Bedankt, Lieve kinderen van de BESOS-loop.

Lieve kinderen van de BESOS loop.
Wat hebben jullie fantastisch gelopen tijdens de sponsorloop! Voor de kinderen in Bangladesh die zelf niet kunnen rennen is dit een geweldig waardevol en groot cadeau. Weten dat er kinderen in Nederland zijn die voor hen zo hartstikke hun best hebben gedaan geeft hen al het gevoel dat ze ook belangrijk en waardevol zijn. Het bedrag dat jullie bij elkaar hebben gerend met doorzettingsvermogen en motivatie is ongekend hoog. Jullie zijn toppers !!
Heel erg bedankt namens de gehandicapte kinderen in Bangladesh.

Ria

 

Krantenberichten Opbrengst Besosloop

Ik kom eraan

Nu ik ruim 6 uur kan wachten op het vliegveld van Dhaka wegens vertraging, kan ik nog wel wat ervaringen delen van de laatste dagen.

Allereerst meld ik graag dat mijn griepje, of wat ook, weer vrij snel verbeterde. Gelukkig want er was nog veel te doen. Voor een avond kreeg ik een uitnodiging van een VIP in Phulbari, een soort industrie magnaat, bij hem te komen eten. Hij is de chairman van ADD, de organisatie waarmee we samenwerken dus ja, dat was wel een goed idee. Mijn gastfamilie is dik bevriend dus in twee motorriksja s togen alle opgetutte dames met mij naar het bezoek. Vooral dames (zes)  en twee heren waren het gezelschap. Het huis was enorm groot, geweldig mooi, een hal waar je in verdronk en mooie zalen en dat drie etages. Er wonen wel vijf gezinnen bij elkaar maar toch: ze hebben het niet verkeerd daar. Deze familie bestaat voornamelijk uit hoogwaardigheidsbekleders, maar we werden buitengewoon vriendelijk, ontspannen en toegankelijk ontvangen.

De heer des huizes hielp met serveren en was heel attent. Op een gegeven moment werd er gevraagd hoe laat ik wilde eten, ik riep maar iets. Daarop werd er een bord voor mij neergezet met mijn eten met al die mensen er omheen. Ik dacht het gaat toch niet gebeuren dat ik hier alleen zit te eten terwijl de anderen kijken. Nou zo gaat het dus wel normaal in Bangladesh, je geeft de gast te eten en zelf eet je pas als die weer weg is. Dus ik zei, kunnen we niet met zijn allen eten, de gastheer vroeg ik of ik het dan niet erg vond dat er Bengaals gegeten werd. Nee …. Natuurlijk niet. Ik kreeg namelijk een apart menu, vegetarisch  zonder vis of kip. Er kwam toen toch een partij eten op de grote tafel (waar wel 20 mensen tegelijk aan konden zitten) en de gastvrouw en gastheer maar bedienen en mensen vol proppen. Gelukkig had ik mijn eigen schaaltjes en kon ik zo weinig mogelijk nemen als ik zelf wilde. Ik was net hersteld van mijn misselijkheid enz. dus niet van plan er  problemen bij te zoeken. Het werd een heel bijzondere avond en geweldig om mee te maken hoe het ook kan zijn als je  VIP bent, maar gewoon doet en toegankelijk bent voor de normale Bengaal. Gelukkig.

Om een bus- of treinreis van veeeeele uren te voorkomen, namen we een binnenlandse vlucht naar Dhaka, een verademing in vergelijking met het gevaarlijke verkeer hier op de wegen. In Dhaka aangekomen logeerde ik bij het gezin van een vriend, heel huiselijk en gezellig. Wel kakkerlakken in mijn kamer…. Dat heb je hier veel.

De volgende morgen vroeg vertrokken naar Mymensingh. Met een beetje vertraging toch nog redelijk op tijd aangekomen waar al een delegatie van diverse organisaties zat te wachten. Dat was een zinvolle bijeenkomst en allereerst een warm weer zien met de mensen met wie ik samenwerk in Mymensingh. De bedoeling van de ontmoeting was doornemen hoe we de opzet van de training Change the Game hebben bedacht (volgens het e-learningprogramma van Wilde Ganzen), dit gecombineerd met een training hygiëne. Het is een uitgebreid programma van 2 x 5 dagdelen met een groot aantal deelnemers van diverse organisaties, dus best wel een onderneming. Goed om te checken of het goed begrepen is (de opzet ) en hoe we het wat betreft organisatie kunnen regelen. Het enthousiasme blijkt groot. Gelukkig,  want het is een belangrijk thema voor NGO ’s in het kader van hun toekomst bestendigheid en om op eigen benen komen te staan. Er was ook tijd om op de inhoud van de training in te gaan zodat ze vast een beetje kunnen denken over het onderwerp. Dat is:  hoe kun je als Bengaalse organisatie ondersteuning vinden voor je werk in je eigen omgeving en tevens sponsors in eigen omgeving en land. Zodat men minder afhankelijk wordt van buitenlandse sponsors.  Het zal een proces zijn waar men hard aan moet werken maar de eerste stap gaan we zetten met deze training. Spannend, belangrijk en zeker een uitdaging.

