Veldwerk is gaaf
Het weekend ligt al weer ruim achter jullie en nu is het koud in Nederland, hoor ik. Hier niet hoor, het zonnetje doet nog zijn werk en het is een fijne temperatuur van rond de 25 graden.
Mijn weekend bestond uit een dag veldwerk. Heerlijk achterop de brommer langs de rijstvelden, bananenplantages, mango- en lycheebomen, curcuma op de velden, op weg naar de kinderen die ver weg wonen. Hobbel de bobbel weggetjes met kuilen en gaten, langs de kleihuisjes en koetjes bij de deur. Ook een dikke slang danste over de weg om snel weg te komen, dat heb ik nog nooit gezien. De meeste slangen op de weg waren plat gereden, deze niet hoor! Gelukkig ging hij de andere kant op dan wij. Die huisbezoeken zijn voor mij een feestje maar ik realiseer me eens te meer dat het voor de ouders wel een heel eind is om naar het dagcentrum te komen. Sommigen wonen 20 km ver en dan met een gehandicapt kind op een platte bakfiets reizen is niet zo comfortabel en ook duur. Het waren wel geweldige ouders die ik ontmoette. Lieve vaders en moeders en zo zorgzaam. Zo geweldig om te zien, want dat is ook vaak anders.
Zo had ik gisteren bij de evaluaties twee kinderen waar je hart van inzakt. Een jongetje is met moeder en al weggestuurd door vader want hij wil geen gehandicapt kind, dus een gescheiden jonge vrouw die terug naar moeder is verhuisd. Het andere kindje, nu 1½ jaar, wil vader ook niet, die leeft nu bij oma. Dit is Arafat, vorig jaar kwam hij voor onderzoek en dit jaar herkende ik hem meteen want hij is heel mooi en zo ontroerend, grote ogen echt lief. Maar hij is in dit jaar helemaal niet gegroeid, heeft nog steeds zijn babylijfje, ondervoed, echt erg. Een troost: zijn oma was lief en zorgzaam voor hem en gaat nu naar het dagcentrum komen, daar is in ieder geval eten voor hem en een fijn programma.
Tijdens het veldwerk bezochten we ook scholen, want een meisje Aisha gaat nu naar school, prachtig hoe ze erbij zat en zo blij. Inmiddels kan ze lopen, nog niet helemaal stabiel maar ze komt er. Ze is nog jong en heeft dezelfde leeftijd als de kinderen in het klasje, die zaten allemaal braaf op de grond. Het klasje was klein en er waren geen boeken. De leerstof is op de muur geschilderd. Dat heb ik eerder gezien, wel vindingrijk en voor die jonge kinderen is het nog te doen, leren tellen, letters leren, eigen cultuur en geschiedenis op de muur, mooi gedaan. Aisha is gehandicapt, maar gelukkig op school.
Naast de lagere school stonden twee gebouwtjes voor de middelbare scholen, een voor de jongens, een voor de meisjes. Daar ging ik eens kijken, grote opwinding en gegil, echt apart die meiden hebben nog nooit een blanke vrouw gezien, lijkt het. Zo wereldvreemd nog in deze achtergebleven gebieden.
Inmiddels zijn we over de helft met de evaluaties, 88 kinderen gezien, een hele klus maar we gaan stug door. Elke dag proberen we 10 kinderen te zien, wel leuk hoor, sommige zijn zo gegroeid en er zijn veel vorderingen. Niet voor alle kinderen helaas, die meervoudig beperkt zijn is vooruitgang moeilijker te bereiken, toch maken ze kleine stapjes en zijn blij. Dan houd ik ouders voor dat een klein stapje groot kan zijn voor het kind en net zo goed voor de ouders. Ze genieten van de activiteiten op het centrum en de oefeningen, dat is een lichtpuntje voor de kinderen en de vele moeders.
Elke middag hebben we training. Er zijn veel vragen en we werken hard en ik zie dat het team dit jaar zo gegroeid is, ze werken prima en ik zie dat ze toepassen wat ze hebben geleerd. Al doende leert met, dat geldt hier ook. Ze gaan de uitdaging aan met deze moeilijke doelgroep te werken en dat is een geweldige prestatie.
Ik ga weer snel aan de slag.
Groetjes Ria