Sensitief kijken

Het werk hier zit erop. We geven het weer over aan het team en vertrekken morgen naar Dhaka. De laatste dagen waren nog goed gevuld met mooie dingen.

Zo hebben we zondag op een vrije dag voor het team op de brommer vijf huisbezoeken afgelegd. Daar doe je hier zo ongeveer een hele dag over. Zou je zeggen ‘Jeetje maar vijf!’, maar de afstanden zijn groot en de wegen hobbelig, vooral als we van de hoofdweg afgaan en over de kleipaadjes rijden. Dat gaat heuveltje op en kuiltje door en het is goed uitkijken geblazen. Enorme gaten en obstakels op die smalle paadjes met nog landbou2016354563daycararw tegenliggers waar van alles uitsteekt maken het erg gevaarlijk. Als ik het in de loop der jaren goed heb begrepen mag degene die toetert door, maar wat te doen als iedereen tegelijk toetert??? Die logica heb ik nog niet ontdekt, dus dat blijft spannend.

Met de huisbezoeken hebben we kinderen en ouders blij kunnen maken met dikke dekens, want het is hier op het platteland al koud. 2016354513daycararHoewel wij het de laatste dagen niet meer koud vinden en in ons jurkje lopen, ervaren de mensen die min of meer buiten slapen het wel als koud, zo zonder beschutting en weinig dek. Het is weer bijzonder  om te zien bij hoeveel mensen het koetje zo ongeveer naast de huiskamer staat, nog net niet binnen en in bed. Nu is de huiskamer alles tegelijk, huiskamer, slaapkamer, opslag van 2 x 2 meter, maar de keuken is meestal buiten. Het kleioventje naast de koe. Bij een gezin zochten we moeder op het land waar ze aardappels aan het rooien was, dit keer niet de rijstoogst. Wat positief was dat ze het jongetje bij zich had, dus niet alleen opgesloten in het huisje de hele dag. Vond ik al een vooruitgang met vorige week, waar de kindjes thuis in het donkere hol opgesloten lagen in hun eentje. In de nabijheid van moeder op het land, maak je tenminste nog iets mee en ben je beter af, lijkt mij.

201635309bezoek-visvijverOok bezochten we nog een fish pond, een viskweekvijver waar de vissers ons lieten zien hoe ze met een netje uitgooien een enorme vangst visjes boven water kregen, terwijl wij geen sikkepit zagen zwemmen.

We komen nu steeds in het donker thuis omdat het steeds later wordt, maar dat vinden we wel fijn. Zó hebben we lekker volle dagen.

Nu dus de laatste twee dagen op het centrum gewerkt en dat was goed. Aanvankelijk had ik bij aankomst geen idee waar te beginnen in korte tijd, hoe kunnen we beter. Maar als je begint gaat het vaak vanzelf.  We hebben veel kinderen gezien, aan het dagprogramma gewerkt, tijdens de trainingen oefeningen herhaald en veel feedback op het werk gegeven. Dat is echt nog nodig, het is een jong onervaren team met nog veel vragen, maar ze maken stapjes en we hebben weer hard gewerkt aan kennis verbreding. Vooral aan de hand van hun eigen werk en vragen. Dat komt het beste aan denken we. Enorm positieve dagen vond ik het, vandaag ook weer zulke prachtige kindjes, helemaal leuk en ik vind het bijna jammer dat ik naar huis ga en hen niet meer zie voorlopig. Ernstig gevangen in het lijfje, door de spierspanning, maar van die mooie pittige oogjes. Tja….. ik moet het achter laten in de handen van een positief team dat weer nieuwe inspiratie heeft opgedaan, zich realiseert dat er nog elke dag te leren valt, als je maar goed kijkt en er iets mee doet.

Dat is de les van vandaag, sensitief kijken en werken met je hart, dan komt het goed.

