Een ligrolstoel voor Joy
Te bijzonder om jullie te onthouden
De laatste dagen waren te bijzonder om niet aan jullie te vertellen, dus daar ben ik weer.
Allereerst het bezoek aan de school in Mymensingh. We werden goed ontvangen en brachten bezoek aan de klas waar Tanvir dit jaar is gestart. In de lerarenkamer hing een bord met namen van 8 van onze kinderen met foto’s, zij zijn allemaal dit jaar hier op school gestart op verschillende niveaus. De klas van Tanvir was de mooiste vond ik. Omdat er namelijk geen leermiddelen beschikbaar zijn heeft de juf alles wat je zou moeten leren op de muren geschilderd, mooi joh! Echt een goed idee. Het alfabet met plaatjes, de cijfers, dansen, maanden, dagen, de vlag, geschiedenis, geloven, allemaal uitgebeeld in de verf. Een hele kleurrijke klas en vrolijk. De kinderen zaten allemaal op de grond met hun rugzakje voor zich. Alleen Tanvir zat in zijn aangepaste houten stoel, anders kan hij moeilijk zitten en schrijven. Het gaat goed met de kinderen die van de CP-daycare naar school zijn gegaan. Jippie!
De onderwijzeressen lieten nog foto’s zien van overstromingen tijdens het regenseizoen. De hele parterre onder water omdat de rioolafvoeren het niet aankunnen. Gelukkig zijn er ook wat lokalen boven. Maar echt prettig is het niet natuurlijk.
Tijdens twee huisbezoeken daarna heb ik waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten, waardoor ik nu twee dagen misselijk ben en diarree heb maar ja, niets eten en drinken en veel slapen. Vandaag gaat het beter, krijg mijn energie weer terug. Gelukkig want vandaag was de training voor de moeders, speciaal voor degenen die een autistisch kind hebben en daardoor een moeilijk leven. Het was een leuke training hoorden we uit de reacties. In de training hebben we veel toneel gespeeld en moeders zagen veel herkenning en ook gelukkig wel mogelijkheden. Aan het eind heb ik een snoezelsessie gedaan met relaxte muziek en geluidjes en lichtjes en diepe druktechnieken om de moeders zich ook even te laten ontspannen en te laten ervaren wat we hun kinderen ook bieden. Ze vonden het helemaal te gek, vredig en rustgevend en voelden ook wel dat het geven van diepe drukprikkels weldadig kan aanvoelen.
Het huisbezoek bij JOY in de stationsbuurt vond ik heel spannend. Het is de jongen die zo spastisch en vergroeid is en veel onwillekeurige bewegingen heeft, dat hij niet meer in een rolstoel te krijgen is en daardoor niet meer naar buiten kan. Tot zijn grote verdriet want dat vindt hij zo fijn, wie niet ?
Omdat hij wel op zijn buik kan liggen en enigszins rustig, hebben we bekeken, samen met de instrumentmaker of we een rijdend ligbed zouden kunnen maken en vooral of het door de smalle straatjes van de sloppenwijk in de stationsbuurt zou kunnen. Want het is daar echt smal. Volgens de instrumentmaker kan het, met enige aanpassingen aan de paadjes.
Dus opgemeten en YES besteld. We weten natuurlijk niet helemaal zeker of het een succes wordt, maar niet geschoten is altijd mis. We gaan het proberen en ik hoop van harte voor Joy en zijn moeder dat het lukt hem te hanteren op zijn nieuwe rijdende ligbed. Het is jammer dat het niet deze week klaar kan zijn, want ik ben natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat.
Dit waren toch weer heel positieve dingetjes die ons lekker op de been houden hier.
Vanavond zijn we bij de broeders geweest en hebben even doorgepraat wat we zoal hebben gedaan en nog op ons programma hebben, hoe zij ons werk zien en de toekomst. We worden gewaardeerd en zijn altijd welkom want juist nieuwe informatie en kennisoverdracht inspireert hier de lokale werkers en houdt hen enthousiast en gemotiveerd. Nou wij komen graag hoor.
Onze kamers staan inmiddels vol met materialen om de ideeën uit te voeren die we voor de trainingen hebben gedacht. Veel praktijk gaan we doen en vooral de lokale werkers met opdrachten zelf laten werken. Dat lijkt ons de beste manier om van elkaar te leren.
Voor nu weer onze groetjes, liefs en fijne Sinterklaas, het heerlijk avondje is bijna gekomen.
Ria