Drie dagen cursus zitten erop

regen in Bangladesh

Jullie hebben mooi weer horen wij, maar hier giet het momenteel met onweer; zou de regentijd begonnen zijn? Ik hoop het niet, ik heb geen regenjack bij me.….

Drie dagen trainingen local fundraising en hygiëne zitten erop. Bij de ene wordt veel gelachen en doen we spelletjes, naast de zo nodige informatie over hoe hygiëne te verbeteren. Bij de ander is het een moeilijk onderwerp vooral ook door de taalbarrière. Vandaag hebben we de vertalers goed verdeeld en is het erg goed gegaan. Ik bewonder de inzet van de deelnemers, de vertalers en niet te vergeten de enthousiaste trainer M

training hygiëne (op de grond)

art. Het is allemaal ontzettend zinvol en de interesse en deelname zijn helemaal top. De sfeer is goed en de teams maken onderling veel contact en werken samen.

Omdat de trainingen ’s middags zijn werk ik ’s morgens met mijn

training lokale fundraising, nu gelukkig aan tafels

CP daycare team met de kinderen en dat is toch voor mij het allermooiste. Anne-Rose geeft haar lessen handarbeid aan de cliënten, die zich vol enthousiasme om haar heen scharen. Omdat een aantal teamleden uit Dinajpur is aangesloten bij de trainingen is er ‘s morgens tijd voor hen de locaties in Meymensingh te bezoeken en mee te draaien. Zo wordt er veel kennis uitgewisseld, ideeën opgedaan en van elkaar geleerd. Wat een ontzettend vruchtbare en positieve dagen maken we hier met elkaar mee. Ruim 50 mensen bij elkaar gebracht, geweldig!

Toch ga ik morgenochtend met veel plezier weer kinderen zien van de CP daycare, daar ben ik in mijn hum want dat is het leukste werk dat ik me kan bedenken.

Ria

Ook aangekomen

Hè hè mijn mail doet het weer! Vrijdag ben ik vertrokken naar Bangladesh. De reis verliep heel voorspoedig. In Istanbul was het even rennen, maar ik heb de volgende vlucht gehaald . Ria en Ahad kwamen ons afhalen. Gezellig om Ria weer te zien. Ons huis is voor Bengaalse begrippen best wel lux. Ria had alles al gepoetst en ingericht, dus we zitten comfortabel met een eigen huisje en tuintje met grote hekken er omheen. Alleen geen douche of warm water… De eerste middag gezellig langs alle bekenden geweest en gerust. ‘s Avonds naar de viering van de Taizé’ broeders geweest, daar word je helemaal ‘zen’ van.

in de motorriksha naar het werk

Zondag al meteen aan het werk. Teambesprekingen over de doelen en op huis bezoek. Ik kwam in een oud vluchtelingenkamp waar ik een gezinnetje ging bezoeken met een pasgeboren baby en een jongen van een jaar of 10. Die jongen is verstandelijk beperkt en kan niet lopen en moeilijk iets vastpakken. Zijn moeder kan hem niet dragen naar de daycare met de baby erbij, dus wat gaan we hem thuis aanbieden? Je begrijpt dat mijn hersenen begonnen te ratelen welke mogelijkheden er zouden zijn. Ook natuurlijk even het baby’tje op schoot genomen: een dot van een mannetje, 17 dagen oud, tussen lapjes en doekjes voor zijn plasjes, zodat het bed niet nat wordt. Het gaat aan je hart dat zo’n klein mannetje in een enorme armoede ter wereld is gekomen. Maar óók zo’n trotse moeder, die echt haar best deed voor haar kinderen.

201905503Anne-Rose op huisbezoek

‘s Middags hebben we de trainingen verdeeld in 2 groepen. Eén groep met mensen om te kijken: ‘Hoe komen jullie aan geld, hoe haal je het uit eigen land’. Mijn groep gaat over de hygiëne. Het zijn goede en zinvolle middagen; de groepsleiding vindt het leuk om geschoold te worden. Daarnaast heb ik iedere daycare bezocht en was blij te zien dat ze veel hebben gehad aan de vorige bezoeken en het programma en activiteiten ook gebruiken.

Vandaag was het een hele sensatie omdat het noodweer werd. Iedereen in rep en roer. Ze hebben niet allemaal een jas, dus het halve dorp ligt plat, omdat mensen onder afdakjes staan. We zijn toch nog met een boot aan de overkant van de rivier gekomen. Daar moesten we vreselijk klimmen en klauteren om vooruit te komen, maar het was een heerlijke dag.

De moeders en kinderen zijn enthousiast en leergierig dus ik hoop dat ze iets aan mijn adviezen hebben. Tot over een paar dagen.