Wij gaan naar huis en al onze ervaringen met het moeilijke leven maar de geweldige, lieve, kwetsbare kinderen hier, dragen wij mee in ons hart.

Groetjes en liefs Ria

Uitstapje en huisbezoek

201634903daycareGisteren was het een hele chaos voor de deur van de daycare. Vele ouders kwamen voor het uitstapje en de picknick, iedereen in mooie kleren! Het weer was schitterend en warm, dus iedereen was blij. Grote pannen, doeken, banken en tafels werden in de bus getild en daarna mochten de ouders en kinderen instappen. Een heel gedoe met al die gehandicapte kinderen. De bus was niet op gewassen tegen het aantal passagiers, maar geen nood! In het midden pad werden wat banken gezet en 201634902uitje-per-busdaar konden de laatste passagiers gaan zitten. Ook op het dashboard kwamen wat mensen te zitten, maar iedereen had dolle pret. In de bus kregen we een breakfast en eitjes. Voor ons erg vreemd, maar de andere mensen begonnen er gretig in te happen. Bij aankomst in het picknickpark gingen we stukjes lopen door een dierentuin en een mozaïekbeeldentuin; heel mooi voor Bengaalse begrippen. Toch werd het afzien om al die kinderen sjouwend door die tuin te krijgen. Natuurlijk werden ze een beetje geholpen door ons en het team maar wij zijn dat gesjouw helemaal niet gewend. Bij aankomst op de rust plek stond er een heerlijk maal klaar. Zittend op de grond werd iedereen voorzien van een zeer luxe maaltijd. De ouders en kinderen zaten heerlijk te genieten van de rust. Thuis moeten die mensen altijd zo hard werken om het eten te koken en nu werd alles gebracht! Na het eten ging iedereen rusten en Ria en ik kregen heel wat kinderen toegestopt om op te passen. De rest van de dag functioneerden wij als oppas want de moeders hadden het druk met kletsen, dansen en spelletjes doen.

201634905uitjedaycareOp de terugweg werden er Bengaalse liederen gezongen en heel voldaan werd iedereen door de bus thuis gebracht. Wij konden geen pap meer zeggen en zijn dus meteen gaan slapen..

 

Vandaag weer een werkdag. Op huisbezoek met dekens en kleertjes voor de kou. Gelukkig was het vandaag ook mooi weer, want we gingen op de motor de bush bush in. Schitterend om zó door het landschap te tuffen, maar oh zo triest als je dan bij mensen thuis komt. Het is voor ons echt niet te begrijpen dat mensen zo primitief en ellendig moeten wonen en dan ook nog zulke zwaar gehandicapte kinderen moeten verzorgen. Toch zie je best wel dat ouders en opa’s en oma’s van alles proberen om het leefbaar te maken. Een opa had een soort karretje van hout gemaakt, zodat het kind verreden kon worden rond het huisje. Een ander had een heel grappig looprek gemaakt om de jongen te stimuleren met lopen, maar de armoede blijft schrijnend.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De kleertjes die gemaakt zijn door de breiclubs en andere vrijwillige breisters werden blij ontvangen. Ria was tevreden over de toestand van de hulpmiddelen thuis en gaf de moeders en de teamleden nog wat advies wat te doen met huisbezoek. Aan het eind van de middag hebben we twee fishponds bezocht en ons laten voorlichten hoe zoiets te werk gaat. Met toeval ook nog een belangrijk persoon, namelijk de regio chairman, de lokale overheid zeg maar, ontmoet die voor onze stichting van belang kan zijn. We, werden heel gastvrij met fruit, thee en misties ontvangen. Vol belangstelling luisterde hij naar ons verhaal en wij sloten onze dag heel positief af.

In het tabblad <foto’s>  staan vast enkele opnames.

Groetjes Anne-Rose en Ria

 

Bazar in Naaldwijk: succes voor PhySCI DANK!

