Te bijzonder om jullie te onthouden

 

De laatste dagen waren te bijzonder om niet aan jullie te vertellen, dus daar ben ik weer.

Allereerst het bezoek aan de school in Mymensingh. We werden goed ontvangen en brachten bezoek aan de klas waar Tanvir dit jaar is gestart. In de lerarenkamer hing een bord met namen van 8 van onze kinderen met foto’s, zij zijn allemaal dit jaar hier op school gestart op verschillende niveaus. De klas van Tanvir was de mooiste vond ik. Omdat er namelijk geen leermiddelen beschikbaar zijn heeft de juf alles wat je zou moeten leren op de muren geschilderd, mooi joh! Echt een goed idee. Het alfabet met plaatjes, de cijfers, dansen, maanden, dagen, de vlag, geschiedenis, geloven, allemaal uitgebeeld in de verf. Een hele kleurrijke klas en vrolijk. De kinderen zaten allemaal op de grond met hun rugzakje voor zich. Alleen Tanvir zat in zijn aangepaste houten stoel, anders kan hij moeilijk zitten en schrijven. Het gaat goed met de kinderen die van de CP-daycare naar school zijn gegaan. Jippie!

De onderwijzeressen lieten nog foto’s zien van overstromingen tijdens het regenseizoen. De hele parterre onder water omdat de rioolafvoeren het niet aankunnen. Gelukkig zijn er ook wat lokalen boven. Maar echt prettig is het niet natuurlijk.

Tijdens twee huisbezoeken daarna heb ik waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten, waardoor ik nu twee dagen misselijk ben en diarree heb maar ja, niets eten en drinken en veel slapen. Vandaag gaat het beter, krijg mijn energie weer terug. Gelukkig want vandaag was de training voor de moeders, speciaal voor degenen die een autistisch kind hebben en daardoor een moeilijk leven. Het was een leuke training hoorden we uit de reacties. In de training hebben we veel toneel gespeeld en moeders zagen veel herkenning en ook gelukkig wel mogelijkheden. Aan het eind heb ik een snoezelsessie gedaan met relaxte muziek en geluidjes en lichtjes en diepe druktechnieken om de moeders zich ook even te laten ontspannen en te laten ervaren wat we hun kinderen ook bieden. Ze vonden het helemaal te gek, vredig en rustgevend en voelden ook wel dat het geven van diepe drukprikkels weldadig kan aanvoelen.

Het huisbezoek bij JOY in de stationsbuurt vond ik heel spannend. Het is de jongen die zo spastisch en vergroeid is en veel onwillekeurige bewegingen heeft, dat hij niet meer in een rolstoel te krijgen is en daardoor niet meer naar buiten kan. Tot zijn grote verdriet want dat vindt hij zo fijn, wie niet ?

Omdat hij wel op zijn buik kan liggen en enigszins rustig, hebben we bekeken, samen met de instrumentmaker of we een rijdend ligbed zouden kunnen maken en vooral of het door de smalle straatjes van de sloppenwijk in de stationsbuurt zou kunnen. Want het is daar echt smal. Volgens de instrumentmaker kan het, met enige aanpassingen aan de paadjes.

Dus opgemeten en YES besteld. We weten natuurlijk niet helemaal zeker of het een succes wordt, maar niet geschoten is altijd mis. We gaan het proberen en ik hoop van harte voor Joy en zijn moeder dat het lukt hem te hanteren op zijn nieuwe rijdende ligbed. Het is jammer dat het niet deze week klaar kan zijn, want ik ben natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit waren toch weer heel positieve dingetjes die ons lekker op de been houden hier.

Vanavond zijn we bij de broeders geweest en hebben even doorgepraat wat we zoal hebben gedaan en nog op ons programma hebben, hoe zij ons werk zien en de toekomst. We worden gewaardeerd en zijn altijd welkom want juist nieuwe informatie en kennisoverdracht inspireert hier de lokale werkers en houdt hen enthousiast en gemotiveerd. Nou wij komen graag hoor.

Onze kamers staan inmiddels vol met materialen om de ideeën uit te voeren die we voor de trainingen hebben gedacht. Veel praktijk gaan we doen en vooral de lokale werkers met opdrachten zelf laten werken. Dat lijkt ons de beste manier om van elkaar te leren.

Voor nu weer onze groetjes, liefs en fijne Sinterklaas, het heerlijk avondje is bijna gekomen.

Ria

 

Laatst was op de TV dat het beter gaat in Bangladesh. De regering verkondigt dit graag, want dat is status. Maar hoezo beter?