De terugreis met de bus kostte weliswaar  slechts € 4,80 voor 2 personen, maar het werd een rampenplan, een file tocht; we kregen waar voor ons geld met een busrit van zeven uur ipv tweeënhalf uur.

Erna volgde nog een dodenrit in een motorriksja die veel te hard scheurde door het drukke verkeer van Dhaka. Ik ben inmiddels wel iets gewend, maar dit was toch wel weer levensbedreigend. Onverwacht heelhuids aangekomen, in bed gestort en tot de volgende morgen elf uur heerlijk geslapen.

Er restte nog een dagje Dhaka met winkelen en materialen zoeken. Veel gewinkeld, te veel gekocht voor de koffers die eigenlijk al vol waren. Niet veel materialen voor de snoezel kunnen vinden, maar wel duidelijk kunnen maken wat ik dacht dat nodig was. Zoals zeil dat nodig is om schuimrubberblokken te bekleden enzo, in mooie felle kleuren. Dat komt wel goed. Lichtjes zijn er in alle varianten te krijgen en ook heb ik al balletjes voor een ballenbad gescoord.  Omdat ik reizen in de riksja het meest leuk vind, hebben we flinke tochten per riksja gemaakt en de stad doorkruist.  Met name ’s avonds komen de mensen de straat op en ontstaat er een chaotische boel in het verkeer en in de straten met een herrie van jewelste zodat het gewoon komisch wordt. Helaas voor de Bengaal dagelijkse realiteit van opstoppingen, files van riksja ’s en ander verkeer met veel getoeter, gebel en geschreeuw en lange wachttijden.  Als je niet opschiet als riksjarijder of motorriksja staan de agenten met stokken op je karretje te slaan. Bij ons ondenkbaar volgens mij en lachwekkend, terwijl het om te huilen is. Stoplicht op rood: hele zwermen rijden door. Gelukkig zit je een beetje hoog in een riksja en lijk je wat minder kwetsbaar, wat echter maar schijn is. De riksjarijder is de minste in de hiërarchie van het verkeer dus krijgt veel te verduren. Ook is in Dhaka, vanwege de veiligheid, geen motortje op de riksja toegestaan. Begrijpelijk, maar voor de riksjarijder dus hard werken en doortrappen. Ik vind dit soort uitstapjes leuk maar realiseer me wel dat ik vandaag weer lekker naar huis ga en leef in ons toch wel ordelijke landje met ook een georganiseerde infrastructuur en verkeersregels.

Na een heerlijke bucketshower vroeg mijn bed in gedoken maar niet veel geslapen want om twee uur ‘s nachts kreeg ik bericht van luchtvaartmaatschappij dat er iets was met mijn vlucht. Dat is dus vertraging geworden van vier uur maar omdat ik wel op de gewone tijd op het vliegveld werd verzocht, heb ik nu dus ruim zes uur wachttijd. De helft is al om, dus ik kom er aan.

Gr Ria

De tijd verstrijkt

Het gaat opschieten hier, nog een hele en een halve dag voor de kinderen, dan zullen we alweer naar Dhaka reizen.

De tel ben ik inmiddels kwijt, we zitten ver boven de honderd en vandaag zijn we begonnen met onderzoeken van de nieuwe kinderen. Dat is weer heel anders en erg leuk. Heel divers zowel in leeftijd als in mogelijkheden. Er zij er twee die naar school kunnen wat intelligentie betreft, maar hun fysieke problemen zijn best fors, daar gaan we tegenaan met al wat we kunnen bedenken. Wel ontzettend leuke koppies en zelfs vier vaders erbij vandaag.  Een top dag dus.

Kobirul herkent zichzelf op de folder van Physci. Hij prijkt op de voorkant.

De hergebruik Semi orthopedische schoenen komen dit keer goed van pas, 12 paar kunnen we inzetten dat is heel mooi. Een aantal kleine maatjes hebben we niet, jammer maar ja, ik kijk maar wat we wel hebben en dat is al heel gaaf, dankzij lieve ouders in Nederland die aan de kinderen in Bangladesh denken en de SOS schoenen die voor hun kind te klein zijn geworden inleveren voor Bangladesh. Deze gebruiken we soms nog een paar jaar achter elkaar, worden ze te klein dan worden ze weer ingeleverd. Deze week hebben we  een ijzeren kist laten maken om de reserve SOS in op te bergen. Dit is omdat de schoenen in een doos worden aangevreten door muizen. Van de week ging een meisje de deur uit met een paar happen uit de zool. Het lopen was toch verantwoord, maar het is natuurlijk een beetje armoedig. Het valt niet op hier, maar liever berg ik de schoenen in een goed afgesloten kist op.

