Nu ik ruim 6 uur kan wachten op het vliegveld van Dhaka wegens vertraging, kan ik nog wel wat ervaringen delen van de laatste dagen.

Allereerst meld ik graag dat mijn griepje, of wat ook, weer vrij snel verbeterde. Gelukkig want er was nog veel te doen. Voor een avond kreeg ik een uitnodiging van een VIP in Phulbari, een soort industrie magnaat, bij hem te komen eten. Hij is de chairman van ADD, de organisatie waarmee we samenwerken dus ja, dat was wel een goed idee. Mijn gastfamilie is dik bevriend dus in twee motorriksja s togen alle opgetutte dames met mij naar het bezoek. Vooral dames (zes)  en twee heren waren het gezelschap. Het huis was enorm groot, geweldig mooi, een hal waar je in verdronk en mooie zalen en dat drie etages. Er wonen wel vijf gezinnen bij elkaar maar toch: ze hebben het niet verkeerd daar. Deze familie bestaat voornamelijk uit hoogwaardigheidsbekleders, maar we werden buitengewoon vriendelijk, ontspannen en toegankelijk ontvangen.

De heer des huizes hielp met serveren en was heel attent. Op een gegeven moment werd er gevraagd hoe laat ik wilde eten, ik riep maar iets. Daarop werd er een bord voor mij neergezet met mijn eten met al die mensen er omheen. Ik dacht het gaat toch niet gebeuren dat ik hier alleen zit te eten terwijl de anderen kijken. Nou zo gaat het dus wel normaal in Bangladesh, je geeft de gast te eten en zelf eet je pas als die weer weg is. Dus ik zei, kunnen we niet met zijn allen eten, de gastheer vroeg ik of ik het dan niet erg vond dat er Bengaals gegeten werd. Nee …. Natuurlijk niet. Ik kreeg namelijk een apart menu, vegetarisch  zonder vis of kip. Er kwam toen toch een partij eten op de grote tafel (waar wel 20 mensen tegelijk aan konden zitten) en de gastvrouw en gastheer maar bedienen en mensen vol proppen. Gelukkig had ik mijn eigen schaaltjes en kon ik zo weinig mogelijk nemen als ik zelf wilde. Ik was net hersteld van mijn misselijkheid enz. dus niet van plan er  problemen bij te zoeken. Het werd een heel bijzondere avond en geweldig om mee te maken hoe het ook kan zijn als je  VIP bent, maar gewoon doet en toegankelijk bent voor de normale Bengaal. Gelukkig.

Om een bus- of treinreis van veeeeele uren te voorkomen, namen we een binnenlandse vlucht naar Dhaka, een verademing in vergelijking met het gevaarlijke verkeer hier op de wegen. In Dhaka aangekomen logeerde ik bij het gezin van een vriend, heel huiselijk en gezellig. Wel kakkerlakken in mijn kamer…. Dat heb je hier veel.

De volgende morgen vroeg vertrokken naar Mymensingh. Met een beetje vertraging toch nog redelijk op tijd aangekomen waar al een delegatie van diverse organisaties zat te wachten. Dat was een zinvolle bijeenkomst en allereerst een warm weer zien met de mensen met wie ik samenwerk in Mymensingh. De bedoeling van de ontmoeting was doornemen hoe we de opzet van de training Change the Game hebben bedacht (volgens het e-learningprogramma van Wilde Ganzen), dit gecombineerd met een training hygiëne. Het is een uitgebreid programma van 2 x 5 dagdelen met een groot aantal deelnemers van diverse organisaties, dus best wel een onderneming. Goed om te checken of het goed begrepen is (de opzet ) en hoe we het wat betreft organisatie kunnen regelen. Het enthousiasme blijkt groot. Gelukkig,  want het is een belangrijk thema voor NGO ’s in het kader van hun toekomst bestendigheid en om op eigen benen komen te staan. Er was ook tijd om op de inhoud van de training in te gaan zodat ze vast een beetje kunnen denken over het onderwerp. Dat is:  hoe kun je als Bengaalse organisatie ondersteuning vinden voor je werk in je eigen omgeving en tevens sponsors in eigen omgeving en land. Zodat men minder afhankelijk wordt van buitenlandse sponsors.  Het zal een proces zijn waar men hard aan moet werken maar de eerste stap gaan we zetten met deze training. Spannend, belangrijk en zeker een uitdaging.

De terugreis met de bus kostte weliswaar  slechts € 4,80 voor 2 personen, maar het werd een rampenplan, een file tocht; we kregen waar voor ons geld met een busrit van zeven uur ipv tweeënhalf uur.

Erna volgde nog een dodenrit in een motorriksja die veel te hard scheurde door het drukke verkeer van Dhaka. Ik ben inmiddels wel iets gewend, maar dit was toch wel weer levensbedreigend. Onverwacht heelhuids aangekomen, in bed gestort en tot de volgende morgen elf uur heerlijk geslapen.

Er restte nog een dagje Dhaka met winkelen en materialen zoeken. Veel gewinkeld, te veel gekocht voor de koffers die eigenlijk al vol waren. Niet veel materialen voor de snoezel kunnen vinden, maar wel duidelijk kunnen maken wat ik dacht dat nodig was. Zoals zeil dat nodig is om schuimrubberblokken te bekleden enzo, in mooie felle kleuren. Dat komt wel goed. Lichtjes zijn er in alle varianten te krijgen en ook heb ik al balletjes voor een ballenbad gescoord.  Omdat ik reizen in de riksja het meest leuk vind, hebben we flinke tochten per riksja gemaakt en de stad doorkruist.  Met name ’s avonds komen de mensen de straat op en ontstaat er een chaotische boel in het verkeer en in de straten met een herrie van jewelste zodat het gewoon komisch wordt. Helaas voor de Bengaal dagelijkse realiteit van opstoppingen, files van riksja ’s en ander verkeer met veel getoeter, gebel en geschreeuw en lange wachttijden.  Als je niet opschiet als riksjarijder of motorriksja staan de agenten met stokken op je karretje te slaan. Bij ons ondenkbaar volgens mij en lachwekkend, terwijl het om te huilen is. Stoplicht op rood: hele zwermen rijden door. Gelukkig zit je een beetje hoog in een riksja en lijk je wat minder kwetsbaar, wat echter maar schijn is. De riksjarijder is de minste in de hiërarchie van het verkeer dus krijgt veel te verduren. Ook is in Dhaka, vanwege de veiligheid, geen motortje op de riksja toegestaan. Begrijpelijk, maar voor de riksjarijder dus hard werken en doortrappen. Ik vind dit soort uitstapjes leuk maar realiseer me wel dat ik vandaag weer lekker naar huis ga en leef in ons toch wel ordelijke landje met ook een georganiseerde infrastructuur en verkeersregels.

Na een heerlijke bucketshower vroeg mijn bed in gedoken maar niet veel geslapen want om twee uur ‘s nachts kreeg ik bericht van luchtvaartmaatschappij dat er iets was met mijn vlucht. Dat is dus vertraging geworden van vier uur maar omdat ik wel op de gewone tijd op het vliegveld werd verzocht, heb ik nu dus ruim zes uur wachttijd. De helft is al om, dus ik kom er aan.

Gr Ria