Het werk hier zit erop. We geven het weer over aan het team en vertrekken morgen naar Dhaka. De laatste dagen waren nog goed gevuld met mooie dingen.

Zo hebben we zondag op een vrije dag voor het team op de brommer vijf huisbezoeken afgelegd. Daar doe je hier zo ongeveer een hele dag over. Zou je zeggen ‘Jeetje maar vijf!’, maar de afstanden zijn groot en de wegen hobbelig, vooral als we van de hoofdweg afgaan en over de kleipaadjes rijden. Dat gaat heuveltje op en kuiltje door en het is goed uitkijken geblazen. Enorme gaten en obstakels op die smalle paadjes met nog landbouw tegenliggers waar van alles uitsteekt maken het erg gevaarlijk. Als ik het in de loop der jaren goed heb begrepen mag degene die toetert door, maar wat te doen als iedereen tegelijk toetert??? Die logica heb ik nog niet ontdekt, dus dat blijft spannend.

Met de huisbezoeken hebben we kinderen en ouders blij kunnen maken met dikke dekens, want het is hier op het platteland al koud. Hoewel wij het de laatste dagen niet meer koud vinden en in ons jurkje lopen, ervaren de mensen die min of meer buiten slapen het wel als koud, zo zonder beschutting en weinig dek. Het is weer bijzonder  om te zien bij hoeveel mensen het koetje zo ongeveer naast de huiskamer staat, nog net niet binnen en in bed. Nu is de huiskamer alles tegelijk, huiskamer, slaapkamer, opslag van 2 x 2 meter, maar de keuken is meestal buiten. Het kleioventje naast de koe. Bij een gezin zochten we moeder op het land waar ze aardappels aan het rooien was, dit keer niet de rijstoogst. Wat positief was dat ze het jongetje bij zich had, dus niet alleen opgesloten in het huisje de hele dag. Vond ik al een vooruitgang met vorige week, waar de kindjes thuis in het donkere hol opgesloten lagen in hun eentje. In de nabijheid van moeder op het land, maak je tenminste nog iets mee en ben je beter af, lijkt mij.

Ook bezochten we nog een fish pond, een viskweekvijver waar de vissers ons lieten zien hoe ze met een netje uitgooien een enorme vangst visjes boven water kregen, terwijl wij geen sikkepit zagen zwemmen.

We komen nu steeds in het donker thuis omdat het steeds later wordt, maar dat vinden we wel fijn. Zó hebben we lekker volle dagen.

Nu dus de laatste twee dagen op het centrum gewerkt en dat was goed. Aanvankelijk had ik bij aankomst geen idee waar te beginnen in korte tijd, hoe kunnen we beter. Maar als je begint gaat het vaak vanzelf.  We hebben veel kinderen gezien, aan het dagprogramma gewerkt, tijdens de trainingen oefeningen herhaald en veel feedback op het werk gegeven. Dat is echt nog nodig, het is een jong onervaren team met nog veel vragen, maar ze maken stapjes en we hebben weer hard gewerkt aan kennis verbreding. Vooral aan de hand van hun eigen werk en vragen. Dat komt het beste aan denken we. Enorm positieve dagen vond ik het, vandaag ook weer zulke prachtige kindjes, helemaal leuk en ik vind het bijna jammer dat ik naar huis ga en hen niet meer zie voorlopig. Ernstig gevangen in het lijfje, door de spierspanning, maar van die mooie pittige oogjes. Tja….. ik moet het achter laten in de handen van een positief team dat weer nieuwe inspiratie heeft opgedaan, zich realiseert dat er nog elke dag te leren valt, als je maar goed kijkt en er iets mee doet.

Dat is de les van vandaag, sensitief kijken en werken met je hart, dan komt het goed.

Wij gaan naar huis en al onze ervaringen met het moeilijke leven maar de geweldige, lieve, kwetsbare kinderen hier, dragen wij mee in ons hart.