Groetjes Anne-Rose van der Zwet.

 

 

 

Bengalen zijn trots op hun taal

Vandaag na een indrukkende schouwspel onderweg aangekomen in Dhaka. Onderweg is altijd zoveel te zien!  Het is erg rommelig momenteel, er wordt veel gebouwd maar ook veel afgebroken of half afgebroken, dus er zijn veel krotten. Ook wordt er aan de riolering gewerkt waardoor op veel plekken de straten onder water staan met vies afval en derrie.

Gelukkig zijn er ook prachtig fris groene rijstvelden. Die zijn mooi en alle kleine plekjes zijn ingezaaid. Bengalen staan met blote benen in die natte velden te werken. Er is hier nog heel veel handarbeid. Bij ons misschien ook wel hoor, maar toch denk ik wel meer machinaal werk of computergestuurd.

Van die verschrikkelijke brand in Dhaka hebben jullie vast ook wel gehoord, echt afschuwelijk! De ramp is veroorzaakt door een aanrijding van een auto met een gasfles. Die auto reed een winkel binnen waar ook gasflessen stonden, met ontploffingen en dit heel nare gevolg.

De afgelopen dagen heb ik weer kinderen gezien, elf van de CP-daycare en vier bij een van de dagcentra voor verstandelijk beperkten waar ik en adviserende rol heb, lekkere doerakken daar! Bij de CP daycare veel ernstig meervoudig complex beperkte kinderen met epilepsie. Wat brengt epilepsie toch een schade en leed, steeds meer realiseer ik me dat. Na een dag met de gehandicapte kinderen stapten we naar buiten en daar stonden enkele gezonde, levendige kinderen. Dan bedenk ik me extra wat een zegen dat is, gezond zijn en gezonde kinderen ontvangen.

Gisteren was het International Language Day, wat in het hele land werd gevierd met optochten, kransleggingen, maaltijden en festiviteiten. Ook wij, van het behandelcentrum PCC, hadden een programma. We werden verzocht er om half zeven te zijn. Wel vroeg op de vrije feestdag, maar het scheelt dat ik nog steeds om 6 uur ‘s morgens wakker ben, na het Australische dag- en nacht ritme. Op tijd aanwezig dus, alleen was ik de enige… Ze zeggen altijd een half uur of meer eerder te komen tegen de Bengalen. Die komen nooit op tijd. Dat snap ik ook wel, met die gehandicapte kinderen sjouwen in de vroege morgen valt niet altijd mee. In optocht dus naar het festivalterrein.

Onderweg raakten we verstrikt in een mensenmassa. Van alle kanten kwamen er ook rijen schoolkinderen en andere organisaties. Om de Bengaalse taal te behouden heeft men een bloedige strijd moeten leveren. In 1947 heeft Engeland India en Pakistan zelfstandig gemaakt. Pakistan wilde toen het URDU invoeren. Maar in Oost Pakistan wat nu Bangladesh is, sprak men Bengaals. Dat wilde men houden, want stel je voor, iedereen moet verplicht de nieuwe taal leren, alle boeken worden veranderd en alle geschriften, dat is geen doen. Het heeft jaren gekost en veel mensenlevens voordat het is gelukt. Men is nu trots op het Bengaals, een moeilijke taal voor mij om te leren, MAAR ik maak vorderingen!

Er was een ontbijt georganiseerd voor alle 80 mensen, door één man gekookt op houtvuur en in een enorme pan. Geweldig vind ik dat. Na ook nog een tekenwedstrijd zat ik ineens aan de tafel van de VIPS om te speechen en prijzen met hen uit te reiken. Lekker speechen als je de taal niet spreekt op de dag van de Bengaalse taal, haha.

Na de festiviteiten gingen wij naar de timmerman om aanpassingen van de stoeltjes te bespreken.  Een geweldig handige man die fijne stoeltjes maakt, echt een vakman met gouden handen en inzicht.

Ons huisje heb ik nu tiptop in orde voor de collega s uit Nederland die zaterdag aankomen. Ik had zowaar nog tijd over om naar de kermis te gaan. Voor de zang daar deed ik mijn oordoppen in, want dat was niet om aan te horen, maar erna volgden super goede en knappe acts. Om zeven uur thuis, direct in bed gedoken, ook dat is nog Australisch schema denk ik, maar lekker geslapen.

Vandaag in Dhaka om morgenochtend vroeg de gasten op het vliegveld te ontvangen. Dan gaat het volgende programma starten.

Fijn weekend voor jullie.

