Hallo,

Het zit er op in Mymensingh. Drie weken zijn al om, onvoorstelbaar, maar elke dag was een heel avontuur, met veel indrukken en emoties.

De laatste dagen hebben we nog huisbezoeken gedaan, in huisjes waar de honden geen brood van lusten. Niet te geloven waar mensen wonen en wat voor leven hun gehandicapte kinderen hebben.  Gelukkig is er ook veel moois gebeurd en door mij gezien. Dat geeft vertrouwen en hoop.

De trainingsdagen waren heel vrolijk en goed. Ontzettend gelachen maar ook veel kunnen delen en leren. We hebben diverse kinderen laten komen om nog de daad bij het woord te kunnen voegen en in praktijk te kunnen brengen wat er geleerd is. Het CP daycare team heeft enorme stappen gemaakt dit jaar.

Vandaag heb ik de oceandrums aangeboden, die grote apparaten die mijn koffers vulden. Het zijn manden gevuld met zaden. Als je die rustig heen en weer beweegt hoor je de golven van het water. Heel fijn en rustgevend, een mooi geluid. Het is een cadeau van de kinderen van kinderdienstencentrum Naaldwijk, waar ik lange tijd werkte. Zij hebben actie gevoerd voor de gehandicapte kinderen in Bangladesh en daarvoor kocht ik 7 oceandrums, die met de kinderen van Naaldwijk beschilderd zijn. GAAF toch ….Een mooi cadeau van gehandicapte kinderen in Nederland voor gehandicapte kinderen in Bangladesh, dat is zo ’n verbindend gegeven wat mij erg aanspreekt.

We hebben er een ontspanningssessie van gemaakt, iedereen op de vloer liggen en met de ogen dicht hoorden we de oceaan ruisen en de golven komen en gaan. Het wordt erg gewaardeerd en men vroeg mij nadrukkelijk dank over te brengen aan de kinderen. ouders en groepsleiding van KDC Naaldwijk voor het prachtige en dierbare cadeau. Hier gaan ze zeker mee aan de slag hier.

Tja en nu moet ik alles weer in de koffer zien te krijgen, want morgen vertrekt de bus om zeven uur en word ik aan de kant van de weg opgepikt door de bus. Nu lijkt het vroeg maar anderen reizen naar Dhaka voor het bezoek van de paus en zij moeten al om vier uur paraat staan.

Eigenlijk hoorde ik te laat dat paus Franciscus Bangladesh bezoekt. Van hier gaan hele delegaties de H. Mis bijwonen in Dhaka waar zich 10.000 mensen zullen verzamelen. Nu is Dhaka normaal al een overbevolkte chaos, maar nu lijkt mij dat helemaal een grote toestand te worden. Het had wel mooi geweest het mee te kunnen maken, maar misschien ook weer niet.  Met die mensenmassa’s die zich daar verzamelen is het altijd een groter risico, dus ik heb mijn plan maar laten staan. Ik ga gewoon op pad naar het noorden, naar het nieuwe centrum in Phulbari, waar ik me de komende 2 weken op het werk kan storten. Misschien is het dan iets minder druk op de weg, want het is de andere kant op dan Dhaka. Je kunt altijd blijven hopen toch ??

Het is altijd lastig om afscheid te nemen, want het is hier fijn samen werken en de kinderen en moeders zijn zo leuk. Echter ook in Phulbari wordt er weer gewacht en daar zijn natuurlijk ook geweldige kindertjes met hun moeders te ontmoeten. Dus we gaan er lekker voor en ik houd jullie op de hoogte.

Hier heb ik de mensen al geleerd dat mijn man eraan komt en Kees heet. Dat vond men heeeeeel grappig. Er is al een uitgebreid reisplan en daardoor weet ik dat wij de kerstdagen in de jungle van de Sunderbarns door zullen brengen, in een bootje door de jungle en kerstliedjes zingen dan maar.

