Een ligrolstoel voor Joy

Te bijzonder om jullie te onthouden

 

De laatste dagen waren te bijzonder om niet aan jullie te vertellen, dus daar ben ik weer.

Allereerst het bezoek aan de school in Mymensingh. We werden goed ontvangen en brachten bezoek aan de klas waar Tanvir dit jaar is gestart. In de lerarenkamer hing een bord met namen van 8 van onze kinderen met foto’s, zij zijn allemaal dit jaar hier op school gestart op verschillende niveaus. De klas van Tanvir was de mooiste vond ik. Omdat er namelijk geen leermiddelen beschikbaar zijn heeft de juf alles wat je zou moeten leren op de muren geschilderd, mooi joh! Echt een goed idee. Het alfabet met plaatjes, de cijfers, dansen, maanden, dagen, de vlag, geschiedenis, geloven, allemaal uitgebeeld in de verf. Een hele kleurrijke klas en vrolijk. De kinderen zaten allemaal op de grond met hun rugzakje voor zich. Alleen Tanvir zat in zijn aangepaste houten stoel, anders kan hij moeilijk zitten en schrijven. Het gaat goed met de kinderen die van de CP-daycare naar school zijn gegaan. Jippie!

De onderwijzeressen 201638226geen-materiaal-op-school-dus-alles-op-de-muur-geschilderdlieten nog foto’s zien van overstromingen tijdens het regenseizoen. De hele parterre onder water omdat de rioolafvoeren het niet aankunnen. Gelukkig zijn er ook wat lokalen boven. Maar echt prettig is het niet natuurlijk.

Tijdens twee huisbezoeken daarna heb ik waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten, waardoor ik nu twee dagen misselijk ben en diarree heb maar ja, niets eten en drinken en veel slapen. Vandaag gaat het beter, krijg mijn energie weer terug. Gelukkig want vandaag was de training voor de moeders, speciaal voor degenen die een autistisch kind hebben en daardoor een moeilijk leven. Het was een leuke training hoorden we uit de reacties. In de training hebben we veel toneel gespeeld en moeders zagen veel herkenning en ook gelukkig wel mogelijkheden. Aan het eind heb ik een snoezelsessie gedaan met relaxte muziek en geluidjes en lichtjes en diepe druktechnieken om de moeders zich ook even te laten ontspannen en te laten ervaren wat we hun kinderen ook bieden. Ze vonden het helemaal te gek, vredig en rustgevend en voelden ook wel dat het geven van diepe drukprikkels weldadig kan aanvoelen.

voor joy is een ligrolstoel nodig

voor joy is een ligrolstoel nodig

Het huisbezoek bij JOY in de stationsbuurt vond ik heel spannend. Het is de jongen die zo spastisch en vergroeid is en veel onwillekeurige bewegingen heeft, dat hij niet meer in een rolstoel te krijgen is en daardoor niet meer naar buiten kan. Tot zijn grote verdriet want dat vindt hij zo fijn, wie niet ?

Omdat hij wel op zijn buik kan liggen en enigszins rustig, hebben we bekeken, samen met de instrumentmaker of we een rijdend ligbed zouden kunnen maken en vooral of het door de smalle straatjes van de sloppenwijk in de stationsbuurt zou kunnen. Want het is daar echt smal. Volgens de instrumentmaker kan het, met enige aanpassingen aan de paadjes.

Dus opgemeten en YES besteld. We weten natuurlijk niet helemaal zeker of het een succes wordt, maar niet geschoten is altijd mis. We gaan het proberen en ik hoop van harte voor Joy en zijn moeder dat het lukt hem te hanteren op zijn nieuwe rijdende ligbed. Het is jammer dat het niet deze week klaar kan zijn, want ik ben natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat.

Dit is de ingang van de slum waar Joy doorheen moet passen

Dit is de ingang van de slum waar Joy doorheen moet passen

hier moet Joy doorheen passen met zijn ligrolstoel

Hier moet Joy doorheen passen met zijn ligrolstoel

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit waren toch weer heel positieve dingetjes die ons lekker op de been houden hier.

Vanavond zijn we bij de broeders geweest en hebben even doorgepraat wat we zoal hebben gedaan en nog op ons programma hebben, hoe zij ons werk zien en de toekomst. We worden gewaardeerd en zijn altijd welkom want juist nieuwe informatie en kennisoverdracht inspireert hier de lokale werkers en houdt hen enthousiast en gemotiveerd. Nou wij komen graag hoor.

Onze kamers staan inmiddels vol met materialen om de ideeën uit te voeren die we voor de trainingen hebben gedacht. Veel praktijk gaan we doen en vooral de lokale werkers met opdrachten zelf laten werken. Dat lijkt ons de beste manier om van elkaar te leren.

Voor nu weer onze groetjes, liefs en fijne Sinterklaas, het heerlijk avondje is bijna gekomen.

Ria

 

Hoor de wind

Ha allemaal,

Vandaag een mijlpaal bereikt want alle kinderen in Mymensingh die gezien moesten worden heb ik gezien. Inmiddels ben ik de tel kwijt, iets van 80 denk ik. Dit jaar gaan weer 8 kinderen naar school. Zo kwam vandaag Arafat. Vorig jaar kon hij steeds alleen maar huilen, want hij was bang. Maar met speelgoed en de mededeling dat hij ging leren in de preschool van onze CP daycare, ging hij lachend de deur uit. En vandaag…………..jippie helemaal trots en blij,  hij kan naar een normale school. Hij heeft namelijk spina bifida , (geen spierkracht vanaf zijn middel) maar met zijn hersens is niets mis.

