Veldwerk is gaaf

/0 Reacties/in /door

Het weekend ligt al weer ruim achter jullie en nu is het koud in Nederland, hoor ik. Hier niet hoor, het zonnetje doet nog zijn werk en het is een fijne temperatuur van rond de 25 graden.

Mijn weekend bestond uit een dag veldwerk. Heerlijk achterop de brommer langs de rijstvelden, bananenplantages, mango- en lycheebomen, curcuma op de velden, op weg naar de kinderen die ver weg wonen. Hobbel de bobbel weggetjes met kuilen en gaten, langs de kleihuisjes en koetjes bij de deur. Ook een dikke slang danste over de weg om snel weg te komen, dat heb ik nog nooit gezien. De meeste slangen op de weg waren plat gereden, deze niet hoor! Gelukkig ging hij de andere kant op dan wij. Die huisbezoeken zijn voor mij een feestje maar ik realiseer me eens te meer dat het voor de ouders wel een heel eind is om naar het dagcentrum te komen. Sommigen wonen 20 km ver en dan met een gehandicapt kind op een platte bakfiets reizen is niet zo comfortabel en ook duur. Het waren wel geweldige ouders die ik ontmoette. Lieve vaders en moeders en zo zorgzaam. Zo geweldig om te zien, want dat is ook vaak anders.

Zo had ik gisteren bij de evaluaties twee kinderen waar je hart van inzakt. Een jongetje is met moeder en al weggestuurd door vader want hij wil geen gehandicapt kind, dus een gescheiden jonge vrouw die terug naar moeder is verhuisd. Het andere kindje, nu 1½ jaar,  wil vader ook niet, die leeft nu bij oma. Dit is Arafat, vorig jaar kwam hij voor onderzoek en dit jaar herkende ik hem meteen want hij is heel mooi en zo ontroerend, grote ogen echt lief. Maar hij is in dit jaar helemaal niet gegroeid, heeft nog steeds zijn babylijfje, ondervoed, echt erg. Een troost: zijn oma was lief en zorgzaam voor hem en gaat nu naar het dagcentrum komen, daar is in ieder geval eten voor hem en een fijn programma.

Tijdens het veldwerk bezochten we ook scholen, want een meisje Aisha gaat nu naar school, prachtig hoe ze erbij zat en zo blij. Inmiddels kan ze lopen, nog niet helemaal stabiel maar ze komt er. Ze is nog jong en heeft dezelfde leeftijd als de kinderen in het klasje, die zaten allemaal braaf op de grond. Het klasje was klein en er waren geen boeken. De leerstof is op de muur geschilderd. Dat heb ik eerder gezien, wel vindingrijk en voor die jonge kinderen is het nog te doen, leren tellen, letters leren, eigen cultuur en geschiedenis op de muur, mooi gedaan.  Aisha is gehandicapt, maar gelukkig op school.

Naast de lagere school stonden twee gebouwtjes voor de middelbare scholen, een voor de jongens, een voor de meisjes. Daar ging ik eens kijken, grote opwinding en gegil, echt apart die meiden hebben nog nooit een blanke vrouw gezien, lijkt het. Zo wereldvreemd nog in deze achtergebleven gebieden.

Inmiddels zijn we over de helft met de evaluaties, 88 kinderen gezien, een hele klus maar we gaan stug door. Elke dag proberen we 10 kinderen te zien, wel leuk hoor, sommige zijn zo gegroeid en er zijn veel vorderingen. Niet voor alle kinderen helaas, die meervoudig beperkt zijn is vooruitgang moeilijker te bereiken, toch maken ze kleine stapjes en zijn blij. Dan houd ik ouders voor  dat een klein stapje groot kan zijn voor het kind en net zo goed voor de ouders. Ze genieten van de activiteiten op het centrum en de oefeningen, dat is een lichtpuntje voor de kinderen en de vele moeders.

Elke middag hebben we training. Er zijn veel vragen en we werken hard en ik zie dat het team dit jaar zo gegroeid is, ze werken prima en ik zie dat ze toepassen wat ze hebben geleerd. Al doende leert met, dat geldt hier ook. Ze gaan de uitdaging aan met deze moeilijke doelgroep te werken en dat is een geweldige prestatie.

Ik ga weer snel aan de slag.