Groetjes en liefs Ria

De Ontmoetingskerk in Naaldwijk houdt elk jaar in oktober een grote Bazar, waarbij 40 % van de opbrengst wordt verdeeld onder 5 goede doelen. Dit jaar was Stichting PhySCI één van de gelukkigen. De andere gekozen goede doelen waren: Kids voor Kids, Gehandicapten Platform, het Roosevelthuis en Stichting de Zaaier.

Alle vijf de goede doelen hebben met een kraampje op de Bazar gestaan om informatie aan de mensen te geven.

Het was een geweldig evenement. Hartverwarmend om te zien hoeveel vrijwilligers zich inspanden om van de Bazar een succes te maken. Er was een grote snuffelmarkt, een rad van avontuur met héél véél prijzen, prachtige bloemen, bollen en planten , lekkere hapjes enzovoort.

De opbrengst was uiteindelijk ruim € 75.000. Op 13 december mochten we net als de andere goede doelen een cheque in ontvangst komen nemen ter waarde van € 5.000,-. Het bestuur van de Stichting is hier ontzettend blij mee . Het geld zal goed besteed worden aan de doelgroep van PhySCI, de kinderen met een beperking in Bangladesh.

Namens Stichting PhySCI heel hartelijk dank.

Als wij ‘s morgens op de ban naar het dagcentrum rijden, is de mist nog niet opgetrokken en kan het frisjes zijn, truien aan dus. Soms heeft de ban een motortje maar soms ook niet en dan komt de man haast niet vooruit met drie flinke dames op zijn kar. Lopen zou dan sneller zijn en beter voor ons, maar dat krijgen we er nog niet door: ‘s ochtends lopen naar het werk. Dit is een moment dat wij de bestuurder stiekem wat extra taka’s toestoppen, want die moet zo hard werken voor zijn geld.

Als het zonnetje doorbreekt is het binnen in het dagcentrum kouder dan buiten en moeten we af en toe even buiten opwarmen. Kun je nagaan hoe het met de kindertjes is. Koude voetjes en handen ook al zijn ze uitgerust met mutsjes, vestjes, broekjes enz. Niets van dit al past meestal, maar ja als het maar warmt. Een goed moment dus om dekens uit te delen die zijn aangeschaft om te verspreiden onder de meest arme kinderen, of gebreid door de damesclubs in Nederland. Vandaar dat we vandaag weer op huisbezoek gingen. Anne-Rose ging te voet en zelf ging ik achterop de brommer wat verder weg. Jippie voor mij, hoewel ik een hartverzakking nabij was op het moment dat de hobbelige kleiweg vol gaten na een heuveltjes ineens een meter steil naar beneden ging. Doordat ik afgeleid werd door een prachtige ijsvogel in een goor vijvertje naast de weg ben ik zonder gillen en zonder de bestuurder te knijpen beneden geland en konden we onze weg vervolgen. Het valt me mee hoe stabiel die brommer nog is op de onregelmatige en onverharde paden.  Dat is zo’n contrast, de vieze, rommelige, stoffige en onhygiënische omgeving met die prachtige ijsvogel met bruine flanken en felblauwe rug. Later zag ik er nog een aan een boomstronk pikken. Mijn begeleider moest steeds de weg vragen, want deze huisjes waren niet zijn ‘wijk ‘en steeds ging ik een stukje lopen omdat de paadjes te smal waren en dan struin ik dus door hooi, stro, rijst die te drogen ligt, koeienvlaaien enz…. Mijn slippers gooi ik wel weg na deze reis, brrrr………….. wat die allemaal beleefd hebben…….

Nu we met evaluaties bezig zijn blijkt dat veel moeders en kinderen happy zijn en verbeteringen zien. Ik heb dus een nieuw Bengaals woord geleerd Happy = KUSHI

De verbeteringen die ze noemen zijn soms groot, soms klein. Maar hoe klein soms groot kan zijn, blijkt bij de meest ernstig beperkte kinderen. Want als je hoofdbalans wat verbetert heb je toch meer mogelijkheden. Of als je meer aandacht krijgt voor je omgeving en meer contact met mama, dan is dat kwaliteit voor beiden. Het is leuk dat moeders deze kleine verbeteringen ook zien, gelukkig, want juist de mogelijkheden van de gehandicapte kinderen zien, helpt hen om een beter leven te krijgen.