Kleding fabrieken waar mensen worden uitgebuit en opgesloten, werken van s morgens vroeg tot s avonds laat voor 40 euro per maand.  Er wordt aan de wegen gewerkt dat wel, maar de opstoppingen en files worden dramatisch erger, elke dag zijn we getuige…… wij kunnen uitstappen en verder lopen en ons dan door de mensenmassa wringen.  De bussen zijn geblutst van de botsingen en zitten overvol, mensen zitten op het dak of hangen aan de deur.  Maar het ergste is: de arme mensen hebben er nog het meeste last van, want hulporganisaties hebben zich teruggetrokken waardoor veel hulpprojecten gestopt zijn. Zorgelijk is dat, want we zien hier zoveel nood en moeilijke situaties waardoor je je machteloos voelt.

Moeders die er alleen voor staan met hun gehandicapte kind. Die het soms na jaren van ploeteren niet meer zien zitten en dan vertrekken en hun kind achterlaten bij opa en oma.

Dit gebeurt hier steeds meer vooral bij kinderen met autisme en moeilijk verstaanbaar gedrag.

Ik begrijp het wel, want dat is 24 uur zorg waar geen eind aan komt. Immers, het kind wordt ouder en de problemen worden niet kleiner. Als je dan ook nog een echtgenoot hebt die je mishandelt..

Tja, hoever gaat de draagkracht nog van deze moeders? Jongens die te spastisch zijn om in een rolstoel te kunnen en te zwaar om gedragen te worden, hoe moeder het ook probeert. Zo graag naar buiten willen maar het lukt gewoon niet meer? Vastgeketend worden omdat je niet te handhaven bent in je eentje thuis met je autisme en moeder die moet werken omdat je anders geen eten hebt.

Zo kan ik nog even doorgaan, dat is de andere kant van Bangladesh, die wij dagelijks zien of via verhalen van het team vernemen.  Dan weet ik niet hoe ik kan helpen, want dat zou ik zo graag willen. Dus twee dingen ga ik proberen, woensdag wordt er een training ingelast voor moeders die een kind hebben met autisme en daar eigenlijk niet veel van begrijpen. We gaan wat voorlichting en tips geven; wie weet kan het verlichten. Begrip of weten van kan soms helpen.

Ook gaan we met de instrumentmaker langs een gezin bij het station waar de jongen woont die niet meer gedragen kan worden door zijn lieve sterke moeder. Ik dacht dat er misschien een liggend rijmiddel gemaakt kan worden, hij kan namelijk wel op zijn buik liggen. Zoiets heb ik weleens gezien in het revalidatiecentrum in Dhaka. Het mag echter niet te breed en lang zijn anders past het niet door de smalle steegjes in de krottenwijk, dus wie weet is het een idee. Ik hoop het.

Overigens gaan we weer lekker aan de slag vandaag. Anne-Rose gaat creatief doen op de l’Arche met een mooi nieuw bedacht dagprogramma dat ze samen met het team heeft opgesteld.  Zelf ga ik naar Vati Barera de laatste groep kinderen onderzoeken, de preschoolgroep, dus ik ben benieuwd of dit jaar weer kinderen naar school bevorderd kunnen worden.

Dit is positief dus daar houden wij ons dan maar aan vast. Het werk heeft zin, al maken we maar een paar kinderen blij. DAT is dit jaar zeker gelukt, JIPPIE !

Liefs Ria

 

Hoe vies, verwaarloosd, armoedig en onhygiënisch een omgeving is, altijd wonen er kinderen. En die kinderen zijn toch blij, energiek, beweeglijk en willen spelen. Hoe krachtig kan een kind zijn?

Dat zijn de stations kinderen waar we gisteren op bezoek waren. Altijd zijn we welkom in hun clubhuis waar ze drie keer per week mogen komen om te spelen, zingen, dansen, tekenen en vooral waar ze aandacht krijgen en liefde. Voor sommige kinderen is het ook een slaapplaats omdat ze op straat leven.  Als we naar het clubhuis lopen word je bijna misselijk van de rommel en de stank, maar in het clubhuis is het ontzettend leuk. De kinderen zijn enthousiast en willen liefst allemaal op schoot en op de foto. Ze hebben ze aardig onder de duim want als de maatschappelijk werker Hanif, HI Hello roept zijn ze stil en gaan ze onmiddellijk zitten. Er waren 42 kinderen in een kleine ruimte, maar er is niet zoveel nodig.

