Graag rond ik de verhalen aan jullie nog af met een impressie van de laatste dagen, want op reis van Cox Bazar naar het eilandje St. Martin reisden we door het Rohinya gebied.

Van te voren hadden we aangegeven dat we dat graag wilden vermijden, want een fijn reisje maak je niet tegenover mensen die het zo moeilijk hebben. Toch reden we daar in een bus, want er is maar één weg die kant uit. Een smalle landstrook waar we vluchtelingenkampen zagen, diverse soorten, witte tenten opgezet door hulporganisaties of spontaan gebouwd van plastic en wat andere materialen voorhanden. Ook zagen we veldhospitalen, veel controleposten en veel helpers zoals artsen zonder grenzen. De mensen zelf zagen we niet, maar we konden ons wel goed voorstellen hoe het leven er uit zou zien. Want de huizen zijn weliswaar niet veel slechter dan dat van het gemiddelde Bengaalse arme gezin, helaas, maar juist de enorme hoeveelheid mensen op zo ‘ n klein plekje bij elkaar, in een uitzichtloze toestand maakt het zo schrijnend. Bangladesh heeft ze opgevangen en geeft humanitaire hulp, terwijl de mensen daar zélf al niets hebben, maar wil voorkomen dat ze zich over het land verspreiden. Daarom komen militairen in de bus rondkijken of er misschien Rohinya s meeliften. Het zijn mensen op zoek naar een beter bestaan en dát in Bangladesh!

Wij kwamen aan op een mooi eiland, St. Martin, waar het strand echt schoon was en mooi. Een tropisch eiland met palmen en kokosnoten, vissersboten op zee en zon. Zwemmen moet met kleren aan natuurlijk en dat is niet zo comfortabel kan ik je zeggen, maar goed,  weer een ervaring erbij. Dat was 50 jaar geleden bij ons ook nog op het strand. Behalve het schone strand is het eiland gewoon Bangladesh dat wil zeggen arm, werkeloosheid en vieze derrie overal. Wel veel verse vis, dat was wel heel goed en mooi en daar heeft Kees ook echt van genoten. Van de gids leerde ik hier een mooie les, namelijk: als je alleen de viezigheid ziet dan kun je niet genieten van al het moois dat Bangladesh ook heeft. Even schaamde ik me om mijn onheimische gevoel dat ik heb als ik in een vies bed of bad moet, of over de derrie moet stappen tijdens onze tochten. Ik ben gewoon geen reiziger denk ik.

In een vissersbootje gingen we nog naar een onbewoond stukje eiland, hoge golven. Die vissersbootjes hebben de vorm van een banaan, zo krom aan voor- en achterzijde om de woeste golven te trotseren. Echt wiebelig en spannend, dan denk je weer aan de vluchtelingen, want de bergen van Myanmar zagen wij aan de horizon. Het leek niet ver, maar in dit bootje die reis maken gaat zeker niet altijd goed. In de krant zagen we foto ’s van kinderen, verdronken, uit het bootje gevallen. Ook lazen we daar dat er difterie in het kamp is uitgebroken, al ruim 2000 besmettingen.  Het drukte toch wel onze gemoederen hier in dit gebied te zijn.

Over het eiland en strand fietsen vonden we heerlijk, lekker bewegen, ook al brak de trapper van Kees af. De gids fietste verder op die fiets met één trapper,  op de tweede fiets brak bij Kees ook bijna de trapper af, maar gelukkig nét niet. De laatste twee dagen regende het flink. Zijn we op het beroemde strand van Cox Bazar en dan giet het, haha! Je kunt daar voor het beklimmen van een rots met uitkijkpunt een paraplu huren voor 60 cent. Verder hebben we rondgereden in een motorriksja door de regen, voordat we de terugreis naar Dhaka aanvingen. In Dhaka voelde ik me gelijk weer op mijn gemak, droog, warm, chaos, herrie en levensgevaarlijk in het verkeer, maar het is goed afgelopen. Kees vond het een prachtige ervaring, deze reis naar Bangladesh.

Wij zijn weer thuis, veilig en in ons heerlijke huis, schone bad en bed, heerlijk.

Onderweg vroegen diverse mensen aan mij, waarom doe je dit werk, wat heb je er zelf aan? Ohh, ehh, waarom vind ik het zo leuk? Ik vind het een voorrecht om samen met jullie, onze welvaart een beetje te delen met de kwetsbare Bengaalse kinderen en moeders, met mijn kennis en handen een lichtpuntje te kunnen zijn in hun leven.  Dank aan jullie allen dat jullie het mede mogelijk maken echt iets voor hen te betekenen.

Groetjes Ria