was voorts met name het feit dat we met therapie, oefeningen en hulpmiddelen de meest kwetsbare kinderen vooruit helpen in hun moeilijke leven.

Dan komen er ouders met hun verstandelijk beperkte kind en hoe moet je dat uitleggen, dat het ons nu nog niet lukt het kind op te nemen, misschien in de toekomst wel. Dat is natuurlijk wel een droom en nodig, maar nu kunnen we niet te veel hooi op onze vork nemen. Honderd kinderen om mee te starten maakt een vol weekprogramma en daar moet al hard aan gewerkt worden.

Dus ik had het wel even moeilijk deze ouders teleur te stellen, want je hart zegt: we zouden echt wat kunnen betekenen voor uw kind. De kennis is er en de wil……..
Extra gemotiveerd zullen wij thuis komen om voor PhySCI te werken en ons werk te laten groeien, want zoveel vragen liggen er………

Gisteren waren er niet veel kinderen, zelf had ik twee nieuwe kinderen te onderzoeken, want één van hen, een klein jongetje was al gestart en een maand in het centrum. Hij komt trouw 2 x per week. Dat gaat dus gewoon door zo, ook als ik er niet ben en dat vind ik top !! Nu had het team met weinig kinderen veel gelegenheid individuele aandacht aan de kinderen te geven en dat is mooi om te zien. Trees was erbij en kon zó een goede indruk krijgen.

Ook konden we nu met elkaar de spalken aantrekken bij twee kinderen, uitleggen hoe te controleren en op te bouwen in het dragen. Een meisje kon ermee in de statafel, dus jippie die is ook ingewijd. Daar wil ik nog wel wat aanpassingen aan laten maken, die is iets te Bengaals uitgevoerd, maar fijn dat het nu nog kan, nu we nog aan het begin staan. Uitleggen hoe je een kind in de statafel zet is erg belangrijk, dus ondanks het kleine aantal kinderen, hebben we toch zinvolle dingen gedaan.

Na de lunch hadden we een training over onderzoek naar spasticiteit, spierlengte en functioneel oefenen. Vroeger dan normaal, maar dat komt omdat het team op huisbezoek wilde gaan om de kinderen te bezoeken die niet waren gekomen. Zo hadden ze zelf een voorstel gedaan het programma te wijzigen en dat vind ik natuurlijk prima. Ze nemen zelf de initiatieven, denken na en willen doen wat ze nodig vinden, dus TOP.

Het gevolg was dat Trees en ik eerder vrij waren en dat is nu jammer want we mogen niet zelf de straat op vanwege de veiligheid. Het voelt wel als een soort huisarrest maar we moeten ons aanpassen aan de situatie, nu iedereen zo goed voor ons zorgt, ons begeleidt en bescherming biedt. Dus lekker lezen maar en dutje doen. Ha ha, we komen straks helemaal uitgerust thuis, ook wel eens fijn.

Hoewel,… ik slaap niet zo goed, want ik heb nog veel in mijn hoofd wat ik wil bespreken en aanpassen. Maar dat geeft niet, ben ik gewend, dat houdt me helder.

Morgen hebben we een feestdag hier, het is het Bengaalse nieuwjaar. We hebben al een nieuwe sari gekregen en daar worden we morgen door de dames in gehesen. Het wordt een feestprogramma in het hele land, dus wij boffen dat wij dit mee mogen maken. Jullie gaan het horen.

Vandaag komen er wel veel kinderen dus fijn aan de slag. Ook met de timmerman die alle stoeltjes komt afwerken, weer een stapje in de goede richting….

Groetjes ook van Trees, die net lekker haar haar heeft gewassen onder de bucket shower.

Ria

Ouder-kind ochtend in Phulbari

12 april 2016/0 Reacties/in archief /door gerard

Hallo allemaal,

Nu pas een mail, terwijl we al vier dagen vol belevenissen achter de rug hebben… Zoveel indrukken, al zoveel overlegd, al zoveel gedaan; zo gaaf, zo leuk, zo ontroerend, hier komt ‘ie:

Allereerst een binnenlandse vlucht met een propellervliegtuig van Bengaalse makelij genomen. Daar was ik niet gerust op, want inmiddels heb ik niet meer zoveel vertrouwen in Bengaalse materialen. Toch is het goed gegaan en zijn wij goed aangekomen in Phulbari, Dinajpur.