Groetjes Ria

 

Iedereen wil een goed leven

/0 Reacties/in /door

Ook al komen er nog zoveel kinderen op mijn pad, steeds is ieder kind weer anders en zó speciaal.

Nu ik samen werk met een fysiotherapeut hier, doet hij voornamelijk het onderzoek. Ik stuur bij of corrigeer, of doe iets voor. Dan merk ik dat ik toch het meest geniet als ik de kinderen in mijn handen heb, of op mijn schoot en ze kan ontspannen of troosten.  Dan ben ik zo blij met mijn handen, mijn kennis en dat je daarmee veel kunt betekenen.

Toch zijn er ook zoveel momenten die moeilijk zijn, zoals tegen een moeder vertellen dat haar kind spierdystrofie heeft of dat het ziektebeeld van haar kind progressief is. Dat de beperkingen in de spieren en gewrichten al zodanig  zijn dat die niet meer verlengd kunnen worden (alleen operatief maar dat is hier geen optie en ook dan zelfs niet altijd meer mogelijk). Uiteraard wordt niet plompverloren verteld maar wat omzichtig met veel uitleg en vooral met kijken wat wel kan.

Nu zijn er 41 kinderen geweest en het is toch zó leuk en boeiend om al die verschillende kinderen te zien en om met hen te oefenen. Ze zijn ontroerend en prachtig. Deze week heb ik twee kinderen ingestuurd voor een  X-foto, één omdat ik de heup niet vertrouw en één omdat het lijkt alsof de gewrichten niet zijn aangelegd. Dat jongetje wil niet op zijn benen staan en huilt altijd, misschien heeft hij pijn, dan wil hij natuurlijk niet. Een X-foto kan hier zó gemaakt worden in een of ander centrum; kost 400 taka, foto van twee heupen en twee knieën, dat is ongeveer € 4,50!! Nu moeten we alleen nog afwachten of er een gediplomeerde radioloog naar kan kijken. Dat is toch bijzonder dat je wel een X – foto kan laten maken, maar dat je verder nergens terecht kan voor fatsoenlijke zorgverlening. Even afwachten dus.

Tot nu toe waren het vooral de schoolkinderen en de kinderen die  huisbezoek krijgen. De kleintjes komen nog…….dat zijn er echt veel. Even werd ik vandaag emotioneel op het moment dat ik moest gaan uitleggen waarom het voor een ernstig meervoudig complex beperkt kind zin heeft naar een dagcentrum te komen voor behandeling en een programma. Dan zie ik dat het mijn hart raakt want dat is mijn werk ook in Nederland, het heeft te maken met respect, aandacht, liefde, comfort bieden, zorgen dat een kind geen pijn heeft, niet benauwd is en kan genieten en beleven, dát is kwaliteit van leven, maar dat is hier nog niet aan de orde. Als je niet beter wordt heb je toch een probleem want dan ben je een last. Ik begrijp het wel, maar hier wil ik voor vechten: dat het toch belangrijk is, want het is een mens met recht op leven. Een goed leven voor zover als mogelijk.

Even voor de penningmeester: 41 kinderen gezien, al 18 paar spalken nodig, haha. Ze zijn allemaal gegroeid……

Ondertussen draait de staf hier de dagbesteding en de schoolvoorbereidende groep. Steeds gluur ik even of ga even kijken, geweldig zijn ze bezig. Vorig jaar hebben we zo hard gewerkt aan een dagprogramma met veel verschillende mogelijkheden van activiteiten en ja hoor ze doen het. Ik zie van alles gebeuren, Sherborne, Senso, snoezelen, muziek, visuele stimulatie, sinds maandag wordt er geverfd enz. … .

Na de onderzoeken worden de oefeningen voor de individuele kinderen uitgeprint en op de muur geplakt. Dan hebben ze de richtlijn voor de behandeling en het programma per kind bij de hand. Nu merk ik dat ze er echt naar kijken en komen met vragen wat ik bedoel met een bepaalde oefening. Dat vind ik top want dan proberen ze te doen wat we afspreken. Tot twee keer toe was dit aanleiding om een bepaald kindje uit te nodigen voor de training in de middag zodat we met een kind praktijk kunnen oefenen.  Dat is zo leerzaam, want het zijn natuurlijk niet de makkelijkste kinderen en hanteringen of oefeningen. Heel leuk en leerzaam.  Aan de hand van hun vragen zijn er al heel wat onderwerpen voorbij gekomen en dat werkt eigenlijk wel heel goed beter dan een verhaal af te steken over een onderwerp. Het is makkelijk voor mij en praktisch.