Groetjes voor nu
Ria

Nou daar ben ik weer met een verhaal, er gebeurt hier ook zooooooooooooveeel….

Gisteren werd er ‘ligth of joy ‘gevierd. Dat is een maandelijkse bijeenkomst van alle kinderen en hun moeders die de dagcentra voor verstandelijk gehandicapte kinderen bezoeken.

Er waren 170 mensen in een grote zaal met podium verzameld. Omdat het de laatste bijeenkomst was, was iedereen gevraagd extra mooi aangekleed te komen. Nou dat is gelukt hoor. Meisjes in sari’s met bloemen in het haar, jongens in mooie bloesjes. Je zag de kinderen groeien en blij zijn omdat ze er zo mooi uitzagen. Er was een programma voor en vooral door de kinderen. Veel dansen op het podium, samen zingen en zelfs een toneelstuk. Dat ging er vooral over dat mensen met een beperking nog zo afgewezen worden door de maatschappij om hen heen. Het toneelstuk was bemoedigend voor ouders, ook stimulerend om vooral met je kind naar buiten te treden en te laten zien dat het ook belangrijk is en rechten heeft. Een geweldig feest met warmte en vrolijkheid.

Vandaag hadden wij in ons centrum van VATI BARERA, een moedertraining. De opkomst was groot, 16 moeders of grootmoeders waren er. Ze stonden al enige tijd voor de deur want wij hadden zelf vertraging in het verkeer. De bedoeling van de bijeenkomst was vooral bewustwording voor ouders. Zo kwam aan de orde, wat is een handicap en wat betekent het voor u te leven met een gehandicapt kind. We vroegen aan de moeders om dit met ons te delen. Dan komen er verhalen waarvan je hart van slag raakt. Ik kreeg ook echt een brok in mijn keel. Want de gehandicapte kinderen worden niet geaccepteerd, genegeerd, mensen willen ze niet aanraken, knuffelen of op bezoek hebben. Ook de moeders staan dan alleen en voelen zich verlaten en verdrietig. Soms denk je dat het al beter gaat in Bangladesh en dat is op veel plaatsen al zo, maar in deze kleine dorpjes nog niet, dat heeft nog veel aandacht nodig.

Daarom alleen al is het zo goed dat het dagcentrum hier is gestart, de moeders vinden steun bij elkaar en komen graag met hun kind. Want hier krijgt het gehandicapte kind respect, aandacht en zorg. Zo spraken we over het doel van het dagcentrum en wat we doen en benadrukten dat we het alleen samen met de ouders kunnen. Dat oefeningen thuis en het gebruik van de geadviseerde hulpmiddelen het effect groter maakt. Het voelde goed en dan ben ik blij, dat we dit werk doen. Het is belangrijk voor de kinderen. Een belevingsprogramma hadden we tenslotte, de zintuigen stimuleren, door proeven, ruiken, horen , zien en vooral ook bewegen. Ja hoor, de moeders en oma’s gingen op de bal, eerst in zit en daarna op de buik, grote hilariteit, zo zie je wat eenvoudig bewegen kan doen, het geeft ontspanning en plezier en dat hebben de moeders EN grootmoeders zeker ervaren vandaag.

Ria

PM meer foto’s in het fotoboek

Terwijl de houtwormen mijn meubilair opeten gaan de dagen hier voorbij met veel afwisseling van bezigheden.

Zo kwamen er zaterdag elf kinderen voor onderzoek in Vati Barera, het kleine dorpje ver weg van het centrum van Mymensingh. Een hele reis met de motorriksja over wegen die met de dag slechter lijken te worden. Daar aangekomen stond er ineens een huis waar vorig jaar nog onze loopbrug stond. Elke meter wordt hier benut en vol gebouwd.