We hebben gisteren een soort teamuitje gemaakt namelijk een bezoek aan het huis van een van de teamleden. Dat was een reis met busje van 2 ½ uur. Onderweg nog even een stop gemaakt bij een paleis van maharadja s van vroeger eeuwen, wat een prachtig gebouw moet dat geweest zijn, heel groot, veel marmer, enorme tuinen er omheen, helaas is de bevolking er omheen erg arm dus verschil is erg groot, maar dat kennen we van meer plaatsen.

Bij het huis van ons teamlid aangekomen wachtte ons een uitgebreid ontvangst , vooral eten, dat begint me wel wat op te breken na drie weken. Verder is het goed om te zien hoe iemands gezinsleven er uit ziet, hij heeft een dochter van 8 en een zoontje van 3. Echt een grappig mannetje precies zijn vader en hoe hij achter zijn vader aanloopt, heel leuk om te zien. Je komt op dit soort momenten meer tot een persoonlijk gesprek en zo ontdekte ik dat hij in zijn vorige baan veel heeft gedaan aan voorlichting aan bevolking over handicaps, hygiëne, zorg voor zwangere vrouwen ed. En….nog belangrijker dat hij deze informatie ook deelt tijdens de ouderbijeenkomsten in ons centrum. Kijk, daar wordt je nu blij van. Elke maand is hier een ouderbijeenkomst en dit soort onderwerpen zijn voor alle ouders heel belangrijk. Preventie is beter dan dealen met de problemen.

Nu resten hier nog 2 dagen werken met de kinderen, dan komt het afscheid, wat altijd moeilijk is. We hebben hard  gewerkt samen en weer veel stappen gemaakt. Ik heb gezien hoe het team nu geweldig werkt en heb ze veel complimentjes kunnen geven.  De kinderen waren weer zo leuk om terug te zien en in handen te hebben.  Er zijn net zoveel moeilijke momenten geweest maar dat zul je altijd houden. Als kinderen niet fijn behandeld worden kunnen we ons weleens machteloos voelen. Echter zijn er steeds meer moeders die hun echtgenoot trotseren en toch komen naar het dagcentrum. Daar is moed voor nodig en die steun en bemoediging kunnen de moeders en het team hen geven. Dat is een sterk punt van ons werk. De moeders gaan voor hun kind, JIPPIE.

Zelf ben ik een beetje gammel de laatste dagen, misselijk, diaree, hoofdpijn, peentjes zweten, het is misschien een zomergriepje bij hier nog steeds zomerse temperaturen, of een Bengaals virusje ofzo. Voor vannacht heb ik een uitje voor naast mijn hoofd gevraagd wie weet helpt het en het diner afgezegd en de lunch gehalveerd, half uurtje op en neer gelopen over de straat voor ons huis om een beetje te bewegen. Helaas mag ik hier niet alleen de hort op, voor de veiligheid, ik voel me altijd veilig dus vind het wat overbodig maar you never know, dus ben maar braaf.

Bewegen met Sherborne, altijd leuk!

Gelukkig kan ik gewoon werken dus dat is nu het belangrijkste.

We hebben lekker veel gedaan, ik ben tevreden over het team en we hebben toezeggingen gekregen voor de bouw van een dagcentrum. Best grote stappen en belangrijke beslissingen. Veel plannen gemaakt, veel besproken. Straks weer lekker naar huis.

Maar eerst met een binnenlandse vlucht naar Dhaka. Vandaar in een dag op en neer naar Mymensingh om met betrokkenen organisaties de komende training in februari /maart te bespreken en te plannen. Dat gaat toch net wat makkelijker dan over de mail afspraken maken. Het is nog wel een hele onderneming maar dan beleven we nog wat zullen we maar denken. Ook wel leuk om de mensen in Mymensingh even te zien, altijd fijn.

Dan de laatste dag in Dhaka gaan we naar de oude stad, een bijzonder druk, oud, rommelig, vies maar levendig, handelscentrum met winkeltjes waar je zo gek niet kunt bedenken of je kunt het krijgen. Soms wel even zoeken, we gaan kijken naar materialen om een snoezel ruimte te maken, om onze begroting te staven aan wat we hebben bedacht.  Een leuke uitdaging hier.

Groetjes voor nu en liefs Ria