Zijn vader vond de CP daycare en school te ver, moeder niet, die zei JA tegen vader, dat gaan we wel doen. Kijk daar word ik blij van, sterke vrouwen die voor hun kind opkomen. Hij heeft nu een rolstoel, heeft daarin leren rijden dit jaar en is voorbereid om op school in te stappen. Dit is goed, hij kan nog veel bereiken in zijn leven, als hij maar doorzet.

201633112Van alles is er deze twee weken voorbij gekomen, dit jaar opvallend veel ernstig meervoudig complex beperkte kinderen en gelukkig kunnen we daar nog veel voor betekenen hier. Niet naar school, maar zoveel meer.  Kwaliteit van leven door juiste hantering, goede houding bij voeden, fijne positioneringen, ademhalingsondersteuning en vooral plezier, ervaren en genieten. Dat is ook heel wat waard, weten dat je er mag zijn en voor de moeders dat hun kind net zo belangrijk is als ieder ander. Hiervoor is ons werk belangrijk, want de tamtam werkt en er wordt veel aandacht besteed aan de omgeving, de familie, dorpsbewoners enz…..hard nodig ook!!

Deze week hebben we bij het team van Anne-Rose al snoezelen geoefend met de regenmakers en de klankbuizen, mooie lichtjes en een zacht relax muziekje. Nou dat was genieten hoor voor het team, ze gingen er eens goed voor liggen. Ook Shantala massage voorgedaan. Dat is weer een ander verhaal, want als je aan een Bengaal zijn lijf komt is het heel spannend, er wordt gegiecheld en men weet daar niet goed raad mee. Daarom maar dames bij de dames en heren bij de heren gelaten. Na deze heerlijk ontspannende training moesten ze weer actief worden met Sherborne oefeningen. ( gymmen volgens bepaalde methodiek).  Ja, dat was even wennen, vooral omdat het voor dit team  de eerste keer was dat ze op de grond gingen bewegen en met elkaar oefeningen moesten doen.  Deze week gaat Anne-Rose proberen of ze het kunnen toepassen met de groep cliënten.
Mijn ervaring met de CP daycare teamleden is dat ze het doen, we shall see………..

Mijn verslagen heb ik bijna klaar, de inventarisatie van hulpmiddelen is gemaakt, dus nog de laatste puntjes op de i zetten, wat administratie betreft. Ik kan jullie wel vertellen met het systeem dat ik hiervoor heb bedacht,  ben ik een stuk sneller klaar dan met de verslaglegging thuis. Houden zo, dan is er tijd voor de kinderen.

We zijn hier nog een week en daarin hebben we nog een aardig vol programma.  Nog een school bezoeken in Mymensingh waar een aantal van onze kinderen terecht zijn gekomen, daar kijk ik naar uit.

Verder volgt er nog een training voor moeders met kinderen met autisme waar ik over vertelde gisteren en dan na een dagje vrij nog drie dagen training, samen met Anne-Rose. We hebben al aardig in beeld wat we gaan doen en dit wordt knallen.

201633116Eerst heeft Anne-Rose nog een aantal dagen om haar lessen met creatieve ideeën en het dagprogramma in de praktijk te laten toepassen met de cliënten. Bij haar team lijkt het kwartje te zijn gevallen. Er is nu enthousiasme en ze ziet veranderingen in de aanpak. Kleine stapjes, maar dat geeft niet.

Dan is er donderdag nog tijd voor een boottocht met haar groep, dat is speciaal voor ze en fijn dat het kan.

Vanavond hebben wij even in een bootje gezeten op de rivier bij de vallende avond. Dan is het pikdonker en zien we de sterren en lijkt het leven even heel mooi. Totdat je in het pikkedonker weer uit dat wiebelbootje moet klimmen en je moet uitkijken dat je nergens anders terecht komt, zoals in de Bramaputra bijvoorbeeld ( dat is de rivier). Ons huisje ligt nog vol met materialen die we gescoord hebben met shoppen om te gebruiken voor al de ideeën die we nog hebben voor de senso activiteiten en andere zaken tijdens de trainingen. Dat moet nog allemaal verspreid worden, want we gaan met de bus naar Phulbari, dus dan moet de bagage zijn geslonken.

We gaan nog een leuke week tegemoet en houden jullie op de hoogte.

Het is frisjes bij jullie.
Horen jullie de wind al waaien door de bomen,
want de Sint gaat bijna komen.
Hier in huis zelfs waait de wind,
maar dat is de ventilator tegen de warmte, schimmel en muggen.

Zal de goede Sint wel komen, nu hij het weer zo lelijk vindt??
Ja hij rijdt in donkere nachten,
kan nooit zo donker zijn als hier,
op  zijn paardje o zo snel.
Als hij wist hoe zeer hij wachten
ja gewis dan kwam hij wel , ja gewis dan kwam hij wel.
Om in de stemming te komen: mijn favoriete Sintliedje.

Liefs Ria en mooie dagen.

Hoezo beter?

Laatst was op de TV dat het beter gaat in Bangladesh. De regering verkondigt dit graag, want dat is status. Maar hoezo beter?