De Ontmoetingskerk in Naaldwijk houdt elk jaar in oktober een grote Bazar, waarbij 40 % van de opbrengst wordt verdeeld onder 5 goede doelen. Dit jaar was Stichting PhySCI één van de gelukkigen. De andere gekozen goede doelen waren: Kids voor Kids, Gehandicapten Platform, het Roosevelthuis en Stichting de Zaaier.

Alle vijf de goede doelen hebben met een kraampje op de Bazar gestaan om informatie aan de mensen te geven.

Het was een geweldig evenement. Hartverwarmend om te zien hoeveel vrijwilligers zich inspanden om van de Bazar een succes te maken. Er was een grote snuffelmarkt, een rad van avontuur met héél véél prijzen, prachtige bloemen, bollen en planten , lekkere hapjes enzovoort.

De opbrengst was uiteindelijk ruim € 75.000. Op 13 december mochten we net als de andere goede doelen een cheque in ontvangst komen nemen ter waarde van € 5.000,-. Het bestuur van de Stichting is hier ontzettend blij mee . Het geld zal goed besteed worden aan de doelgroep van PhySCI, de kinderen met een beperking in Bangladesh.

Namens Stichting PhySCI heel hartelijk dank.

Leren spelen

Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets kon schrijven, omdat internet niet goed werkt hier.

De tijd schiet op en de dagen worden steeds kouder en mistiger. Ook voor ons Hollanders is het ‘s nachts en ‘s morgens enorm koud. Overdag schijnt het zonnetje wel wat, maar onze kinderen en baby’s hier komen blauw van de kou op daycare. Vandaag gaan we wat dekentjes, truitjes, mutsen en sokken die de breiclubs in Hendrik Ido Ambacht en Loosduinen en Martha en nog wat mensen hebben gemaakt, uitdelen en rondbrengen. Ook zijn er wat dekens gekocht, zodat velen een warm dekje krijgen, maar we hebben lang niet genoeg. Wel schrijnend, want zelf koop je dan wat en je zet de kachel wat hoger. Hier heeft niemand een kachel.

Ondanks de kou blijven we lekker bezig. Ria is druk met therapie en trainen en ik begeleid de daycare. Van de week een schitterende snoezelruimte gemaakt voor de baby ochtend. Heel aandoenlijk, die jonge moedertjes trots met hun kindje dat helaas niets kan bewegen en geen reacties geeft. “Wat hebben ze een hoop dat we kunnen toveren!”, maar helaas ook wij kunnen niet alles. We maken een fijne ochtend met gesprekjes, lichtjes, muziek en geluidjes. 201634611daycare-arWe doen babygym en wiegen de baby’s in kleden. Alle moeders zijn in de weer en hebben veel plezier met elkaar. Ria geeft tussendoor kind voor kind de moeders en de fysiotherapeuten advies over welke oefeningen geschikt zijn voor hun kindje. In de middag komt er een heerlijke warme maaltijd en tegen 3 uur gaan de moeders blij naar huis. Met de begeleiders van de daycare zijn we aan het spelen gegaan. Steeds weer verbaast het mij dat mensen nooit hebben leren spelen. In het tabblad foto’s zie je enkele foto’s.

 

Tot ziens en groetjes van Anne-Rose en Ria.

Pracht in de derrie

201634109opdebakfietsAls wij ‘s morgens op de ban naar het dagcentrum rijden, is de mist nog niet opgetrokken en kan het frisjes zijn, truien aan dus. Soms heeft de ban een motortje maar soms ook niet en dan komt de man haast niet vooruit met drie flinke dames op zijn kar. Lopen zou dan sneller zijn en beter voor ons, maar dat krijgen we er nog niet door: ‘s ochtends lopen naar het werk. Dit is een moment dat wij de bestuurder stiekem wat extra taka’s toestoppen, want die moet zo hard werken voor zijn geld.