Ria

 

Eerste dag is geslaagd

Vanuit Australië, eerst in Dhaka een dagje bijgekomen, maar gisteren met de bus naar Mymensingh gereisd. Wat je dan voorbij ziet komen kan niet een groter contrast zijn met Australië. Veel straten opgebroken, het vuilnis, de chaos, de mensen op blote voeten door de blubber ( het onweerde)  met een vuilniszak op hun hoofd tegen de regen. Overlopende riolen, krotten, half afgebouwde flats, van alles te zien, de verkeersopstoppingen, de marktjes, de theetentjes met de kleioventjes. Als ik de ontzettend geblutste bussen zie moet ik altijd ontzettend lachen, ik hoop het echter niet mee te maken dat er een bluts in mijn bus komt.

Toch voel ik me hier thuis, op mijn gemak,  enthousiast en ik krijg er energie van.

In Mymensingh aangekomen, direct met Moni, ( team leidster, klein vrouwtje maar ontzettend goed) een programma ingevuld voor de komende 4 ½ week, voor de CP daycare kinderen.

Er zijn zoveel plannen met het extra trainingsprogramma wat we hebben georganiseerd, (local fundraising en hygiëne) dat het passen en meten is om alle kinderen voor onderzoek of evaluatie een plekje te geven, maar het is gelukt, 68 stuks om te bekijken. Daar kom ik natuurlijk vooral voor, de kindertjes!

Daarna naar ons onderkomen gegaan, dat viel niet tegen. We hebben een leuk huisje voor vier personen, het was alleen ernstig vies, dus eerst aan de schoonmaak. Vieze kleden buiten gelegd en nieuwe mat en matjes gekocht, slopen voor om de kussens en handdoeken. Vandaag tafelkleedjes.

Nu ziet het er gezellig uit, binnenkort moet er alleen nog een bed bij, dus dat wordt proppen, gedurende een paar weken zijn we namelijk met z’n vijven.

En ja, vandaag aan de slag, de eerste acht kinderen hebben we samen met de moeders onderzocht, plan gemaakt en oefeningen geprobeerd. Ze waren allemaal heel verschillend, zowel qua leeftijd, als begrip, niveau en beperkingen. De eerste jongen was al 9 jaar, die gaan we op de been krijgen en voorbereiden op school. Met een beetje hoop is er geen rolstoel nodig maar kan hij lopen met hulp. Verder waren het allemaal kleintjes, 4, 3, 2 ½, 17 mnd, 11 mnd…. Een meisje liep al bijna los, top, een leuk grietje. Twee kinderen met ernstige epilepsie en visusproblemen en daardoor problemen in de contactname, dat is wel lastig. De een heeft meer mogelijkheden dan de ander, maar vooral bij de ernstig beperkte kinderen hebben we geprobeerd een juiste benadering te zoeken om ontspanning te krijgen, contact en welbevinden te vergroten, ook voor de moeders. Ik denk dat dit goed gelukt is.

Het team had al zelf een eerste onderzoek gedaan en in een verslagje gezet om vandaag te checken.  Het viel niet tegen wat daar uit was gekomen. Heel goed, dus eigenlijk ben ik wel trots op hen. Deze nieuwe locatie in Muktagacha had ik nog niet gezien, ze zijn vorig jaar verhuisd, omdat ze in een klein kamertje hun werk deden, overigens fantastisch ! Nu zijn het twee kleine kamertjes geworden en dat met al die kinderen en hoekstoeltjes en statafels.……. Maar er wordt goed gewerkt ondanks dat alles en het is al een kamertje méér. Op de vloer van het klasje lag niets, kaal beton, dat vind ik echt niet fijn voor de kinderen, dus vandaag zijn we een mooi stuk zeil gaan kopen, dat is wat gezelliger, hygiënischer en comfortabeler. In de andere ruimte liggen matten, dus daar is het niet zo dringend. Een zeiltje voor een klasje van 3 bij 3 kostte maar 24,50 euro, kon ik eerst niet geloven, dus ik zei tegen mijn begeleider, kan toch niet. Toen dacht de verkoper dat ik het te duur vond en deed nog iets van de prijs af. Nou ja……….. dan zal hij het wel kunnen missen denk ik..

Mijn begeleider is Mikhael weer, student en mijn vertaler, nu tevens mijn house mate, want ik woon nu een beetje achteraf en alleen  in dit huis, dat vind ik op dit moment niet prettig. Dus heeft hij ook een kamer betrokken, tot dat de anderen er zijn. We gaan ook samen shoppen en kletsen veel.

Leuke dag zo samen opwerken. Het team onder leiding van Moni doet het geweldig. Hier zie ik dat leiding geven een kunst is, zij doet dat precies zó als ik hoop. Sturen, maar samen doen en zelf net zo hard meewerken.

Ik ben happy!

Groeten van Ria