Kleding fabrieken waar mensen worden uitgebuit en opgesloten, werken van s morgens vroeg tot s avonds laat voor 40 euro per maand.  Er wordt aan de wegen gewerkt dat wel, maar de opstoppingen en files worden dramatisch erger, elke dag zijn we getuige…… wij kunnen uitstappen en verder lopen en ons dan door de mensenmassa wringen.  De bussen zijn geblutst van de botsingen en zitten overvol, mensen zitten op het dak of hangen aan de deur.  Maar het ergste is: de arme mensen hebben er nog het meeste last van, want hulporganisaties hebben zich teruggetrokken waardoor veel hulpprojecten gestopt zijn. Zorgelijk is dat, want we zien hier zoveel nood en moeilijke situaties waardoor je je machteloos voelt.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAMoeders die er alleen voor staan met hun gehandicapte kind. Die het soms na jaren van ploeteren niet meer zien zitten en dan vertrekken en hun kind achterlaten bij opa en oma.

Dit gebeurt hier steeds meer vooral bij kinderen met autisme en moeilijk verstaanbaar gedrag.

Ik begrijp het wel, want dat is 24 uur zorg waar geen eind aan komt. Immers, het kind wordt ouder en de problemen worden niet kleiner. Als je dan ook nog een echtgenoot hebt die je mishandelt..

Tja, hoever gaat de draagkracht nog van deze moeders? Jongens die te spastisch zijn om in een rolstoel te kunnen en te zwaar om gedragen te worden, hoe moeder het ook probeert. Zo graag naar buiten willen maar het lukt gewoon niet meer? Vastgeketend worden omdat je niet te handhaven bent in je eentje thuis met je autisme en moeder die moet werken omdat je anders geen eten hebt.

Zo kan ik nog even doorgaan, dat is de andere kant van Bangladesh, die wij dagelijks zien of via verhalen van het team vernemen.  Dan weet ik niet hoe ik kan helpen, want dat zou ik zo graag willen. Dus twee dingen ga ik proberen, woensdag wordt er een training ingelast voor moeders die een kind hebben met autisme en daar eigenlijk niet veel van begrijpen. We gaan wat voorlichting en tips geven; wie weet kan het verlichten. Begrip of weten van kan soms helpen.

201633107de-laatste-kindren-komen-voor-onderzoekOok gaan we met de instrumentmaker langs een gezin bij het station waar de jongen woont die niet meer gedragen kan worden door zijn lieve sterke moeder. Ik dacht dat er misschien een liggend rijmiddel gemaakt kan worden, hij kan namelijk wel op zijn buik liggen. Zoiets heb ik weleens gezien in het revalidatiecentrum in Dhaka. Het mag echter niet te breed en lang zijn anders past het niet door de smalle steegjes in de krottenwijk, dus wie weet is het een idee. Ik hoop het.

Overigens gaan we weer lekker aan de slag vandaag. Anne-Rose gaat creatief doen op de l’Arche met een mooi nieuw bedacht dagprogramma dat ze samen met het team heeft opgesteld.  Zelf ga ik naar Vati Barera de laatste groep kinderen onderzoeken, de preschoolgroep, dus ik ben benieuwd of dit jaar weer kinderen naar school bevorderd kunnen worden.

Dit is positief dus daar houden wij ons dan maar aan vast. Het werk heeft zin, al maken we maar een paar kinderen blij. DAT is dit jaar zeker gelukt, JIPPIE !

Liefs Ria

 

Ervaringen met de spoorkinderen

Goede dag,

201632095roos-aan-het-werkEr zijn al weer een aantal indrukwekkende maar fijne dagen voorbij. Het is hier wel een druk bestaan, want als je er bent dan komt er steeds wat bij. Eerst heb ik op de Rainbowgroep gewerkt en geprobeerd om het programma aan te vullen, maar men zit erg vast aan anderhalf uur tromslaan en dansen. Gelukkig gaan we stilletjes aan wat stapjes vooruit. Het is ook een groepje van 16 jongvolwassenen met een ernstige gedragsproblematiek en getraumatiseerd. De meeste kinderen hebben geen ouders en hebben zich op straat in leven gehouden zoals velen hier. Natuurlijk heeft dat heel wat schade aan hun vertrouwen opgeleverd. We zijn hard aan het werk om het voor de kinderen gezelliger te krijgen en voor de begeleiders fijner om met de jongens te werken. Bij de andere groep loopt het als een trein. Iedereen is heel blij en oefent de nieuwe technieken, maar deze groep heeft dan ook wat minder mensen met storend gedrag of een traumatische achtergrond.

201632897stationskinderenNa alle werkzaamheden zijn we naar de stationskinderen gegaan. Deze kinderen wonen in kleine hutjes of tentjes bij de spoorbaan. Drie keer per week is er club voor de kinderen rond het spoor. Ze worden daar hartelijk ontvangen door een leider en een paar vrijwilligers. Ria en ik liepen langs het spoor en de kinderen brachten ons al naar de club. Er is veel discipline op de club, maar dat moet ook we,l met zoveel kleine schoffies bij elkaar. De kinderen wonen vaak alleen of met een broertje of zusje langs het spoor. Ze slapen er onder een zeiltje of in een hutje. Ze komen gelijk met je kletsen en vragen of je mee speelt. Of lekker knuffelen of op schoot zitten Ze zijn erg vies, niet om aan te zien, maar van die mooie oogjes. En hoe blij worden ze van zo’n middagje onderdak hebben. Voor dat ze naar huis gaan krijgen ze nog een beker melk en een doosje met warm eten. Daar staan ze keurig voor in de rij. De begeleider gaf ook nog wat extra melk mee voor een kindje dat ziek was.