Vaak zie je al aan de ogen van de moeders of ze erg gemotiveerd zijn om voor hun kind te knokken of niet meer bij machte, ontmoedigd of teleurgesteld.  Van die schitterende vragende ogen, smekend bijna terwijl ze je hun kind in de armen duwen.  Dat zijn krachtige vrouwen, als je dan ziet hoe en waar ze leven in hun primitieve kleihuisjes dan is het haast niet te begrijpen dat ze dit kunnen. Het is echter geen vraag of je het kunt hier. De mensen doen het er mee en leven hun leven, dat vind ik juist zo knap en bijzonder en daarom heb ik zo ’n bewondering voor de arme mensen in Bangladesh.

Altijd ga ik er graag naar toe, voor mij is het een soort eerbetoon. Wij bezoeken ze en dan probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn, ‘s nachts daar te moeten slapen in een kleihutje, weinig licht, vaak geen stroom, keuken en toilet ergens buiten, alleen een bed, (dat ‘meurt’),  geen deur die dicht kan. Overal gaten waar allerlei beestjes door kunnen, brrr………………….. Ik zou het wel eens een nachtje willen proberen alleen om eens te ervaren. Dan ‘s morgens wakker worden en je wassen aan de pomp zonder je kleren uit te doen, hoe???? Of met kleren en al de plomp in om je te wassen  en daarna een droge sari aan en in dat onhandige kleed manoeuvreren op blote voeten of slippers in die klei en derrie van de kippen en koeien.  Misschien toch maar niet……………

We hebben nog een aantal feestdagen in het verschiet, wat mij helemaal niet uitkomt want de tijd is beperkt en er is nog veel te doen. Maar ja op de nationale bevrijdingsdag, vrijdag, kun je niet werken, zaterdag hebben we een uitje met moeders en kinderen. Dat wordt lachen. We gaan namelijk met de bus naar een soort park. Ze noemen het picknick,  de dag uit en zijn er al dagen vol van, moeders en staf. We gaan met een bus waar 45 personen in kunnen maar er zijn al 85 personen aangemeld uitgezonderd de staf en gasten. Proppen wordt dat,  ha ha echt Bengaals, misschien mogen wij een keer op het dak zitten. Ik zou weleens willen weten hoe dat is, maar eigenlijk ben ik bang dat het heel gevaarlijk is en spannend, hoewel het een dagelijks tafereel is hier. Bussen en vrachtauto ’s met een dak vol mensen en materialen en zachtjes rijden is er niet bij natuurlijk.

Na het uitje is er ook nog een vrije dag.  Daar houden we helemaal niet van hier, want echt uit kunnen we niet, alleen onder begeleiding, waar we van balen, dus we werken liever. Voor deze dag heb ik nu geregeld dat mijn haar wordt geverfd, dus ik ga met Bengali black haar thuis komen, ha ha … Anne-Rose heeft donkerbruin besteld, dus die durft het ook aan, ondanks haar zeer slechte ervaringen in Nepal een vorige keer.

Dan zijn er nog een aantal dagen te gaan waarop ik door moet met de evaluaties en nieuwe plannetjes maken met oefeningen. Wat me opvalt is dat ik dit jaar dan weer andere mogelijkheden  zie dan vorig jaar bij een aantal kinderen. Bijvoorbeeld, waarom heeft dit kind nog  geen spalken?? Vorig jaar vond ik het dan niet goed te doen vanwege stijfheid of beperkingen en geen bewegingsmogelijkheden, maar met ontspanning en stretchen is het nu wel mogelijk, dat is grappig en natuurlijk mooi.

De trainingen gaan we nu verder vullen met kinderen erbij, dat is leerzamer nog dan op elkaar oefenen, want kinderen kunnen hun problemen, compensaties en strategieën beter laten zien dan dat ik het na moet spelen. Jippie nog een aantal dagen lekker werken.