201634304kindAls het zonnetje doorbreekt is het binnen in het dagcentrum kouder dan buiten en moeten we af en toe even buiten opwarmen. Kun je nagaan hoe het met de kindertjes is. Koude voetjes en handen ook al zijn ze uitgerust met mutsjes, vestjes, broekjes enz. Niets van dit al past meestal, maar ja als het maar warmt. Een goed moment dus om dekens uit te delen die zijn aangeschaft om te verspreiden onder de meest arme kinderen, of gebreid door de damesclubs in Nederland. Vandaar dat we vandaag weer op huisbezoek gingen. Anne-Rose ging te voet en zelf ging ik achterop de brommer wat verder weg. Jippie voor mij, hoewel ik een hartverzakking nabij was op het moment dat de hobbelige kleiweg vol gaten na een heuveltjes ineens een meter steil naar beneden ging. Doordat ik afgeleid werd door een prachtige ijsvogel in een goor vijvertje naast de weg ben ik zonder gillen en zonder de bestuurder te knijpen beneden geland en konden we onze weg vervolgen. Het valt me mee hoe stabiel die brommer nog is op de onregelmatige en onverharde paden.  Dat is zo’n contrast, de vieze, rommelige, stoffige en onhygiënische omgeving met die prachtige ijsvogel met bruine flanken en felblauwe rug. Later zag ik er nog een aan een boomstronk pikken. Mijn begeleider moest steeds de weg vragen, want deze huisjes waren niet zijn ‘wijk ‘en steeds ging ik een stukje lopen omdat de paadjes te smal waren en dan struin ik dus door hooi, stro, rijst die te drogen ligt, koeienvlaaien enz…. Mijn slippers gooi ik wel weg na deze reis, brrrr………….. wat die allemaal beleefd hebben…….

Nu we met evaluaties bezig zijn blijkt dat veel moeders en kinderen happy zijn en verbeteringen zien. Ik heb dus een nieuw Bengaals woord geleerd Happy = KUSHI

De verbeteringen die ze noemen zijn soms groot, soms klein. Maar hoe klein soms groot kan zijn, blijkt bij de meest ernstig beperkte kinderen. Want als je hoofdbalans wat verbetert heb je toch meer mogelijkheden. Of als je meer aandacht krijgt voor je omgeving en meer contact met mama, dan is dat kwaliteit voor beiden. Het is leuk dat moeders deze kleine verbeteringen ook zien, gelukkig, want juist de mogelijkheden van de gehandicapte kinderen zien, helpt hen om een beter leven te krijgen.

201634403plezier-voor-moeder-en-kindVaak zie je al aan de ogen van de moeders of ze erg gemotiveerd zijn om voor hun kind te knokken of niet meer bij machte, ontmoedigd of teleurgesteld.  Van die schitterende vragende ogen, smekend bijna terwijl ze je hun kind in de armen duwen.  Dat zijn krachtige vrouwen, als je dan ziet hoe en waar ze leven in hun primitieve kleihuisjes dan is het haast niet te begrijpen dat ze dit kunnen. Het is echter geen vraag of je het kunt hier. De mensen doen het er mee en leven hun leven, dat vind ik juist zo knap en bijzonder en daarom heb ik zo ’n bewondering voor de arme mensen in Bangladesh.

Altijd ga ik er graag naar toe, voor mij is het een soort eerbetoon. Wij bezoeken ze en dan probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn, ‘s nachts daar te moeten slapen in een kleihutje, weinig licht, vaak geen stroom, keuken en toilet ergens buiten, alleen een bed, (dat ‘meurt’),  geen deur die dicht kan. Overal gaten waar allerlei beestjes door kunnen, brrr………………….. Ik zou het wel eens een nachtje willen proberen alleen om eens te ervaren. Dan ‘s morgens wakker worden en je wassen aan de pomp zonder je kleren uit te doen, hoe???? Of met kleren en al de plomp in om je te wassen  en daarna een droge sari aan en in dat onhandige kleed manoeuvreren op blote voeten of slippers in die klei en derrie van de kippen en koeien.  Misschien toch maar niet……………