Je zou er zo een heel stel in je koffer willen stoppen om mee naar huis te nemen. Als je de foto’s ziet breekt je hart. Vandaag onze eerste vrije dag gehad. Lekker geluierd.

Iedereen veel plezier met voorbereidingen voor Sinterklaas!

Groetjes van Anne-Rose.

 

Stationskinderen in de boeken

Hoe vies, verwaarloosd, armoedig en onhygiënisch een omgeving is, altijd wonen er kinderen. En die kinderen zijn toch blij, energiek, beweeglijk en willen spelen. Hoe krachtig kan een kind zijn?

Dat zijn de stations kinderen waar we gisteren op bezoek waren. Altijd zijn we welkom in hun clubhuis waar ze drie keer per week mogen komen om te spelen, zingen, dansen, tekenen en vooral waar ze aandacht krijgen en liefde. Voor sommige kinderen is het ook een slaapplaats omdat ze op straat leven.  Als we naar het clubhuis lopen word je bijna misselijk van de rommel en de stank, maar in het clubhuis is het ontzettend leuk. De kinderen zijn enthousiast en willen liefst allemaal op schoot en op de foto. Ze hebben ze aardig onder de duim want als de maatschappelijk werker Hanif, HI Hello roept zijn ze stil en gaan ze onmiddellijk zitten. Er waren 42 kinderen in een kleine ruimte, maar er is niet zoveel nodig.

We hadden van te voren wat materialen voor hen meegegeven. Van sommige dingen begrepen ze niet wat ze er mee konden. Het waren o.a. pionnen en een doelplaat om balletjes op te mikken. Nadat we het hadden uitgelegd dachten we dat we klaar waren maar nee, het moest met de kinderen uitgeprobeerd. Dus wij om een parcours van die pionnen in het kleine lokaaltje met die 42 kinderen slinger-de-slang rondgerend en op de billen om de pionnen voortgeschoven en kruipend, dat was wel een behoorlijke workout zeg.

Maar vooral wilden we tijdens ons bezoek eens zien hoe de kinderen de boeken, geschonken door Biblionef, vonden. Ze stonden mooi in de kast bewaard, maar enkele meisjes lazen eruit voor, ze leerden zo eenvoudig Engels lezen. Omdat in alle boekjes veel te zien is konden alle kinderen genieten, want ook al kun je weinig lezen, je kunt de plaatjes bekijken. Daar kun je al bijzonder veel plezier mee ervaren en een eerste aanzet tot lezen doen. Nou dat gebeurde ook. Allereerst vond ik het bijzonder om te zien dat de kinderen geïnteresseerd naar het voorlezen luisterden. Zitten daar straatschoffies, echte doerakken, zo braaf zitten luisteren. Daarna mochten ze zelf allemaal een boekje lezen en dat zag er prachtig uit. Ze deden het echt met plezier en keken hun ogen uit. Volgens Hanif kijken ze er naar uit dat de boeken uit de kast komen. Een succes dus.

Een mooi bezoek waarin we nog getrakteerd werden met dansende meisjes en jongens en de kinderen kregen allemaal een beker melk te drinken. Die werd op het laatst uitgedeeld en werd verstrekt door de broeders evenals een doosje eten. Een welkome aanvulling op hun menu, want veel en volwaardig eten is er niet voor ieder kind, helaas.

Een mooie leerzame middag voor ons, vooral om te zien hoe deze kinderen leven, wat een veerkracht ze hebben en hoe ze kind kunnen zijn, drie keer per week in hun clubhuis. We worden er stil van en bescheiden in onze wensen.

Groetjes en liefs  Ria

De foto s staan al op de website, kijk daar want het is echt de moeite waard! http://www.physci.nl/fotos/

 

Een nieuw programma

Goede morgen allemaal,

Zijn jullie allemaal druk in de weer? En komt de Sinterklaassfeer er goed in? Hier merk je er niets van.

Vrijdag hadden we een soort feest met alle mensen en kinderen en ouders. Er waren zo’n 180 mensen. Iedereen op de grond zitten. er werd gedanst, gezongen en gesproken ook werden mensen en kinderen herdacht. Dat is wel heel heftig. Vorige week waren er 2 kinderen overleden en die werden ook herdacht en de moeders moesten naar voren komen en hun verhaal doen daarbij moest ik wel even een traantje wegpinken. Het zou je maar ge beuren. of een moeder met een zeer zwaar meervoudig gehandicapt kindje en laat heel trots haar baby zien en het eerste wat je ziet, is dat het een mongooltje is. Moeder zegt tegen iedereen dat haar kindje helemaal gezond is en erkent nog niet dat het een handicap heeft. Je krijgt een brok in je keel. Ook werden er snacks en maaltijden uitgedeeld waar de mensen hier heel blij mee zijn want niet iedereen heeft iedere dag te eten. Natuurlijk moesten Ria en ik ook zingen en dansen.

