Het weekend ligt al weer ruim achter jullie en nu is het koud in Nederland, hoor ik. Hier niet hoor, het zonnetje doet nog zijn werk en het is een fijne temperatuur van rond de 25 graden.

Mijn weekend bestond uit een dag veldwerk. Heerlijk achterop de brommer langs de rijstvelden, bananenplantages, mango- en lycheebomen, curcuma op de velden, op weg naar de kinderen die ver weg wonen. Hobbel de bobbel weggetjes met kuilen en gaten, langs de kleihuisjes en koetjes bij de deur. Ook een dikke slang danste over de weg om snel weg te komen, dat heb ik nog nooit gezien. De meeste slangen op de weg waren plat gereden, deze niet hoor! Gelukkig ging hij de andere kant op dan wij. Die huisbezoeken zijn voor mij een feestje maar ik realiseer me eens te meer dat het voor de ouders wel een heel eind is om naar het dagcentrum te komen. Sommigen wonen 20 km ver en dan met een gehandicapt kind op een platte bakfiets reizen is niet zo comfortabel en ook duur. Het waren wel geweldige ouders die ik ontmoette. Lieve vaders en moeders en zo zorgzaam. Zo geweldig om te zien, want dat is ook vaak anders.

Zo had ik gisteren bij de evaluaties twee kinderen waar je hart van inzakt. Een jongetje is met moeder en al weggestuurd door vader want hij wil geen gehandicapt kind, dus een gescheiden jonge vrouw die terug naar moeder is verhuisd. Het andere kindje, nu 1½ jaar,  wil vader ook niet, die leeft nu bij oma. Dit is Arafat, vorig jaar kwam hij voor onderzoek en dit jaar herkende ik hem meteen want hij is heel mooi en zo ontroerend, grote ogen echt lief. Maar hij is in dit jaar helemaal niet gegroeid, heeft nog steeds zijn babylijfje, ondervoed, echt erg. Een troost: zijn oma was lief en zorgzaam voor hem en gaat nu naar het dagcentrum komen, daar is in ieder geval eten voor hem en een fijn programma.

Tijdens het veldwerk bezochten we ook scholen, want een meisje Aisha gaat nu naar school, prachtig hoe ze erbij zat en zo blij. Inmiddels kan ze lopen, nog niet helemaal stabiel maar ze komt er. Ze is nog jong en heeft dezelfde leeftijd als de kinderen in het klasje, die zaten allemaal braaf op de grond. Het klasje was klein en er waren geen boeken. De leerstof is op de muur geschilderd. Dat heb ik eerder gezien, wel vindingrijk en voor die jonge kinderen is het nog te doen, leren tellen, letters leren, eigen cultuur en geschiedenis op de muur, mooi gedaan.  Aisha is gehandicapt, maar gelukkig op school.

Naast de lagere school stonden twee gebouwtjes voor de middelbare scholen, een voor de jongens, een voor de meisjes. Daar ging ik eens kijken, grote opwinding en gegil, echt apart die meiden hebben nog nooit een blanke vrouw gezien, lijkt het. Zo wereldvreemd nog in deze achtergebleven gebieden.

Inmiddels zijn we over de helft met de evaluaties, 88 kinderen gezien, een hele klus maar we gaan stug door. Elke dag proberen we 10 kinderen te zien, wel leuk hoor, sommige zijn zo gegroeid en er zijn veel vorderingen. Niet voor alle kinderen helaas, die meervoudig beperkt zijn is vooruitgang moeilijker te bereiken, toch maken ze kleine stapjes en zijn blij. Dan houd ik ouders voor  dat een klein stapje groot kan zijn voor het kind en net zo goed voor de ouders. Ze genieten van de activiteiten op het centrum en de oefeningen, dat is een lichtpuntje voor de kinderen en de vele moeders.

Elke middag hebben we training. Er zijn veel vragen en we werken hard en ik zie dat het team dit jaar zo gegroeid is, ze werken prima en ik zie dat ze toepassen wat ze hebben geleerd. Al doende leert met, dat geldt hier ook. Ze gaan de uitdaging aan met deze moeilijke doelgroep te werken en dat is een geweldige prestatie.

Ik ga weer snel aan de slag.

Groetjes Ria

De reis met het propellervliegtuig is goed verlopen. Het lijkt primitief, maar ik weet dat het nog veel primitiever kan in Afrika, dus het viel mee.

Verwelkomd worden door de grote menigte moeders en lieve kinderen die me al zo bekend en vertrouwd zijn was wel een mooi momentje.  Zo leuk dat ze allemaal gekomen waren en ook een positieve indruk, want ze zijn gemotiveerd. Ook zag ik natuurlijk wel nieuwe gezichten, maar daar ga ik zeer snel persoonlijk mee kennis maken. Gelukkig is het hier mooi weer, want in het pand past dat echt niet meer. Maar op een zeiltje op de buiten speelplaats kunnen veel mensen tegelijk zitten. De stemming zat er goed in en met een pakora en somoza die werden uitgedeeld ging men weer naar huis.