We hebben nog een aantal feestdagen in het verschiet, wat mij helemaal niet uitkomt want de tijd is beperkt en er is nog veel te doen. Maar ja op de nationale bevrijdingsdag, vrijdag, kun je niet werken, zaterdag hebben we een uitje met moeders en kinderen. Dat wordt lachen. We gaan namelijk met de bus naar een soort park. Ze noemen het picknick,  de dag uit en zijn er al dagen vol van, moeders en staf. We gaan met een bus waar 45 personen in kunnen maar er zijn al 85 personen aangemeld uitgezonderd de staf en gasten. Proppen wordt dat,  ha ha echt Bengaals, misschien mogen wij een keer op het dak zitten. Ik zou weleens willen weten hoe dat is, maar eigenlijk ben ik bang dat het heel gevaarlijk is en spannend, hoewel het een dagelijks tafereel is hier. Bussen en vrachtauto ’s met een dak vol mensen en materialen en zachtjes rijden is er niet bij natuurlijk.

Na het uitje is er ook nog een vrije dag.  Daar houden we helemaal niet van hier, want echt uit kunnen we niet, alleen onder begeleiding, waar we van balen, dus we werken liever. Voor deze dag heb ik nu geregeld dat mijn haar wordt geverfd, dus ik ga met Bengali black haar thuis komen, ha ha … Anne-Rose heeft donkerbruin besteld, dus die durft het ook aan, ondanks haar zeer slechte ervaringen in Nepal een vorige keer.

Dan zijn er nog een aantal dagen te gaan waarop ik door moet met de evaluaties en nieuwe plannetjes maken met oefeningen. Wat me opvalt is dat ik dit jaar dan weer andere mogelijkheden  zie dan 201634405er-wordt-ook-gewerkt-in-de-statafelvorig jaar bij een aantal kinderen. Bijvoorbeeld, waarom heeft dit kind nog  geen spalken?? Vorig jaar vond ik het dan niet goed te doen vanwege stijfheid of beperkingen en geen bewegingsmogelijkheden, maar met ontspanning en stretchen is het nu wel mogelijk, dat is grappig en natuurlijk mooi.

De trainingen gaan we nu verder vullen met kinderen erbij, dat is leerzamer nog dan op elkaar oefenen, want kinderen kunnen hun problemen, compensaties en strategieën beter laten zien dan dat ik het na moet spelen. Jippie nog een aantal dagen lekker werken.

Bij jullie verrijzen de kerstbomen in de donkere dagen voor kerst. Hier lijken altijd wel de stalletjes te staan, maar dan voor het echie, helaas.

Groetjes voor nu en liefs Ria

De koude treedt in

In ons gastgezin hebben wij een goed leven. Eigen kamer, bucket shower met warm water en er wordt voor ons gekookt, zodat we niet meer zelf eten bij elkaar hoeven te rommelen.

201634301kindIn het dagcentrum stromen de nieuwe  aanmeldingen binnen, zodat ik samen met Salim, de fysio, steeds meer kinderen zie voor onderzoek. Hij doet het helemaal goed en al vrijwel zelfstandig, zodat ik gelijk de gegevens in de computer kan zetten. Dat is natuurlijk heel efficiënt. Er zouden 130 kinderen zijn om te zien, maar ja daar is geen beginnen aan, dus we werken rustig door en ik tel niet meer, dat voelt beter. We zien wel hoever we komen en ik weet nu dat alles wat niet af is door Salim verder opgenomen kan worden. Omdat in de andere ruimtes wordt gewerkt met de kinderen in de klasjes, piep ik regelmatig even daarheen om te zien hoe dat gaat. Daar zijn ze enthousiast bezig en gisteren was het helemaal vol en leuk. Het was therapie dag voor de schoolkinderen. Vrijdag is het namelijk als zondag hier en is alles dicht, dus hebben we therapiedag voor de kinderen die naar school gaan en anders niet kunnen komen voor therapie. Er werd gezongen, gedanst, Sherborne oefeningen, maar gelukkig ook therapeutische oefeningen, want daar komen ze voor.  Daar valt nog wel wat aan te schaven maar het is leuk om te zien wat er gebeurt.

