Sensitief kijken
Het werk hier zit erop. We geven het weer over aan het team en vertrekken morgen naar Dhaka. De laatste dagen waren nog goed gevuld met mooie dingen.
Zo hebben we zondag op een vrije dag voor het team op de brommer vijf huisbezoeken afgelegd. Daar doe je hier zo ongeveer een hele dag over. Zou je zeggen ‘Jeetje maar vijf!’, maar de afstanden zijn groot en de wegen hobbelig, vooral als we van de hoofdweg afgaan en over de kleipaadjes rijden. Dat gaat heuveltje op en kuiltje door en het is goed uitkijken geblazen. Enorme gaten en obstakels op die smalle paadjes met nog landbouw tegenliggers waar van alles uitsteekt maken het erg gevaarlijk. Als ik het in de loop der jaren goed heb begrepen mag degene die toetert door, maar wat te doen als iedereen tegelijk toetert??? Die logica heb ik nog niet ontdekt, dus dat blijft spannend.
Met de huisbezoeken hebben we kinderen en ouders blij kunnen maken met dikke dekens, want het is hier op het platteland al koud. Hoewel wij het de laatste dagen niet meer koud vinden en in ons jurkje lopen, ervaren de mensen die min of meer buiten slapen het wel als koud, zo zonder beschutting en weinig dek. Het is weer bijzonder om te zien bij hoeveel mensen het koetje zo ongeveer naast de huiskamer staat, nog net niet binnen en in bed. Nu is de huiskamer alles tegelijk, huiskamer, slaapkamer, opslag van 2 x 2 meter, maar de keuken is meestal buiten. Het kleioventje naast de koe. Bij een gezin zochten we moeder op het land waar ze aardappels aan het rooien was, dit keer niet de rijstoogst. Wat positief was dat ze het jongetje bij zich had, dus niet alleen opgesloten in het huisje de hele dag. Vond ik al een vooruitgang met vorige week, waar de kindjes thuis in het donkere hol opgesloten lagen in hun eentje. In de nabijheid van moeder op het land, maak je tenminste nog iets mee en ben je beter af, lijkt mij.
Ook bezochten we nog een fish pond, een viskweekvijver waar de vissers ons lieten zien hoe ze met een netje uitgooien een enorme vangst visjes boven water kregen, terwijl wij geen sikkepit zagen zwemmen.
We komen nu steeds in het donker thuis omdat het steeds later wordt, maar dat vinden we wel fijn. Zó hebben we lekker volle dagen.
Nu dus de laatste twee dagen op het centrum gewerkt en dat was goed. Aanvankelijk had ik bij aankomst geen idee waar te beginnen in korte tijd, hoe kunnen we beter. Maar als je begint gaat het vaak vanzelf. We hebben veel kinderen gezien, aan het dagprogramma gewerkt, tijdens de trainingen oefeningen herhaald en veel feedback op het werk gegeven. Dat is echt nog nodig, het is een jong onervaren team met nog veel vragen, maar ze maken stapjes en we hebben weer hard gewerkt aan kennis verbreding. Vooral aan de hand van hun eigen werk en vragen. Dat komt het beste aan denken we. Enorm positieve dagen vond ik het, vandaag ook weer zulke prachtige kindjes, helemaal leuk en ik vind het bijna jammer dat ik naar huis ga en hen niet meer zie voorlopig. Ernstig gevangen in het lijfje, door de spierspanning, maar van die mooie pittige oogjes. Tja….. ik moet het achter laten in de handen van een positief team dat weer nieuwe inspiratie heeft opgedaan, zich realiseert dat er nog elke dag te leren valt, als je maar goed kijkt en er iets mee doet.
Dat is de les van vandaag, sensitief kijken en werken met je hart, dan komt het goed.
Wij gaan naar huis en al onze ervaringen met het moeilijke leven maar de geweldige, lieve, kwetsbare kinderen hier, dragen wij mee in ons hart.
Groetjes en liefs Ria