201632633Gisteren was wel leuk. We hadden al jaren geleden een Belg ontmoet. Deze man bouwt huisjes voor oude en zeer arme mensen. Cham Pier heet hij we waren heel de tijd op zoek naar wol, maar dat was nergens te vinden. Toen mochten we zijn knechtje Rojan lenen. Een zeer pittige Bengaal met een grote mond. De tuk tuk driver wilde ons afzetten en Rojan maakte gelijk een bombarie van jewelste, maar het geld kwam terug. Op de markt wist hij alle paadjes te vinden in het donker, want het licht viel regelmatig uit. Rojan hield ons goed in de gaten en Micheal, onze eigen begeleider, liep achter. We moesten heel wat afdingen, maar we hebben wol voor een mooi prijsje en ook nog hier en daar thee gekregen.

201632632Zondag gewerkt in de Ark huizen waar we zaterdag het programma hebben besproken. Men wil wel nieuwe ideeën, maar het programma houden ze stevig vast. Dus wie weet is het over 2 jaar nog iedere dag twee uur op de grote trom slaan en om een stoel lopen.

Gisteren begonnen met activiteiten voor in het dagprogramma. We gingen Piñata’s maken. Dat doet Marjolein op mijn werk altijd met de mensen van wat lager niveau. Het werd wel een succes we hebben een vis en eend gemaakt. Nu nog drogen. Vandaag gaan we stokweven en het nieuwe programma introduceren wat ik samen met het personeel hebben gemaakt.

Nou mensen een fijne werkweek. Jullie liggen nog lekker te slapen en wij starten onze werkdag.

De groetjes allemaal. Groetjes!

Anne-Rose en Ria.

 

 

Kayum op school

Na een lekker ontbijtje met Hollandse kaas wil ik jullie toch graag vertellen over gisteren. Misschien hebben jullie geen tijd om alles te lezen, maar dit is té gaaf.

Wij gingen namelijk op bezoek bij een school waar vorig jaar 2 van ‘onze’ kinderen naar toe zijn gegaan. Dat is belangrijk als een soort follow up ( teamleden gaan vaker), want hoe gaat het met de kinderen die een beperking hebben op een normale school? Nou dat gaat goed hoor!

201632602kayum-op-schoolKayum zit in zijn aangepaste houten stoel in vol ornaat, school uniform in een klas met 54 leerlingen enthousiast te wezen. Hij is zo blij en hij kan ook nog leren. Hij spreekt moeilijk (geen woorden) en schrijven is ook haast niet mogelijk door zijn beperking, maar hij begrijpt wel veel en is dus door middel van een examen al naar groep 2 bevorderd. Tijdens het examen wordt hij geholpen als het niet lukt met schrijven. De kinderen zijn lief voor hem en behulpzaam en hij zit te stralen. Ook moeder is zo blij. Kayun heeft 2 jaar in Muktagacha onze daycare bezocht en vanaf de eerste minuut ontroerde hij mij met zijn lieve trouwe ogen. In die 2 jaar was hij zo vooruit gegaan dat we het aandurfden om hem naar school te sturen, maar vaak dacht ik wel “Hoe zou het gaan? Wordt hij geaccepteerd en blijft hij de blije jongen.” Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat het goed gaat met hem en moeder bevestigt het ook, want het zou natuurlijk een momentopname kunnen zijn. Neeeeee, dat is het niet, het gaat goed. De schooljuf heeft inmiddels een tegemoetkoming in de studiekosten aangevraagd en die is verstrekt. Dat is een voorrecht voor gehandicapte kinderen, verstrekt door de regering, maar je kunt het pas aanvragen in het tweede jaar van de schoolgang. Zo ontzettend goed dat de juf dit ook doet, want de moeder van Kayum heeft niets te makken. Er is geen vader in beeld en moeder woont in bij haar ouders.

Die Bengaalse mannen zou je af en toe wel willen villen, ze gaan er gewoon vandoor als het moeilijk wordt……….. er zijn hier zooooveel alleenstaande moeders met een gehandicapt kind. Dan heb je de zorgen en verzorging en moet je ook nog aan de kost ziet te komen of leven van de bedeling bij familie. Gelukkig is wel vaak familie, lieve opa’s en oma’s die ook naar de daycare komen met het kind. Maar in Bangladesh zijn de mensen snel oud en mankeren van alles, kortom dat valt niet mee.

201632613kayum-op-schoolMaar om het verhaal positief te houden, Kayum maakt het goed en eveneens Sariful, die zat ook in zijn bankie op de eerste rij, in klas 1. Twee andere kinderen op een andere school maken het ook goed en zitten in klas 3 en klas 2. Vier kinderen op hun plek denk ik. Een mooi resultaat waar het team trots op kon zijn, want de kinderen volgen onderwijs en dat is een kans op een normaal leven tussen gewone kinderen en ontwikkeling van zichzelf.

Ik vind het mooi en in een top stemming gingen we voor de onderzoeken van de Muktagacha kinderen naar het dagcentrum. Voor vertrek heb ik in een klas nog even een YELL aangeleerd, jeetje 54 kinderen kunnen dat goed samen hoor! Hoe en of de juf ze weer stil heeft gekregen weet ik niet, maar dat is mijn zorg niet ha ha.

In de middag slechts 5 kinderen dus dat was een eitje in vergelijking met de andere dagen. Zo hadden we nog tijd voor wat sightseeing. We gingen naar een ruïne van het paleis van de koning, in slechte staat.  We gaan er elk jaar naar toe, maar ze zijn het aan het opknappen en als het zo blijft dan lijkt het mogelijk een mooi gebouw te hebben in Bangladesh. Het is hier overal zo beschimmeld en uitgeslagen van het vocht, dat niets eigenlijk lang mooi is. Jammer. Wie weet lukt het met dit paleis.