We hadden van te voren wat materialen voor hen meegegeven. Van sommige dingen begrepen ze niet wat ze er mee konden. Het waren o.a. pionnen en een doelplaat om balletjes op te mikken. Nadat we het hadden uitgelegd dachten we dat we klaar waren maar nee, het moest met de kinderen uitgeprobeerd. Dus wij om een parcours van die pionnen in het kleine lokaaltje met die 42 kinderen slinger-de-slang rondgerend en op de billen om de pionnen voortgeschoven en kruipend, dat was wel een behoorlijke workout zeg.

Maar vooral wilden we tijdens ons bezoek eens zien hoe de kinderen de boeken, geschonken door Biblionef, vonden. Ze stonden mooi in de kast bewaard, maar enkele meisjes lazen eruit voor, ze leerden zo eenvoudig Engels lezen. Omdat in alle boekjes veel te zien is konden alle kinderen genieten, want ook al kun je weinig lezen, je kunt de plaatjes bekijken. Daar kun je al bijzonder veel plezier mee ervaren en een eerste aanzet tot lezen doen. Nou dat gebeurde ook. Allereerst vond ik het bijzonder om te zien dat de kinderen geïnteresseerd naar het voorlezen luisterden. Zitten daar straatschoffies, echte doerakken, zo braaf zitten luisteren. Daarna mochten ze zelf allemaal een boekje lezen en dat zag er prachtig uit. Ze deden het echt met plezier en keken hun ogen uit. Volgens Hanif kijken ze er naar uit dat de boeken uit de kast komen. Een succes dus.

Een mooi bezoek waarin we nog getrakteerd werden met dansende meisjes en jongens en de kinderen kregen allemaal een beker melk te drinken. Die werd op het laatst uitgedeeld en werd verstrekt door de broeders evenals een doosje eten. Een welkome aanvulling op hun menu, want veel en volwaardig eten is er niet voor ieder kind, helaas.

Een mooie leerzame middag voor ons, vooral om te zien hoe deze kinderen leven, wat een veerkracht ze hebben en hoe ze kind kunnen zijn, drie keer per week in hun clubhuis. We worden er stil van en bescheiden in onze wensen.

Groetjes en liefs  Ria

De foto s staan al op de website, kijk daar want het is echt de moeite waard! http://www.physci.nl/fotos/

 

Na een lekker ontbijtje met Hollandse kaas wil ik jullie toch graag vertellen over gisteren. Misschien hebben jullie geen tijd om alles te lezen, maar dit is té gaaf.

Wij gingen namelijk op bezoek bij een school waar vorig jaar 2 van ‘onze’ kinderen naar toe zijn gegaan. Dat is belangrijk als een soort follow up ( teamleden gaan vaker), want hoe gaat het met de kinderen die een beperking hebben op een normale school? Nou dat gaat goed hoor!

Kayum zit in zijn aangepaste houten stoel in vol ornaat, school uniform in een klas met 54 leerlingen enthousiast te wezen. Hij is zo blij en hij kan ook nog leren. Hij spreekt moeilijk (geen woorden) en schrijven is ook haast niet mogelijk door zijn beperking, maar hij begrijpt wel veel en is dus door middel van een examen al naar groep 2 bevorderd. Tijdens het examen wordt hij geholpen als het niet lukt met schrijven. De kinderen zijn lief voor hem en behulpzaam en hij zit te stralen. Ook moeder is zo blij. Kayun heeft 2 jaar in Muktagacha onze daycare bezocht en vanaf de eerste minuut ontroerde hij mij met zijn lieve trouwe ogen. In die 2 jaar was hij zo vooruit gegaan dat we het aandurfden om hem naar school te sturen, maar vaak dacht ik wel “Hoe zou het gaan? Wordt hij geaccepteerd en blijft hij de blije jongen.” Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat het goed gaat met hem en moeder bevestigt het ook, want het zou natuurlijk een momentopname kunnen zijn. Neeeeee, dat is het niet, het gaat goed. De schooljuf heeft inmiddels een tegemoetkoming in de studiekosten aangevraagd en die is verstrekt. Dat is een voorrecht voor gehandicapte kinderen, verstrekt door de regering, maar je kunt het pas aanvragen in het tweede jaar van de schoolgang. Zo ontzettend goed dat de juf dit ook doet, want de moeder van Kayum heeft niets te makken. Er is geen vader in beeld en moeder woont in bij haar ouders.

