Het gaat opschieten hier, nog een hele en een halve dag voor de kinderen, dan zullen we alweer naar Dhaka reizen.
De tel ben ik inmiddels kwijt, we zitten ver boven de honderd en vandaag zijn we begonnen met onderzoeken van de nieuwe kinderen. Dat is weer heel anders en erg leuk. Heel divers zowel in leeftijd als in mogelijkheden. Er zij er twee die naar school kunnen wat intelligentie betreft, maar hun fysieke problemen zijn best fors, daar gaan we tegenaan met al wat we kunnen bedenken. Wel ontzettend leuke koppies en zelfs vier vaders erbij vandaag. Een top dag dus.

Kobirul herkent zichzelf op de folder van Physci. Hij prijkt op de voorkant.
De hergebruik Semi orthopedische schoenen komen dit keer goed van pas, 12 paar kunnen we inzetten dat is heel mooi. Een aantal kleine maatjes hebben we niet, jammer maar ja, ik kijk maar wat we wel hebben en dat is al heel gaaf, dankzij lieve ouders in Nederland die aan de kinderen in Bangladesh denken en de SOS schoenen die voor hun kind te klein zijn geworden inleveren voor Bangladesh. Deze gebruiken we soms nog een paar jaar achter elkaar, worden ze te klein dan worden ze weer ingeleverd. Deze week hebben we een ijzeren kist laten maken om de reserve SOS in op te bergen. Dit is omdat de schoenen in een doos worden aangevreten door muizen. Van de week ging een meisje de deur uit met een paar happen uit de zool. Het lopen was toch verantwoord, maar het is natuurlijk een beetje armoedig. Het valt niet op hier, maar liever berg ik de schoenen in een goed afgesloten kist op.
We hebben gisteren een soort teamuitje gemaakt namelijk een bezoek aan het huis van een van de teamleden. Dat was een reis met busje van 2 ½ uur. Onderweg nog even een stop gemaakt bij een paleis van maharadja s van vroeger eeuwen, wat een prachtig gebouw moet dat geweest zijn, heel groot, veel marmer, enorme tuinen er omheen, helaas is de bevolking er omheen erg arm dus verschil is erg groot, maar dat kennen we van meer plaatsen.
Bij het huis van ons teamlid aangekomen wachtte ons een uitgebreid ontvangst , vooral eten, dat begint me wel wat op te breken na drie weken. Verder is het goed om te zien hoe iemands gezinsleven er uit ziet, hij heeft een dochter van 8 en een zoontje van 3. Echt een grappig mannetje precies zijn vader en hoe hij achter zijn vader aanloopt, heel leuk om te zien. Je komt op dit soort momenten meer tot een persoonlijk gesprek en zo ontdekte ik dat hij in zijn vorige baan veel heeft gedaan aan voorlichting aan bevolking over handicaps, hygiëne, zorg voor zwangere vrouwen ed. En….nog belangrijker dat hij deze informatie ook deelt tijdens de ouderbijeenkomsten in ons centrum. Kijk, daar wordt je nu blij van. Elke maand is hier een ouderbijeenkomst en dit soort onderwerpen zijn voor alle ouders heel belangrijk. Preventie is beter dan dealen met de problemen.
Nu resten hier nog 2 dagen werken met de kinderen, dan komt het afscheid, wat altijd moeilijk is. We hebben hard gewerkt samen en weer veel stappen gemaakt. Ik heb gezien hoe het team nu geweldig werkt en heb ze veel complimentjes kunnen geven. De kinderen waren weer zo leuk om terug te zien en in handen te hebben. Er zijn net zoveel moeilijke momenten geweest maar dat zul je altijd houden. Als kinderen niet fijn behandeld worden kunnen we ons weleens machteloos voelen. Echter zijn er steeds meer moeders die hun echtgenoot trotseren en toch komen naar het dagcentrum. Daar is moed voor nodig en die steun en bemoediging kunnen de moeders en het team hen geven. Dat is een sterk punt van ons werk. De moeders gaan voor hun kind, JIPPIE.
Zelf ben ik een beetje gammel de laatste dagen, misselijk, diaree, hoofdpijn, peentjes zweten, het is misschien een zomergriepje bij hier nog steeds zomerse temperaturen, of een Bengaals virusje ofzo. Voor vannacht heb ik een uitje voor naast mijn hoofd gevraagd wie weet helpt het en het diner afgezegd en de lunch gehalveerd, half uurtje op en neer gelopen over de straat voor ons huis om een beetje te bewegen. Helaas mag ik hier niet alleen de hort op, voor de veiligheid, ik voel me altijd veilig dus vind het wat overbodig maar you never know, dus ben maar braaf.

Bewegen met Sherborne, altijd leuk!
Gelukkig kan ik gewoon werken dus dat is nu het belangrijkste.
We hebben lekker veel gedaan, ik ben tevreden over het team en we hebben toezeggingen gekregen voor de bouw van een dagcentrum. Best grote stappen en belangrijke beslissingen. Veel plannen gemaakt, veel besproken. Straks weer lekker naar huis.
Maar eerst met een binnenlandse vlucht naar Dhaka. Vandaar in een dag op en neer naar Mymensingh om met betrokkenen organisaties de komende training in februari /maart te bespreken en te plannen. Dat gaat toch net wat makkelijker dan over de mail afspraken maken. Het is nog wel een hele onderneming maar dan beleven we nog wat zullen we maar denken. Ook wel leuk om de mensen in Mymensingh even te zien, altijd fijn.
Dan de laatste dag in Dhaka gaan we naar de oude stad, een bijzonder druk, oud, rommelig, vies maar levendig, handelscentrum met winkeltjes waar je zo gek niet kunt bedenken of je kunt het krijgen. Soms wel even zoeken, we gaan kijken naar materialen om een snoezel ruimte te maken, om onze begroting te staven aan wat we hebben bedacht. Een leuke uitdaging hier.
Groetjes voor nu en liefs Ria