Bij jullie verrijzen de kerstbomen in de donkere dagen voor kerst. Hier lijken altijd wel de stalletjes te staan, maar dan voor het echie, helaas.

Groetjes voor nu en liefs Ria

Goed aangekomen in Phulbari  zijn we inmiddels aan de slag.

Het dagcentrum was gisteren goed gevuld met een levendig gezelschap. Zestien kinderen voor het dagprogramma en vier nieuwe kinderen voor onderzoek. Het zag er fantastisch uit, want er werd een programma gedraaid, lekker gewerkt en er waren enthousiaste mensen.

Kinderen die snel vooruit gaan, dat heb je, als er eerst geen zorg is en dan wel, de eerste vooruitgang gaat dan met sprongen.  Er waren leuke kleine kinderen voor onderzoek en ik had er weer helemaal zin in. Na de lunch gingen we op de brommer op huisbezoek , een favoriet onderdeel van ons werk. Want lekker achter op de brommer door het landschap tuffen, dan is er veel te zien.

Momenteel wordt de rijst van de velden gehaald. Dit gaat nog met de hand en kapmes, dan wordt het gebundeld en in bossen neergelegd om naar huis gedragen te worden of opgeladen op een kar. Een heel gesjouw en hard werk.

TJa en wat krijg je dan: dat de gehandicapte kinderen alleen thuis en opgesloten in het huisje liggen. Dan balen we natuurlijk. Die lieve kinderen liggen de hele dag in zo n donker hutje in hun eentje. Het is een schrijnende situatie, want ik begrijp ook wel dat de ouders moeten werken, anders hebben ze geen eten. De kinderen wonen ook te ver om naar het dagcentrum te komen, want op de brommer was het al ruim 40 minuten rijden.

We gingen eerst naar Sakib. Daar blijkt dat hij de verkeerde rolstoel heeft gekregen, die paste van geen kant. Wat blijkt: bij aflevering stonden er geen namen op, toen was er verwarring, welke stoel voor welk kind??? Je denkt dat ziet een kind, maar dat is dus niet zo. Sakib is in een veel te kleine stoel gehesen, wat er niet comfortabel uitzag. Maar ja, waar is nu de grotere stoel, dan moet er een kindje zijn die nu in een veel te grote zetel ligt.

Gisteravond heb ik mijn meetgegevens nagekeken van april en bedacht dat Pia nu in een veel te grote rolstoel zou moeten zitten. Dus vandaag op naar Pia , stoel inleveren en omruilen.

Zo denk je dat het team het al heel goed doet, maar nu weet ik dat er ook nog veel te leren valt, ha ha! Dat kan ook niet anders natuurlijk. Net gestart en er zijn nog stappen te maken.

Het lijkt komisch en TIB, maar voor de Sakib vond ik het echt naar, ik zou hem zo gunnen lekker in een goede comfortabele rolstoel te zitten, buiten op het erf. Hij kan zich helemaal niet bewegen en is stijf en vergroeid maar hij ziet er zo lief uit, zodat mijn hart huilde. Vandaag iets aan doen dus.

Het leven is niet makkelijk, mensen zijn zo arm en onwetend, ons werk is zo hard nodig en er is nog veel te doen. De andere twee kinderen, zelfde verhaal, niet van de rolstoel maar wel opgesloten in het huisje, ouders op het land. Nou ja, wat te doen.  We gaan houten stoeltjes laten maken zodat ze in ieder geval buiten kunnen zitten en spelen en als het team dan op huisbezoek komt, kunnen ze materialen geven ter ontwikkeling.

Ik hoop dat de ouders dan de oefeningen doen, maar tijdens de rijstoogst weet ik al zeker dat dat niet gaat lukken. Even een minpuntje, zo is het leven voor een gehandicapt kindje op het platteland, maar wij gaan er iets aan doen.

Groetjes voor jullie en veel liefs Ria