De eerste ronde was mooi.
Hallo,
Het zit er op in Mymensingh. Drie weken zijn al om, onvoorstelbaar, maar elke dag was een heel avontuur, met veel indrukken en emoties.
De laatste dagen hebben we nog huisbezoeken gedaan, in huisjes waar de honden geen brood van lusten. Niet te geloven waar mensen wonen en wat voor leven hun gehandicapte kinderen hebben. Gelukkig is er ook veel moois gebeurd en door mij gezien. Dat geeft vertrouwen en hoop.
De trainingsdagen waren heel vrolijk en goed. Ontzettend gelachen maar ook veel kunnen delen en leren. We hebben diverse kinderen laten komen om nog de daad bij het woord te kunnen voegen en in praktijk te kunnen brengen wat er geleerd is. Het CP daycare team heeft enorme stappen gemaakt dit jaar.
Vandaag heb ik de oceandrums aangeboden, die grote apparaten die mijn koffers vulden. Het zijn manden gevuld met zaden. Als je die rustig heen en weer beweegt hoor je de golven van het water. Heel fijn en rustgevend, een mooi geluid. Het is een cadeau van de kinderen van kinderdienstencentrum Naaldwijk, waar ik lange tijd werkte. Zij hebben actie gevoerd voor de gehandicapte kinderen in Bangladesh en daarvoor kocht ik 7 oceandrums, die met de kinderen van Naaldwijk beschilderd zijn. GAAF toch ….Een mooi cadeau van gehandicapte kinderen in Nederland voor gehandicapte kinderen in Bangladesh, dat is zo ’n verbindend gegeven wat mij erg aanspreekt.
We hebben er een ontspanningssessie van gemaakt, iedereen op de vloer liggen en met de ogen dicht hoorden we de oceaan ruisen en de golven komen en gaan. Het wordt erg gewaardeerd en men vroeg mij nadrukkelijk dank over te brengen aan de kinderen. ouders en groepsleiding van KDC Naaldwijk voor het prachtige en dierbare cadeau. Hier gaan ze zeker mee aan de slag hier.
Tja en nu moet ik alles weer in de koffer zien te krijgen, want morgen vertrekt de bus om zeven uur en word ik aan de kant van de weg opgepikt door de bus. Nu lijkt het vroeg maar anderen reizen naar Dhaka voor het bezoek van de paus en zij moeten al om vier uur paraat staan.
Eigenlijk hoorde ik te laat dat paus Franciscus Bangladesh bezoekt. Van hier gaan hele delegaties de H. Mis bijwonen in Dhaka waar zich 10.000 mensen zullen verzamelen. Nu is Dhaka normaal al een overbevolkte chaos, maar nu lijkt mij dat helemaal een grote toestand te worden. Het had wel mooi geweest het mee te kunnen maken, maar misschien ook weer niet. Met die mensenmassa’s die zich daar verzamelen is het altijd een groter risico, dus ik heb mijn plan maar laten staan. Ik ga gewoon op pad naar het noorden, naar het nieuwe centrum in Phulbari, waar ik me de komende 2 weken op het werk kan storten. Misschien is het dan iets minder druk op de weg, want het is de andere kant op dan Dhaka. Je kunt altijd blijven hopen toch ??
Het is altijd lastig om afscheid te nemen, want het is hier fijn samen werken en de kinderen en moeders zijn zo leuk. Echter ook in Phulbari wordt er weer gewacht en daar zijn natuurlijk ook geweldige kindertjes met hun moeders te ontmoeten. Dus we gaan er lekker voor en ik houd jullie op de hoogte.
Hier heb ik de mensen al geleerd dat mijn man eraan komt en Kees heet. Dat vond men heeeeeel grappig. Er is al een uitgebreid reisplan en daardoor weet ik dat wij de kerstdagen in de jungle van de Sunderbarns door zullen brengen, in een bootje door de jungle en kerstliedjes zingen dan maar.
Groetjes voor nu
Ria