Ook kwamen we nog langs een bruiloft van een hindoefamilie en gingen we met het team misty eten. Teambuildingdag vandaag en het was SUPER.

Kijk even op de website van PhySCI voor de foto ’s van Kayum; jullie zullen het ook mooi vinden dat weet ik zeker. Het versturen per mail lukt namelijk niet. http://www.physci.nl/fotos/

 

groetjes Ria

Kogellagers scoren; Vati Barera

Hallo Allemaal,

Er zijn alweer drie dagen voorbij, soms lijkt het langzaam te gaan, maar we hebben elke dag zoveel te zien en te doen.

Eerst een bijeenkomst van Tina’s dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking. Wij zijn uitgenodigd net als vele anderen, er waren namelijk 180 kinderen met moeders in een zaal verenigd. Prachtig is dat. Het is een maandelijkse bijeenkomst ter bemoediging. Begin november waren er twee kinderen overleden, zij werden herdacht en de moeders kregen een prachtige foto van hun kind aangeboden. Het was erg emotioneel want het verlies was nog zo vers en wat moedig dat de moeders er waren. Wat goed zijn deze bijeenkomsten, moeders kunnen zoveel delen en het bij elkaar zijn doet hen zichtbaar goed.

Inmiddels kennen we alle kinderen en het was leuk ze te zien, sommigen zo gegroeid en in nette pakkies, heel mooi. Er werd veel muziek gemaakt, gedanst door zusjes en broertjes op het toneel. Tina betrekt deze jeugd expres bij dit werk om ze te stimuleren te helpen in de zorg voor hun gehandicapte broertje of zusje, anders is het leven voor moeders te zwaar, vindt zij. Ik denk dat dit zo is en vind het mooi dat ze zo breed bezig is met haar werk. Alles erbij betrekken, veel activiteiten, bijeenkomsten, moeders breien voor de winter, er is een voedselprogramma, het is ook allemaal even hard nodig.

Zaterdag waren wij op pad voor materialen voor onze handvaardigheden en is het ons gelukt om kogellagers te scoren, ha ha, dat was lachen. We vroegen om balletjes voor de fiets, van alles werd er aangedragen, schroeven, moeren, het huisje van de kogellagers, toen werden we al warm, maar met een foto op de telefoon van Anne-Rose kwamen we steeds een stapje verder en ja hoor, eindelijk begreep de man in het winkeltje het en………..hij had het nog ook, dat vond ik nog het meest bijzondere. Dus wij hebben kogellagers om in onze bamboe staven te doen om er regenmakers van te maken. de bamboe staven staan op het dak te drogen, dus bijna compleet.

Anne-Rose had een training in de middag van haar l’Arche team, waar ze een aanzet ging geven het dagprogramma meer inhoud te geven. Ze doen namelijk elke dag hetzelfde en eigenlijk haast niets. Nou het kostte wat moeite ze in beweging te krijgen, want verandering viel hen niet makkelijk. Maar ja anderhalf uur met een drum rondlopen terwijl de cliënten er niet aan deelnemen kun je toch niet verkopen. We hebben ze aan het werk gezet en Anne-Rose gaat zien hoe het deze week zal gaan. Ze heeft leuke creatieve activiteiten laten zien om aan te bieden zoals stokweven, piñata’s maken, bloemen van wol en ook hebben we ontwikkelingsmateriaal aangeboden waar de jongeren gelijk enthousiast van werden trouwens. Dus wie weet ………….

Gisteren mocht ik naar VATI BARERA, de nieuwe groep in het dorpje ver weg.  Dat was een heftige dag. Er zouden 8 kinderen komen voor onderzoek, evaluatie en nieuw plannetje, maar jullie voelen hem al aankomen in de loop van de dag schoven er steeds meer aan.

Nu waren het op 2 na allemaal ernstig meervoudig beperkte kinderen en twee waren zo benauwd dat ze met voorrang gezien moesten worden.

Het is toch zo bijzonder dat moeders en kinderen zo blij zijn met de daycare, ze voelen zich zo gesteund met de adviezen en de oefeningen die worden aangeboden en de kinderen vooral ook met het programma wat ze zo leuk vinden.

Samen met de moeders hebben we doorgenomen wat we nog kunnen doen aan de longproblemen. Eén van de belangrijke dingen daarbij is de houding tijdens het eten. Dat is lastig als je kind zo ontzettend spant door de neurologische patronen. Ook met de moeders hebben we positioneringen doorgenomen en ademhalingsondersteuning, want dat helpt meestal direct. Ze waren er blij mee ondanks hun zorgen.  Voor het team zijn dit moeilijke kinderen om te behandelen maar ik vind het zo prachtig dat ze de uitdaging steeds weer aangaan en ook echt oefeningen proberen.

Wat het onderzoek betreft zit ik er wel nu bovenop hoor. We herhalen het nu zo vaak, het moet nu echt gaan zoals we hebben afgesproken, haha ik word nog streng……. Ze zijn er overigens blij mee en kunnen goed omgaan met feedback, want ze willen het graag goed doen en veel leren. Dat is ook een kwaliteit.