Het was een heftige dag, want het waren echt ernstig zieke kinderen die ik in mijn handen kreeg, waar ik zelf erg van onder de indruk was. Zo ’n hoge spierspanning dat een jongetje als een hoepel achterover op zijn hoofd stond, met nog ernstige longproblemen erbij.  Het lukte wel hem in ontspanning te krijgen, maar dat kun je niet de hele dag volhouden en zo kan hij niet liggen of zitten en al helemaal niet goed ademhalen. Zijn moeder heb ik naar de neuroloog gestuurd voor medicijnen en ik hoop van harte dat ze gaat. Dat moet je hier altijd maar afwachten. Toch waren er ook een aantal succesnummers van kinderen die erg gegroeid waren, dat houdt het een beetje in balans.

Zondag was een dag training van therapeutische oefeningen. Daar is heel wat voorbij gekomen en alles is op elkaar geoefend. Heel grappig om te zien hoe handig de een is en minder handig de ander. Maar oefening baart kunst en dat is de enige manier om het onder de knie te krijgen. Een leuke dag is dit geworden. We waren wat eerder klaar en het was nog licht dus kon ik alleen op pad. Mijn tolk en bodyguard is namelijk verliefd en gaat in de namiddag weleens naar zijn meisje. Zeker doen natuurlijk, dan red ik me prima. Dus ben ik naar de rivier gelopen en bij de broeders geweest en weer naar het centrum terug en gestrand bij de womans’ club waar ik Bengaalse pakkies kon uitzoeken voor mijn vriendin.  De lappen worden geborduurd door de gehandicapte dames dus ik vind het leuk om hen te steunen door wat aankopen te doen. Ook tassen besteld, dus als een van jullie nog een leuke tas nodig heeft: in januari heb ik ze weer. Met Garo dessin. Dat is een minderheidsgroep hier die zo hun eigen cultuur hebben en de vrouwen net weer wat andere kleding die ik overigens niet handig vindt maar wel heel mooi van kleur. Tassen dus !!

Vandaag 7 kinderen mogen bekijken, jeeeeeetje wat een leukerds kwamen voorbij. Een jongetje was nog zo jong, 14 maanden, heeeeeel stijf, maar hij had zo’ n leuk contact met zijn lieve moeder, dat was gaaf om te zien. Echt een schatje en hartverwarmend om te zien hoe hij geknuffeld en aangesproken werd door zijn moeder. Dat zie je hier niet zo vaak, dat ze zo goed en dichtbij contact maken met hun kindje. Des te groter was de tegenstelling toen een ander klein schatje, 16 maanden  kwam met haar jonge tante, ook zorgzaam maar wat bleek: moeder weggelopen! Nou ja, dat is schrikken hoor! Wat moet er dan met zo ’n kindje, hartstikke gehandicapt en geen moeder. Gelukkig een tante, maar die was zelf nog zo jong.

Voorts kwam er een meisje die eerst een half uur de boel bij elkaar brulde. Op een gegeven moment heb ik haar overgenomen en ben diepe druk gaan geven en een beetje zingen en dichtbij houden, want ik zag dat het meisje niet kon zien. Dan is het eng als je ineens in vreemde omgeving bent, mensen die je niet kent die van alles van je willen. En ja: ze was onmiddellijk stil, nabijheid geeft dan veiligheid. Ik ben bang dat ik gelijk heb met haar slechte gezichtsvermogen. Ouders gaan het laten onderzoeken, dan weet je het zeker. Voorlopig het programma maar aangepast aan dit probleem.

Gelukkig kwamen er last but not least nog twee doerakken, lekker vrolijk en ondeugend met veel kansen op ontwikkeling. Yes, daar kunnen we zeker mee vooruit. Is ook fijn.

Ik schreef het al eerder: hoge bergen diepe dalen kom je tegen, maar we kunnen wat doen en dat is goed.

Inmiddels groeit hier de stapel materialen, want ik ben de trainingsdagen aan het voorbereiden en dan zoek ik ook altijd iets creatiefs om te doen, want de hele dag leren is wel heel veel. Dus ik heb al platte manden om zelf ocean drums te maken, met kogeltjes en  ik heb het geprobeerd, ze maken perfect geluid, gaaf zeg! Verder verf, krijtjes, bladen van de bomen verzameld, karton, voelmaterialen, echte rivierklei, stokkies enz……. we gaan er weer tegenaan. Wordt vast leuk.