Hier sloegen wij achterover van de hitte, want hoewel het nog geen hoogzomer is lopen de temperaturen flink op en is het zweten geblazen bij elke activiteit. Het is tevens hoogtij voor de muggen helaas. We smeren deet, liggen onder de klamboe, maar toch uit alle hoeken en gaten komen ze….

Maar toen we vrijdag waren aangekomen, zijn we natuurlijk direct naar het centrum gesneld, waar wij hartelijk ontvangen werden door de kinderen en met bloemen verrast. Het dagcentrum draaide het programma en veel gezichten herkende ik van de onderzoeken in november. Een enthousiast, blij, vrolijk en beweeglijk gezelschap dat over de grond krioelde. Wel nog een beetje rommelig, maar gewoon een gezellige drukke boel en als de kinderen en moeders lekker spelen, dan is dat alvast iets. Hierna gingen we toch maar even een dutje doen, want we hadden nu ongeveer twee nachten niet geslapen.

Zaterdag stond er een ouder-kind ochtend op het programma. Dit was een geweldige ervaring, want de opkomst was zo groot dat het centrum, 3 maanden na opening, al te klein leek. Het barstte bijna uit zijn voegen van de kinderen, moeders, vaders en natuurlijk de staf. Drieënveertig kinderen en net zoveel ouders, alle vier de ruimtes zaten vol en het was reuze gezellig. Deze ochtend is bedoeld om het contact met ouders uit te bouwen, te evalueren: hoe vinden zij het gaan, zien ze veranderingen bij hun kind, is het leuk, zijn er vragen, zijn er problemen. Er wordt verteld hoe wij de toekomst zien, dat regelmatig aanwezig zijn bijdraagt aan de vooruitgang van hun kind, dat hetgeen wordt geleerd thuis ook toegepast kan en moet worden enz enz. Er is verteld over de spalken die nu klaar zijn en deze week verstrekt en uitgelegd gaan worden, de stoeltjes die in gebruik genomen zullen worden, de rolstoelen aangemeten. En wat nog het mooiste is: van heinde en verre komen mensen omdat ze over ons werk hebben gehoord, om hun kind aan te melden. Zodoende zijn er voor deze week alweer 12 of 13 nieuwe onderzoeken gepland.

Tot mijn grote verbazing, verwondering, plezier, geen woorden voor dus eigenlijk, jippie jippie, hoorde ik dat al verschillende kinderen enorm vooruit zijn gegaan. 3 maanden en de ouders zien al verbetering, knap team hoor !!!!! Het is fijn dat ons werk zo goed ontvangen wordt, maar het geeft ook gelijk wel een druk op ons dat er nog zoveel vóór ons ligt om te doen. Zoveeeeeeeel meer kinderen hebben zorg nodig in dit gebied waar nooit iets is geweest op het gebied van zorg of dagbesteding.

In onze nieuwe keuken, dit wil zeggen kleioven buiten, heeft onze kokkin dus voor die 100 mensen gekookt. Dat vind ik een geweldige prestatie, op die drie vuurtjes met hout gestookt voor zoveel kinderen en hun ouders een heerlijke maaltijd bereiden, zo knap!