We hebben elf kinderen kunnen zien en toen was het bijna donker dus was het welletjes, we moesten ook nog 40 minuten in de motorriksja hobbelen dus woensdag gaan we weer verder.

Ik kan wel melden dat 2 kinderen zo goed vooruit zijn gegaan, zowel lichamelijk als intellectueel dat ze zijn bevorderd naar de preschool klas, dus jippie die kunnen in de toekomst naar school. Moeders helemaal BLIJ.  Woensdag komen de kinderen uit de preschool klas ben benieuwd naar hen……

Vandaag gaan we iets leuks doen joh, ik ga de school bezoeken in Muktagacha en hopelijk ‘onze ‘kinderen zien die vorig jaar bevorderd zijn naar school. Spannend…………..

Gisteravond werd ik niet lekker en kreeg ik diarree, maar om half acht in bed, klokje rond geslapen dus hopelijk vandaag beter.

Tot mails en liefs
Ria

 

 

Het internet werkt op z’n Bengaals.

Het internet werkt op z’n Bengaals.  Je weet nooit wanneer het mogelijk is. Vanmorgen heel vroeg opgestaan om wat foto’s op te slaan dat is (moeizaam) voor elkaar gekomen. Geen geklaag! We zijn heerlijk aan het werk en het klikt met de begeleiders waarmee we moeten werken.

201632271Ria en ik hebben heel diverse werkzaamheden, maar dat zullen de meesten wel begrijpen. We zien elkaar ‘s avonds. Ik ben gisteren en vandaag aan het werk geweest in een daycare voor ouderen aan de andere kant van de rivier. Hier ben ik gevraagd om wat vernieuwing in de activiteiten te brengen. Heel leuk om te doen. Ze hadden heel veel wol besteld, maar wisten er eigenlijk niet zo raad mee. Nou ik wel!

201632272We zijn gestart met 6 cliënten. Ik deed het voor en zij deden het na. Ik moest iedereen wel uitdagen, zodat ze niet mijn voorbeelden na zouden maken. Het werd een geweldige dag veel plukken , rollen en duwen op de wol en vooral het water met de zeep met verschillende geurtjes vonden ze heel gaaf. Een gespetter van jewelste. Iedereen was helemaal verrast wat het resultaat was. Nu ligt het te drogen op de aarde. Van de week gaan we er sloffen, tassen of boekkasten van maken zodat ze het kunnen verkopen. Drie dagen per week werk ik op deze plek en drie dagen in de Ark huizen.

In de middag ging ik even met een paar collega’s van daar in een theetent thee drinken. We zaten gezellig te kletsen maar ik kreeg heel veel aandacht van de mannelijke bezoekers aldaar. Mijn body was goed en ik kon zo een paar nieuwe partners krijgen. Wat was het geval: door de warmte had ik wat sjaals af gedaan en liep in een dunne blouse. Dat kan echt niet daar! Niemand is gewend dat een vrouw zo weinig aan heeft . Toen ik mijn collega’s aan keek kregen we allemaal de slapen lach en de amicale heren dropen af.

201632273Bij thuiskomst in het pikkedonker stonden er drie koeien aan mijn huisdeur vastgebonden. Het zag er wat eng uit maar de boerin kwam al snel aan lopen en zei dat ze dat deed met het lopen van de koeien om de achtergebleven koeien op te halen.

Zo ik ga eens aan de was. Dat is wel nodig. Alles wordt snel vuil.

Groetjes
Anne-Rose en Ria.

Het is nog steeds TIB (this is Bangladesh)

Ja TIB want het blijft hier bijzonder. Zo leuk die Bengalen en het leven hier op straat.

We drinken graag een theetje bij de kleiovens op straat, het is alleen een hele kunst om thee zonder suiker en melk te krijgen. Meestal lukt dat niet ha ha, maar we nemen het toch maar, is weer eens iets anders dan water.

De tijd vliegt voorbij, net zoals de motorriksja‘s hier over de weg vliegen. Nu wordt er wel op meerdere plaatsen aan de weg gewerkt, maar nog niet aan de weg waar ik overheen moet naar Muktagacha. Het gevolg is dat ik gedurende 40 minuten heen en weer geschud wordt op de achterbank van de motorriksja die veel ijzeren uitsteeksels heeft, waardoor ik enerzijds goed gemobiliseerd wordt door het schudden en anderzijds enigszins blauw aankom.
201632093bamboe-is-sterkHet scheelt dat mijn nieuwe outfit ook blauw is en in Bangladesh gekleurd,  zodat de rest van mijn outfit, ondergoed, tas, nagels ook geheel blauw zijn. Toch krijg ik veel complimentjes over mijn nieuwe jurk met broek en sjaal, de shawodar comice zoals het heet oftewel threepiece, net als Anne-Rose met haar eigen Nederlandse outfit.

Bij de womans club hebben ze voor mij van de gekochte lappen in Dhaka vier nieuwe outfits in elkaar gezet, voor Anne-Rose en haar vriendinnen ook drie en die zijn allemaal al klaar. Ik wil proberen met zo min mogelijk kleding wassen de weken hier door te komen, namelijk.……..  Ik begrijp nu ook waarom de dames toch vaak de sjaal voor hun gezicht houden want het stof en de uitlaatgassen zijn niet echt gezond. Dus ik heb ook maar de sjaal voor mijn mond, net een echte burka. (alleen in de motorriksja hoor !!)