Voor nu mijn groetjes  weer .

Ria

Met het jongetje van het verbrandongeluk is het goed, hij heeft alleen rode plekken, geen blaren en geen pijn meer. Huiselijk Bengaals leven…

Na een volle leuke week heb ik vandaag vrij.

Er zijn na gisteren 24 kinderen gezien en dat was intensief maar erg leuk. Ook al hebben ze allemaal een hersenbeschadiging, ze zijn toch allemaal verschillend. Dat houdt mij scherp en zorgt ervoor dat ieder kind toch weer een eigen plannetje heeft voor het komende jaar. Ze zijn aandoenlijk, grappig, lief of ondeugend, zoals kinderen moeten zijn, dat is genieten. Ze kunnen weleens bang zijn voor me, maar dit jaar valt het mee, ik ben een beetje te wit.  Een jochie kroop gelijk om mijn nek en bedolf me onder kusjes,  ( niet alleen bij mij hoor) toen ik hem even losliet bleef hij om mijn nek hangen, net een aapje, een heerlijk ventje.

De eerste dag training geven houden we er in, want nu zijn de stafleden actiever tijdens de onderzoeken en durven ze ook meer te proberen. Dat is erg leuk om te zien en het gaat best goed. Ondertussen zit ik het verslag in te typen. Steeds oefenen we tussendoor dingen en geef ik uitleg, waarom iets zo gaat, of we bedenken het samen. Praktisch gelijk oefenen zeg maar, totdat het goed gaat en er gebeurt wat de bedoeling is. Zelf ervaren is beter leren, dan het zien doen. Moeders doen mee voor thuis. Het gaat veel interactiever dan ooit, gelukkig. Ik deed het altijd zo, maar nu krijg ik meer antwoord als ik wat vraag, haha. Aan het eind van de dag evalueren we: wat ging er goed vandaag en wat kan beter. Reflectie: daar zijn ze wel eerlijk in, heel leuk.

Een staflid zat op bettelnoot te kauwen na het eten, dat is een soort genotsmiddel. Dit vind ik respectloos naar de moeders toe, met volle mond vragen stellen, dus dat zei ik. Bij de evaluatie zei hij zelf gelukkig: “Ik ga geen bettelnoot meer eten tijdens het werken.” Wat hij in zijn vrije tijd doet moet hij weten, je tanden kleuren er rood en later zwart van. Het is geen gezicht, maar hier veel voorkomend, getsie!

Vandaag dus vrij en dus ook vrij genomen.

Omdat ik niet zelf kan koken hier wordt er ‘s avonds een kan heet water gebracht en ‘s ochtends een glas heet water. Vanmorgen heb ik een extra kan gevraagd. Ik gebruik de kan van ‘s avonds namelijk voor een bucket shower in de ochtend, zodat het water waarmee ik me was niet zo koud is. Heerlijk !!!! Vandaag met het extra water mijn haar gewassen, gaat prima zo. Erna de was van de eerste week gedaan.

Het heeft hier twee nachten en een dag heel hard geregend, maar vandaag scheen de zon weer.  Dat komt niet vaak voor als ik er ben, zoveel regen. Ik dacht even: “Het regenseizoen keert toch niet terug…..” want onmiddellijk is alle stoffigheid blubber geworden en daar loop ik dan op mijn slippertjes doorheen, net als alle Bengalen, met alle derrie die er ook ligt.

Vandaag kon ik ook mijn huisje luchten, het is namelijk zo vochtig dat er water op de grond staat. Omdat ik ‘s morgens vroeg wegga en in het donker terugkom, blijven de luiken dicht en komt de zon niet binnen. Om te voorkomen dat mijn spulletjes gaan schimmelen heb ik vandaag alles open gehad en nu trekt het al een beetje weg, het water. Eerst dacht ik dat het inregende, maar nee, zó vochtig is het hier.