Vandaag hebben we in de lunchpauze even gefietst. Ze wilden zien (met name de dames) of ik wel kan fietsen, want dat is niet gebruikelijk hier voor dames. Nou het was een grote herenfiets en op- en afstappen was wat link maar fietsen natuurlijk geen probleem. En ja hoor, daar ging Rifat het proberen, maar zo ’n lange wijde jurk die zij draagt is niet zo handig op de fiets. Maar ze heeft het gedaan en vond het erg leuk.

Het rondje op de brommer aan het eind van de dag vind ik echt heerlijk. Het is op mijn verzoek, anders zit ik de hele dag binnen terwijl het zo mooi is nu, die felgroene rijstvelden, de huisjes, de kleioventjes voor hapjes en theetentjes. Dat vind ik vertrouwd en leuk.

Mijn verblijf in het gastgezin is erg luxe ondanks de kakkerlakken model groot die ik nu gescoord heb in mijn kamer. Hij bleef gelukkig op het plafond zitten en twee anderen waren al door de gastvrouw geveld. Zolang hij daar blijft zitten blijven we vrienden, anders vind ik het toch wat lastig worden.

Hier is het doodnormaal al die beestjes, maar wij zijn dat niet gewend. De gekko ’s lopen ook over de muur, (minihagedisjes) maar die zijn wel mooi en grappig.

Morgen weer nieuwe uitdagingen. Jippie.

Ria

 

Nog geen week op pad maar al lekker bezig.

/0 Reacties/in /door

De reis met het propellervliegtuig is goed verlopen. Het lijkt primitief, maar ik weet dat het nog veel primitiever kan in Afrika, dus het viel mee.

Verwelkomd worden door de grote menigte moeders en lieve kinderen die me al zo bekend en vertrouwd zijn was wel een mooi momentje.  Zo leuk dat ze allemaal gekomen waren en ook een positieve indruk, want ze zijn gemotiveerd. Ook zag ik natuurlijk wel nieuwe gezichten, maar daar ga ik zeer snel persoonlijk mee kennis maken. Gelukkig is het hier mooi weer, want in het pand past dat echt niet meer. Maar op een zeiltje op de buiten speelplaats kunnen veel mensen tegelijk zitten. De stemming zat er goed in en met een pakora en somoza die werden uitgedeeld ging men weer naar huis.

Wij gingen ook verder naar een huisbezoek, naar ons pas verworven land en naar de fishpond. Het leek net zo’n reis langs onze landerijen…..
Het land was zo mooi om te zien, want nu het echt van ons is, leek het een nog fijnere plek, lekker buiten, fris groen, want er staat nog rijst op. Met de zon op de achtergrond die ondergaat is het een idylisch plaatje.

Die avond ben ik geïnstalleerd bij het gastgezin en hebben we naar het programma gekeken. Ja, 140 kinderen dus die voorbij zullen komen voor een evaluatie of onderzoek. We hebben maar even een maximum gesteld van 10 per dag, want dat is wel even voldoende om daarna nog aan de training van het team te kunnen beginnen.

Inmiddels is de kop eraf en is het leuk om de kinderen en moeders weer even tijdens een individueel momentje te zien. Negentien kinderen zijn geweest, nog maar 120 stuks, haha! Het klinkt als een berg en ook als lopende band werk, maar dat is niet hoe het gaat hoor.  We nemen echt even de tijd om te vragen hoe het afgelopen jaar is ervaren en of de moeder en kind blij zijn met de CP daycare en of er veranderingen zijn opgetreden. Tot nu toe zijn er vooral enthousiaste reacties, waar ik erg blij mee ben. Het is toch wel spannend om te horen of het goed gaat. Niet alle kinderen hebben evenveel mogelijkheden, maar toch worden er lichtpuntjes gezien en sowieso zijn de moeders al blij want die voelen zich zo gesteund en vinden het ook fijn met elkaar.  Tot nu toe prima dus.