201634100huisbezoekenNa drie dagen huisbezoeken in de middag, een reis langs eenvoudige of half ingestorte kleihuisjes, koetjes ernaast en heel schrijnend voor de lieve gehandicapte kinderen, ben ik nu begonnen met trainingen op verzoek van het team, want ze hebben veel vragen. Ze willen de oefeningen beter leren, weten hoe ze een opbouw in ontwikkeling bij de baby groep kunnen geven, hoe het niveau van de school kinderen te bepalen, hoe met de materialen te werken. Het is zó positief dat ze zoveel vragen hebben en het willen weten, dat is ook een kwaliteit waar ik heel blij mee ben. Niet dat ik alles weet, maar ik kan hen gelukkig veel stappen verder helpen. We doen veel toneel bij de trainingen en dat is altijd komisch, dus het is een positieve sfeer van werken en gezellig.

Gisteren geëindigd met snoezelen zoals ik jullie al had verteld. Anne-Rose had een geweldige snoezelruimte gecreëerd en we konden ons uitleven met de regenmakers en klankstaafjes. Vandaag gaan we met deze snoezelactiviteit beginnen met de baby groep, want we vonden het zonde om weer af te breken. Dus een leuk begin van de dag vandaag….

Overigens vind ik dat het team heel goed werkt, ze zijn bezig er is een programma, ze wisselen af en de kinderen gaan vooruit. Ik ben er blij mee, jippie !

201634108opdebakfietsInmiddels is het hier koud geworden en verschijnen de meest bijzondere hoofddeksels. Vooral bij de mannen, bijvoorbeeld een sok op hun hoofd ha ha. Als je niet anders hebt geeft het toch warmte. We willen graag naar huis lopen, maar omdat Anne-Rose gisteren een duikeling maakte denk ik dat we niet meer mogen lopen en met een delegatie op de platte bakfiets naar huis worden getransporteerd.

Vandaag wacht ons weer een mooie dag.

Liefs Ria

 

Gouden velden

Goed aangekomen in Phulbari  zijn we inmiddels aan de slag.

Het dagcentrum was gisteren goed gevuld met een levendig gezelschap. Zestien kinderen voor het dagprogramma en vier nieuwe kinderen voor onderzoek. Het zag er fantastisch uit, want er werd een programma gedraaid, lekker gewerkt en er waren enthousiaste mensen.

Kinderen die snel vooruit gaan, dat heb je, als er eerst geen zorg is en dan wel, de eerste vooruitgang gaat dan met sprongen.  Er waren leuke kleine kinderen voor onderzoek en ik had er weer helemaal zin in. Na de lunch gingen we op de brommer op huisbezoek , een favoriet onderdeel van ons werk. Want lekker achter op de brommer door het landschap tuffen, dan is er veel te zien.

201632615rijstveldenMomenteel wordt de rijst van de velden gehaald. Dit gaat nog met de hand en kapmes, dan wordt het gebundeld en in bossen neergelegd om naar huis gedragen te worden of opgeladen op een kar. Een heel gesjouw en hard werk.

TJa en wat krijg je dan: dat de gehandicapte kinderen alleen thuis en opgesloten in het huisje liggen. Dan balen we natuurlijk. Die lieve kinderen liggen de hele dag in zo n donker hutje in hun eentje. Het is een schrijnende situatie, want ik begrijp ook wel dat de ouders moeten werken, anders hebben ze geen eten. De kinderen wonen ook te ver om naar het dagcentrum te komen, want op de brommer was het al ruim 40 minuten rijden.