Ik heb het boek van Hugo Borst gelezen, Ma, erg mooi geschreven en nagedacht over trainingen. Ik krijg nog 3 dagen trainingen. Wat ga ik doen?? Fysiotherapie trainingen doe ik inmiddels uit mijn hoofd, maar de andere 2 dagen moet ik nog even kijken. Ik denk er aan om zelf ocean drums te gaan maken, manden hebben ze hier, lijkt me wel een leuke afwisseling met leren. Zou pijltjes schieten verantwoord zijn voor de stationskinderen? Je weet wel, zo met een stukje electriciteitspijp? Ik vond het vroeger leuk maar misschien is het wat te ondeugend, wat denken jullie? Als jullie creatieve ideeën hebben hoor ik het graag. Lesstof heb ik genoeg, ik zoek nog wat gezellige knutselvariaties.

Ik ga zo op bezoek bij een groepsleidster, toch nog even op pad.

Groetjes en fijn weekend voor jullie, het mijne is al weer om.

Ria

Ha allen,

Na een warme ontvangst en de duik in de grote levendige chaos van het Bengaalse leven kan ik melden dat ik me weer lekker thuis voel.

Vandaag het programma van de eerste drie weken Mymensingh dichtgetimmerd, oftewel lekker vol gepland.

Morgen eerste trainingsdag voor het team om de onderzoeken van de kinderen goed samen voor te bereiden, zodat we het weer echt samen kunnen doen en van lieverlee een beetje zonder mij. Dat is de bedoeling natuurlijk. Er staan 66 kinderen gepland, trainingsdagen voor het team en moedertrainingen. De rest vul ik op met bezoeken aan de dagcentra voor verstandelijk beperkte kinderen. Daar zijn altijd vragen over de aanpak bij moeilijk verstaanbaar gedrag, autisme, ADHD enz ….

Vanmiddag snel naar de stationskinderen gegaan. Een mooie groep was er vandaag, 35 stuks maar ze leken behoorlijk braaf. Ze zijn altijd vereerd met bezoek en dan worden mooie dingen tentoon gespreid. Zo waren dat vandaag pittige Bengaalse dansen, ze hebben daar les in gehad, dat kon ik echt zien, heel mooi en sierlijk en een lekker pittig muziekje erbij. Gelukkig hoefde ik niet al te veel te participeren in het dansgebeuren want zonder dat stond het wat er al op mijn rug. Het is hier lekker warm, zeg maar……

De kinderen krijgen sinds een jaar ook oefening in lezen en schrijven wat ik prachtig vind, maar tegelijk ook diep triest. Ze zitten namelijk wel op school, maar leren er geen basale dingen als lezen en schrijven. Wat ze dan wel doen de hele dag is mij niet duidelijk, maar kwaliteit van onderwijs is zeker niet voor deze kinderen weggelegd.

Voor de kinderen had ik 40 spinners in mijn tas. Eerst wisten ze niet wat het was, maar al snel brandde het feest los. Zelf had ik even geoefend, maar was er nog niet zo handig mee. Dit werd snel ingehaald door de kinderen, dikke pret. Het was een mooie middag en ik heb heel veel waardering voor de maatschappelijk werker Hanif die deze kinderen begeleidt. Hij is een vriend, vader, moeder en nu ook nog onderwijzer voor ze. Prachtige vent.

Hanif gaat ook een aantal malen per dag naar het station waar de kinderen rond hangen die helemaal geen thuis hebben. Hij geeft ze eten en probeert er voor te zorgen dat ze niet het slechte pad opgaan. Lees: lijmsnuiven, pikken enz….  Jammer dat dit bestaat, je gunt het geen kind.

Morgen dus aan de training, een goed begin denk ik.

Groetjes en liefs Ria