De trainingen doe ik hulpvraag gestuurd, dat wil zeggen, het team mag zeggen waar het over mag gaan. Natuurlijk zijn dat meestal de therapie oefeningen, maar toch duidelijk niet alleen. Heel reële vragen over hoe om te gaan met diversiteit van niveaus in de groepen of kinderen die moeilijk gedrag hebben en de anderen afleiden of het programma in de war gooien. Voor mijn collega ’s zijn dit bekende problemen. Je kunt nu eenmaal niet allemaal gelijk gestemde en gelijk niveau kinderen bij elkaar zoeken, zo werkt het niet. We vinden een oplossing met elkaar door in meer verschillende groepjes te gaan werken en ook meer moeders te betrekken bij het programma, zodat we meer handen hebben. Tenslotte hebben alle kinderen een lichamelijke beperking en hebben  velen wel een helpend handje nodig om vaardigheden aan te leren.

Het leuke van praktijktrainingen is dat we ook gelijk over de materialen praten en vanmiddag ineens aan het propjes plakken waren om de fijne motoriek te trainen. Ook gaan we morgen verven, want de verf staat al vanaf het begin in de kast maar men wist daar nog geen raad mee. Grappig om dat te merken.

Het voordeel van een gastgezin is dat ik nergens voor hoef te zorgen, ik mag me nog net zelf wassen en aankleden. Er worden lekkere dingen gekookt, ik krijg koffie en thee naar believen. Geen klagen dus? Toch wél, want ik wordt hier vetgemest en hoopte net wat af te vallen in Bangladesh. Als ik zelf niet op schep wordt mijn bord vol geschept met van alles. Goed eten dus.  Ook kan ik alleen onder begeleiding over straat, dat is minimaal, die vrijheid mis ik wel. Meestal ga ik zelf lekker de stad in, heerlijk in een riksja om het Bengaalse leven te ervaren. Lekker rond te kijken en van de chaos te genieten. Als compromis  maken we elke avond na het werk even een rondje  op de brommer en word ik gelucht. Vaak langs het land want daar is het nog wijds en mooi. Frisgroene rijstvelden, mango plantages, kurkuma velden en bananenbomen. Ook eucalyptus bomen die mooi hout leveren maar nu toch verboden zijn door de regering omdat ze veel grondwater gebruiken. Wist ik niet, maar het wordt afgeraden. We hebben natuurlijk veel te bedenken wat we allemaal gaan planten op onze nieuwe grond…..  dat zijn dromen die nu uit gaan komen, geweldig.

Ook voor het gebouw hebben we al een prachtig ontwerp, waar we uren naar kunnen turen.

Genoeg afleiding dus hier. De muggen vallen mee en de warmte is goed te doen, rond 30 graden maar overal werkt de fan gelukkig. Wel is het al aardig vochtig rond deze tijd van het jaar.  Kleding hoef ik niet te wassen en te drogen, dus dat maakt nu niet zoveel uit.

Kortom het gaat prima hier en de tijd vliegt al.

Groetjes voor nu en liefs

Ria

 

Aankomst in Dhaka

/0 Reacties/in /door

Hallo allen,

Vanmorgen ben ik goed aangekomen in Dhaka. Geheel tegen mijn gewoonte in ben ik eerst even in bed gedoken en heb wat slaap ingehaald want dat was niet gelukt in het vliegtuig.

Hier is het benauwd en warm en heerlijk druk met veel lawaai van de belletjes en toeters van riksja’s en auto’s. Direct al wezen shoppen voor Bengaalse goederen die weer mee naar huis gaan, goed geslaagd en gelukkig kon het met de riksja zodat je alle prikkels die er zijn kan ervaren i.p.v. in een afgesloten auto rondgereden te worden. Het is weer lekker vertrouwd.

Vandaag al veel besproken en plannen gemaakt voor de komende weken. Zo’n 140 kinderen zullen komen voor onderzoek of evaluatie dus stilzitten is er niet bij denk ik. Ontzettend veel zin heb ik er in, de kinderen weer terug te zien met hun moeders en eens kijken hoe het is gegaan op het centrum. Trainingen horen er ook weer bij en lekker achter op de brommer huisbezoeken. Komt weer helemaal goed hier.

Morgen reis ik met binnenlandse vlucht naar Dinajpur, een propellervliegtuig, ik hoop dat ze goede materialen hebben gebruikt en niet alleen Bengaalse stuf want dan vind ik het wel spannend worden.

Groetjes, de eerste dag was lekker Bengaals.

Ria