Wij gingen ook verder naar een huisbezoek, naar ons pas verworven land en naar de fishpond. Het leek net zo’n reis langs onze landerijen…..
Het land was zo mooi om te zien, want nu het echt van ons is, leek het een nog fijnere plek, lekker buiten, fris groen, want er staat nog rijst op. Met de zon op de achtergrond die ondergaat is het een idylisch plaatje.

Die avond ben ik geïnstalleerd bij het gastgezin en hebben we naar het programma gekeken. Ja, 140 kinderen dus die voorbij zullen komen voor een evaluatie of onderzoek. We hebben maar even een maximum gesteld van 10 per dag, want dat is wel even voldoende om daarna nog aan de training van het team te kunnen beginnen.

Inmiddels is de kop eraf en is het leuk om de kinderen en moeders weer even tijdens een individueel momentje te zien. Negentien kinderen zijn geweest, nog maar 120 stuks, haha! Het klinkt als een berg en ook als lopende band werk, maar dat is niet hoe het gaat hoor.  We nemen echt even de tijd om te vragen hoe het afgelopen jaar is ervaren en of de moeder en kind blij zijn met de CP daycare en of er veranderingen zijn opgetreden. Tot nu toe zijn er vooral enthousiaste reacties, waar ik erg blij mee ben. Het is toch wel spannend om te horen of het goed gaat. Niet alle kinderen hebben evenveel mogelijkheden, maar toch worden er lichtpuntjes gezien en sowieso zijn de moeders al blij want die voelen zich zo gesteund en vinden het ook fijn met elkaar.  Tot nu toe prima dus.

De trainingen doe ik hulpvraag gestuurd, dat wil zeggen, het team mag zeggen waar het over mag gaan. Natuurlijk zijn dat meestal de therapie oefeningen, maar toch duidelijk niet alleen. Heel reële vragen over hoe om te gaan met diversiteit van niveaus in de groepen of kinderen die moeilijk gedrag hebben en de anderen afleiden of het programma in de war gooien. Voor mijn collega ’s zijn dit bekende problemen. Je kunt nu eenmaal niet allemaal gelijk gestemde en gelijk niveau kinderen bij elkaar zoeken, zo werkt het niet. We vinden een oplossing met elkaar door in meer verschillende groepjes te gaan werken en ook meer moeders te betrekken bij het programma, zodat we meer handen hebben. Tenslotte hebben alle kinderen een lichamelijke beperking en hebben  velen wel een helpend handje nodig om vaardigheden aan te leren.

Het leuke van praktijktrainingen is dat we ook gelijk over de materialen praten en vanmiddag ineens aan het propjes plakken waren om de fijne motoriek te trainen. Ook gaan we morgen verven, want de verf staat al vanaf het begin in de kast maar men wist daar nog geen raad mee. Grappig om dat te merken.

Het voordeel van een gastgezin is dat ik nergens voor hoef te zorgen, ik mag me nog net zelf wassen en aankleden. Er worden lekkere dingen gekookt, ik krijg koffie en thee naar believen. Geen klagen dus? Toch wél, want ik wordt hier vetgemest en hoopte net wat af te vallen in Bangladesh. Als ik zelf niet op schep wordt mijn bord vol geschept met van alles. Goed eten dus.  Ook kan ik alleen onder begeleiding over straat, dat is minimaal, die vrijheid mis ik wel. Meestal ga ik zelf lekker de stad in, heerlijk in een riksja om het Bengaalse leven te ervaren. Lekker rond te kijken en van de chaos te genieten. Als compromis  maken we elke avond na het werk even een rondje  op de brommer en word ik gelucht. Vaak langs het land want daar is het nog wijds en mooi. Frisgroene rijstvelden, mango plantages, kurkuma velden en bananenbomen. Ook eucalyptus bomen die mooi hout leveren maar nu toch verboden zijn door de regering omdat ze veel grondwater gebruiken. Wist ik niet, maar het wordt afgeraden. We hebben natuurlijk veel te bedenken wat we allemaal gaan planten op onze nieuwe grond…..  dat zijn dromen die nu uit gaan komen, geweldig.

Ook voor het gebouw hebben we al een prachtig ontwerp, waar we uren naar kunnen turen.

Genoeg afleiding dus hier. De muggen vallen mee en de warmte is goed te doen, rond 30 graden maar overal werkt de fan gelukkig. Wel is het al aardig vochtig rond deze tijd van het jaar.  Kleding hoef ik niet te wassen en te drogen, dus dat maakt nu niet zoveel uit.

Kortom het gaat prima hier en de tijd vliegt al.

Groetjes voor nu en liefs

Ria