Die Bengaalse mannen zou je af en toe wel willen villen, ze gaan er gewoon vandoor als het moeilijk wordt……….. er zijn hier zooooveel alleenstaande moeders met een gehandicapt kind. Dan heb je de zorgen en verzorging en moet je ook nog aan de kost ziet te komen of leven van de bedeling bij familie. Gelukkig is wel vaak familie, lieve opa’s en oma’s die ook naar de daycare komen met het kind. Maar in Bangladesh zijn de mensen snel oud en mankeren van alles, kortom dat valt niet mee.

Maar om het verhaal positief te houden, Kayum maakt het goed en eveneens Sariful, die zat ook in zijn bankie op de eerste rij, in klas 1. Twee andere kinderen op een andere school maken het ook goed en zitten in klas 3 en klas 2. Vier kinderen op hun plek denk ik. Een mooi resultaat waar het team trots op kon zijn, want de kinderen volgen onderwijs en dat is een kans op een normaal leven tussen gewone kinderen en ontwikkeling van zichzelf.

Ik vind het mooi en in een top stemming gingen we voor de onderzoeken van de Muktagacha kinderen naar het dagcentrum. Voor vertrek heb ik in een klas nog even een YELL aangeleerd, jeetje 54 kinderen kunnen dat goed samen hoor! Hoe en of de juf ze weer stil heeft gekregen weet ik niet, maar dat is mijn zorg niet ha ha.

In de middag slechts 5 kinderen dus dat was een eitje in vergelijking met de andere dagen. Zo hadden we nog tijd voor wat sightseeing. We gingen naar een ruïne van het paleis van de koning, in slechte staat.  We gaan er elk jaar naar toe, maar ze zijn het aan het opknappen en als het zo blijft dan lijkt het mogelijk een mooi gebouw te hebben in Bangladesh. Het is hier overal zo beschimmeld en uitgeslagen van het vocht, dat niets eigenlijk lang mooi is. Jammer. Wie weet lukt het met dit paleis.

Ook kwamen we nog langs een bruiloft van een hindoefamilie en gingen we met het team misty eten. Teambuildingdag vandaag en het was SUPER.

Kijk even op de website van PhySCI voor de foto ’s van Kayum; jullie zullen het ook mooi vinden dat weet ik zeker. Het versturen per mail lukt namelijk niet. http://www.physci.nl/fotos/

 

groetjes Ria

Het internet werkt op z’n Bengaals.  Je weet nooit wanneer het mogelijk is. Vanmorgen heel vroeg opgestaan om wat foto’s op te slaan dat is (moeizaam) voor elkaar gekomen. Geen geklaag! We zijn heerlijk aan het werk en het klikt met de begeleiders waarmee we moeten werken.

Ria en ik hebben heel diverse werkzaamheden, maar dat zullen de meesten wel begrijpen. We zien elkaar ‘s avonds. Ik ben gisteren en vandaag aan het werk geweest in een daycare voor ouderen aan de andere kant van de rivier. Hier ben ik gevraagd om wat vernieuwing in de activiteiten te brengen. Heel leuk om te doen. Ze hadden heel veel wol besteld, maar wisten er eigenlijk niet zo raad mee. Nou ik wel!

We zijn gestart met 6 cliënten. Ik deed het voor en zij deden het na. Ik moest iedereen wel uitdagen, zodat ze niet mijn voorbeelden na zouden maken. Het werd een geweldige dag veel plukken , rollen en duwen op de wol en vooral het water met de zeep met verschillende geurtjes vonden ze heel gaaf. Een gespetter van jewelste. Iedereen was helemaal verrast wat het resultaat was. Nu ligt het te drogen op de aarde. Van de week gaan we er sloffen, tassen of boekkasten van maken zodat ze het kunnen verkopen. Drie dagen per week werk ik op deze plek en drie dagen in de Ark huizen.

In de middag ging ik even met een paar collega’s van daar in een theetent thee drinken. We zaten gezellig te kletsen maar ik kreeg heel veel aandacht van de mannelijke bezoekers aldaar. Mijn body was goed en ik kon zo een paar nieuwe partners krijgen. Wat was het geval: door de warmte had ik wat sjaals af gedaan en liep in een dunne blouse. Dat kan echt niet daar! Niemand is gewend dat een vrouw zo weinig aan heeft . Toen ik mijn collega’s aan keek kregen we allemaal de slapen lach en de amicale heren dropen af.

Bij thuiskomst in het pikkedonker stonden er drie koeien aan mijn huisdeur vastgebonden. Het zag er wat eng uit maar de boerin kwam al snel aan lopen en zei dat ze dat deed met het lopen van de koeien om de achtergebleven koeien op te halen.

Zo ik ga eens aan de was. Dat is wel nodig. Alles wordt snel vuil.

Groetjes
Anne-Rose en Ria.