We gingen eerst naar Sakib. Daar blijkt dat hij de verkeerde rolstoel heeft gekregen, die paste van geen kant. Wat blijkt: bij aflevering stonden er geen namen op, toen was er verwarring, welke stoel voor welk kind??? Je denkt dat ziet een kind, maar dat is dus niet zo. Sakib is in een veel te kleine stoel gehesen, wat er niet comfortabel uitzag. Maar ja, waar is nu de grotere stoel, dan moet er een kindje zijn die nu in een veel te grote zetel ligt.

Gisteravond heb ik mijn meetgegevens nagekeken van april en bedacht dat Pia nu in een veel te grote rolstoel zou moeten zitten. Dus vandaag op naar Pia , stoel inleveren en omruilen.

Zo denk je dat het team het al heel goed doet, maar nu weet ik dat er ook nog veel te leren valt, ha ha! Dat kan ook niet anders natuurlijk. Net gestart en er zijn nog stappen te maken.

Het lijkt komisch en TIB, maar voor de Sakib vond ik het echt naar, ik zou hem zo gunnen lekker in een goede comfortabele rolstoel te zitten, buiten op het erf. Hij kan zich helemaal niet bewegen en is stijf en vergroeid maar hij ziet er zo lief uit, zodat mijn hart huilde. Vandaag iets aan doen dus.

Het leven is niet makkelijk, mensen zijn zo arm en onwetend, ons werk is zo hard nodig en er is nog veel te doen. De andere twee kinderen, zelfde verhaal, niet van de rolstoel maar wel opgesloten in het huisje, ouders op het land. Nou ja, wat te doen.  We gaan houten stoeltjes laten maken zodat ze in ieder geval buiten kunnen zitten en spelen en als het team dan op huisbezoek komt, kunnen ze materialen geven ter ontwikkeling.

Ik hoop dat de ouders dan de oefeningen doen, maar tijdens de rijstoogst weet ik al zeker dat dat niet gaat lukken. Even een minpuntje, zo is het leven voor een gehandicapt kindje op het platteland, maar wij gaan er iets aan doen.

Groetjes voor jullie en veel liefs Ria

Werken en snoezelen

Voor dat we gaan vertrekken naar Dinajpur wil ik nog even onze laatste ervaringen vertellen.

De laatste dagen bestonden uit trainingen voor het personeel. Ria vertaalde gelukkig veel. De trainingen gingen over onderwerpen als: hoe ga je om met autisme, moeilijk gedrag en zintuiglijke problemen. We hadden samen met de teamleider en manager besproken waar de meeste moeilijkheden zaten. Na wat observatie zag ik dat zelf ook al.

De training bestond uit een stuk theorie en praktijk door elkaar en dit gaf een hele ontspannen sfeer.  Daar we 2 verschillende groepen groepsleiders hadden uitgenodigd, had je een heel inspirerend volk bij elkaar. Ch201633603mijn-teamota tara met wat meer ervaring en meer scholing van de trainingen achter de rug en de L’Arche groepen waar ze net weer veel nieuwe begeleiders hebben en de groepen veranderd hebben. Maar voor beide groepen geldt dat de kinderen uit erbarmelijke situaties komen. Iedereen verwacht pasklare oplossingen, maar het hangt vooral af van geduld, structuur, aanpak en consequent zijn, of het gedrag zal veranderen of hanteerbaar wordt.

201633861daycareDe toneelstukjes werden vol enthousiasme gespeeld en de situaties met de problemen kwamen duidelijk naar voren ook al werd er enorm gelachen! Naast alle serieuze rollenspelen hebben we heerlijk ontspannen gesnoezeld en zijn we creatief bezig geweest. Men moest in groepjes paraplu’s voor de snoezelruimte versieren en bamboe regenmakers beschilderen. Het werden allemaal kunstwerken. Daarna veel emotie bij het afscheid nemen.