Drie dagen van onderzoeken zijn al voorbij en ik geniet van die schattige kindertjes met felle oogjes en hun mooie moeders. Het lieve meisje van vorig jaar,  met ernstige epilepsie, zeer ernstig, oftewel aan een stuk door, was er ook weer. Moeilijk vind ik dat. Moeder zei dat het beter ging en dat ze minder epilepsie had, maar ter plekke had ze bijna aan een stuk door aanvallen dus niet alles herkent haar moeder als epilepsie.  Echt naar om te zien, maar toch zag het meisje er iets meer relaxed uit en had ze een rustig glimlachje. Mogelijk voelt ze zich toch iets beter, dan voel ik me wel een beetje machteloos. Aan die epilepsie is soms zoooooo…….weinig te doen, dat vind ik wel hard, maar ja daar hebben bij ons de kindjes helaas ook last van.  Toch is moeder blij met de CP daycare en konden we nog wat verlichting brengen door voorzieningen aan te passen en zó haar positionering wat comfortabeler te maken.

Ik heb bewondering voor de moeders, hoe volhardend ze zijn met het stimuleren en uitlokken van hun kind, dat is mooi, want dan gebeurt er iets en doe je het echt samen.

De vrijwilligers die nu al vier jaar in het team zitten zijn ook zo geweldig, ze werken hard en met veel energie, die draag ik op handen. Ze zorgen ook voor de catering. Ik krijg steeds een grote kom thee, ipv een klein rotbakkie. Dat hebben ze van het eerste jaar onthouden. Ik vond hun kopjes zo klein, ik zei daar kan ik niet op leven, op een klein koppie thee de hele ochtend. Ik heb maar niet verteld dat ik thuis altijd vele grote mokken koffie drink in de ochtend…….. er zijn altijd koekjes bij die vaak naar petroleum smaken en steeds denk ik die neem ik niet, maar ja het staat voor mijn neus, speciaal voor mij gekocht…..

Het team heb ik wat meer op hun nek gezeten door ze zelf te laten werken aan de onderzoeken. De ene keer gaat dat beter dan de andere keer en ik laat ze dan toch even tobben. Gisteren heb ik ze halverwege even toegesproken, dat ik wel iets meer van ze verwachtte. Ze waren niet vooruit te krijgen. Erna ging het een stuk beter. Dit is niet om te plagen, maar het is altijd beter om zelf na te denken. Voor de kinderen die aan bewegen en lopen toekomen zien ze wel mogelijkheden maar voor de kinderen met een meervoudige beperking is het soms wat lastiger. Dat begrijp ik goed, maar we moeten klein kijken en de moeders willen ook voor hun meervoudig beperkte kind wat bereiken. Daar is kwaliteit van leven een belangrijk doel en daaraan valt echt nog veel te sleutelen in Bangladesh.

Wat ik vandaag 2x hoorde is dat de longproblemen waren verbeterd en dat de moeders 2x per dag de oefeningen daarvoor deden, kijk…………daar wordt ik blij van natuurlijk, want als de longproblemen minder worden zijn er weer meer kansen op ontwikkeling. Jippie voor de moeders! Ook voor het team hoor, want het is niet altijd eenvoudig werk en ze bereiken echt mooie dingen.

Inmiddels heb ik 23 kinderen gezien en dat is best veel voor 3 dagen. Gisteren wilden ze 12 kinderen op het programma zetten, maar dat lukte echt niet, want er was veel tijd nodig voor uitleg en leermomenten. Dus na 10 was het klaar, maar vandaag een record: 13 kinderen, jeetje……… en toch vond ik het laatste kindje nog net zo leuk als het eerste, grappig is dat. Eerst denk ik,  “”Help ……..nog drie!”,  maar dan zie ik de kinderen en dan is het weer leuk. Zo zie je maar weer, gewoon lekker doorgaan, koppie thee erbij en een smerig Bengaals koekje en dan lukt het weer.

Annerose is helemaal in haar hum met de creatieve activiteiten die ze aan het ontplooien is in de workshops voor de jong volwassenen, dus die is zo leuk bezig en iedereen loopt weg met haar. Jullie begrijpen dat we weer veel inkopen doen om materialen te scoren om te gebruiken tijdens de dagprogramma ‘s. Na het werk gaan we daarom nog lekker op stap als we nog energie hebben., met of zonder bodyguard. Liefst zonder natuurlijk, maar ja, dat lukt niet altijd.

Het is leuk hoor, lekker de drukte in en van het Bengaalse leven genieten. Tochtje met de riksja’s die met een motortje uitgerust nu ook kunnen racen of motorriksja. Als we dan in de file belanden stappen we uit en lopen we verder want dat is veel sneller. Het lijkt wel steeds drukker te worden en als je de weg wilt oversteken riskeer je wel je leven.  Maar iedereen doet dat hier, je steekt je hand op , zo van hooo …. Wachten jij en dan lopen …..tenzij ze niet stoppen natuurlijk….

We hebben pas 2x gekookt; we eten ook wel in het theehuis en overdag worden we goed verzorgd op de locaties. Zo hebben we al bamboestukken om regenmakers na te maken, ja ja dat waren we van plan en dat gaat lukken. Ook heeft Anne-Rose planken met stokken om te weven met katoen en is ze aan het wol vilten. Het wordt heel mooi.

Tot mails en liefs Ria