Gisteren was een topdag, een programma waar ik altijd het meest naar uitkijk en wat ook voor Trees een geweldige ervaring is geweest. Achter op de brommer door het platteland rijden, op huisbezoek bij de kinderen van het centrum of bij kinderen die nog nieuw zijn en nog gaan komen. Dan zie je de natuur, de frisgroene rijstvelden, waar de rijst nu net begint te groeien, de mensen die het land bewerken met hun handen of eenvoudige gereedschappen, de huisjes van golfplaat of van klei, de kleioventjes waar de mensen op koken, de koetjes die zo ongeveer naast het bed staan. Een kostbaar bezit! En dan, niet te vergeten, de drommen mensen die om ons heen komen staan als we bij een gezin zijn aangekomen. Zeker nu Trees bij ons is, is de belangstelling groot. Met haar blanke huid en lichte haar wordt zij overal met open mond aan- en nagestaard. Wel komisch en zij kan er ook hartelijk om lachen. Hoewel wij de huisbezoeken een van de fijnste ervaringen vinden, is het van de andere kant ook best diep triest om te zien hoe de meeste mensen hier leven. Ze zijn arm, hebben weinig, de huisjes van klei zijn donker en klein. Er zijn geen voorzieningen, het oventje staat buiten, soms ook de waterpomp, maar vaak ook niet. Er is één bed en soms een stoel en iedereen slaapt in dat bed. Ook het gehandicapte kind en dat moet daar ook vaak de hele dag liggen, omdat het niet kan zitten. Soms is er een planken vloertje buiten waar deze kinderen op liggen, maar meestal niet. Omdat ik graag de huisjes van binnen wilde zien, kon ik het goed bestuderen. Het is tenslotte belangrijk om te kijken of mensen wel iets aan een rolstoel hebben, als wij er voor een kind een zouden wensen en zouden willen verstrekken. Dan sta je wel weer te kijken van de vindingrijkheid van de Bengaal. Want in een huisje waar we eerst door een heel smal poortje moesten, keek ik wat bedenkelijk omdat de rolstoel er niet door zou passen. Toen bleek dat het een flexibel wegneembaar wandje was. Ha ha, dat vind ik nu weer zo geweldig. Gewoon de bamboepaal uit de grond trekken, even draaien en weer terug zetten. Jippie. Zo had ook een vader, bij wijze van statafel, een smal diep gat in de grond gegraven. Grappig bedacht toch? Het was eigenlijk iets te laag ik zou nog iets dieper willen adviseren maar dat vond ik toch wat ongepast.

Hoewel het enorm heet was overdag, voelden we een fris windje op de brommer. Maar als je dan in een tentje neerzakt voor een theetje dan slaan de vlammen je uit en het zweet stroomt over onze lijven. Dan zien we er uit als gekookte tomaatjes, het lijkt wel alsof de Bengalen dit niet hebben, zij zullen het wel gewend zijn denk ik……

Intussen hebben we dikke pret hier. Trees geniet volop van de gastvrijheid van het gastgezin, vindt het eten lekker, slaapt goed en kijkt haar ogen uit. Zij is Banglaproof dus.

Vandaag was een chaotische dag op het centrum omdat er zeven nieuwe kinderen kwamen voor een onderzoek en het maken van een plan. Daar heb ik de snoezelruimte voor gekozen. Ik heb er ook twee nieuwe personeelsleden bij betrokken en een tolk, waardoor het dagprogramma enigszins stagneerde. Echter Rassel ging stug door met oefeningen voor de kinderen en Trees heeft de boel vermaakt door te gaan zingen. Eerst waren de moeders verlegen, maar op een gegeven moment kwamen ze daarover heen en zongen ze gezellig mee. Iedereen vrolijk, dat moeten we hebben.

Na het dagprogramma en de lunch hebben we een team gehouden. Daarin plannen gemaakt wat er in de komende 8 dagen nog te doen staat. Dat was een hele lijst mijn inziens en daar hebben we nu een mooi plan voor. Daarna hadden we nog 2 koffers en een grote tas aan materialen uit te pakken, aan te bieden en uit te leggen. Speciale bewondering kreeg het circus tentje wat we kregen van Tina en Paul uit Hendrik Ido Ambacht. Dat hadden ze echt nog nooit gezien, maar het heeft een mooi plekje gekregen in de snoezelruimte. Morgen zullen de kinderen verrast zijn.

Zelf vond ik het leuk om van de week te zien hoe enthousiast de trap met glijbaan wordt gebruikt. Leuk toch dat we kunnen zien dat alle materialen zo fijn terecht zijn gekomen en goed worden gebruikt. Er wordt gespeeld, geleerd, geprobeerd en heel veel plezier beleefd.

Wij hebben een mooie tijd en genieten van wat er tot nu toe is gerealiseerd.

Het centrum staat en het heeft een plaats in de gemeenschap, het wordt gewaardeerd, MAAR ik zie ook dat er nog veel te leren en te verbeteren valt, dat is ook goed, er is een begin, een goed begin maar er blijft werk aan de winkel.

Tot mails en groetjes Ria