201633850daycareOok de broeders hebben we gedag gezegd. In het Noorden zullen we de rivier missen. Ik vind het heel spannend, want daar ben ik nog nooit geweest. Gelukkig kom ik er wel wat bekenden tegen. We gaan bij een familie in huis logeren. Volgens Ria hebben we daar wat meer mogelijkheden om je eens lekker te wassen, want dat viel in dit huisje niet altijd mee.

Wij gaan lekker slapen Morgen allemaal een heel gezellige sinterklaasavond.

Groetjes Anne-Rose

Wennen, wende, gewend

Beste mensen,

201633502daycareWe beginnen alweer te wennen aan het geschreeuw getoeter en de enorme drukte op straat. Vandaag stond ik weer in een enorme file van riksja’s en tuc tuc. De politie staat met stokken op de karretjes te slaan en als de tuc tucdriver niet luistert, worden de banden met grote pinnen door geprikt. Echt gemeen. Toen ik voor het eerst in Bangladesh was hadden de riksja’s een fietsbel maar tegenwoordig doen ze niet onder voor de tuc tuc. Ze hebben enorme toeters en muziekjes op de fiets gemaakt en dan te bedenken dat ze met duizenden rijden en toeteren. Tegenwoordig zijn sommige riksja’s van elektrische motortjes voorzien. De jankende blaffende hond van onze buren went nooit. Hij start met janken en blaffen rond onze thuis komst tot de volgende morgen. We denken dat hij opgesloten zit. De muggen vallen hier mee maar de mieren vreten ons zowat op.

Onze eerste werkweken zitten er weer op. Het zijn best wel drukke en lange dagen geweest maar we hebben ook genoten van alle lieve en enthousiaste mensen hier. Iedereen staat voor je klaar en iedereen is blij met alle nieuwe tips die wij hebben kunnen geven. Natuurlijk is het geen eenrichtingverkeer: wij leren ook weer van hen.

201632095roos-aan-het-werkDe workshops zijn heel positief verlopen. Voor de Rainbowgroep is het nog wel aanpoten want die hebben echt hele drukke en ingewikkelde bewoners. De jongens en meisjes zijn op straat gevonden en zijn naar de Ark-huizen gebracht. De kinderen moeten eerst weer vertrouwen krijgen in de mensen en dat merk je aan van alles. Ze zijn erg afstandelijk en angstig. Maar het personeel gaat er voor. Donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag hebben we voor de fysiotherapeuten en de groepsleiding nog trainingen en dan vertrekken we naar het noorden van Bangladesh. Maar eerst ga ik nog met de Rainbowgroep een stukje varen op de mooie rivier.

201633308daycareGisteren bij de daycare wat gebreide dekentjes truitjes en mutsen uit gedeeld. Andere spullen van de breiclub zijn naar andere daycares. Je zou zeggen het is bloedheet maar s’avonds koelt het erg af en het wordt enorm vochtig. Onze lakens voelen echt vochtig aan.. Mensen hebben geen kacheltje in de hutjes en geen ramen dus ze zijn erg blij met de warme spullen voor de kinderen. Ook zijn truitjes en capejes naar de stationskinderen gegaan zij hebben helemaal geen draad aan het lijf. Vandaag nog bij de broeders op visite geweest en de wekelijks eucharistieviering bij gewoond. Heel indrukwekkend. Het werd heel stil in het kleine kerkje die stampvol was vooral met jonge mensen en wat kinderen. De tafel is net een klein salontafeltje waar achter de priester zit. De andere kerkgangers zitten op de grond. In het midden van de kerk staat de tafel met wijn, water en brood en die worden door kerkgangers naar voren gebracht. De gezangen komen door de aparte klanken van het Bengaals echt binnen en veel liederen herken je omdat het Taizé-liederen zijn. Na de viering gezamenlijk buiten thee gedronken en ons werkgesprek met broeder Erik gehouden.

Tot ziens en liefs van ons. Anne-Rose.