Vandaag waren we vrij en was er tijd om terug te kijken op een veelbewogen week, want we hebben vele activiteiten ontplooid.  Zo introduceerde Marian de methode Bimmen voor mijn CP-daycareteam tijdens mijn trainingsochtend. Die was bedoeld om alle vragen door te nemen en nog te oefenen op een cliëntje, maar een les Bimmen was daarbij natuurlijk een ontzettend leuke afwisseling. Marian vertelt daar zelf over:

Zoals gezegd heb ik het Bimmen ook hier met weer een enthousiast team en mijn proefpersoon Ria gedaan. Eerst wat over de theorie verteld, toen 5 verschillende nummers van de CD geoefend met verschillende materialen. Nu niet alleen de bal, maar ook met een plastic gft-zak met eucalyptusgeur en ook met een transparante doek. Na demonstratie ging het team het op elkaar oefenen. Ze waren serieus bezig en vonden het leuk. Ook hadden we een geurlamp met wisselend licht en lavendel erbij, dat is ook weer een zintuigelijke prikkeling.

Op woensdag hebben ze 3 van de 5 nummers met de kinderen bij de CP-daycare gedaan. Het was boven verwachting om te zien, hoe goed ze het hadden opgepikt en hoe de kinderen er op reageerden. Vooral bij het nummer met de transparante doek, waarvoor we een oranje klamboe kapot geknipt hebben, zag je de (meeste) kinderen reageren en genieten.

Aan het eind van de ochtend was het danstijd en begonnen ze te dansen op de Bim-muziek, maar geef mij maar hun eigen muziek voor het dansen. Ook ben ik deze week twee keer bij de hygiënetraining geweest en bij de Fundraising. Ook dat was weer interessant om mee te maken.

Ik ben ook twee ochtendjes met Anne-Rose mee geweest naar haar werk, wat weer een heel andere doelgroep is. Anne-Rose doet heel leuke activiteiten met de kinderen en weet altijd wat te bedenken, ook met de beperkte middelen, die hier zijn. We hebben naaldvilten gedaan op lapjes stof, waarvan dan een omslagje voor een boekje wordt gemaakt.
Ook besteedt Anne-Rose aandacht aan de moeders, die buiten zitten. Ze leert hen haken. We kregen in de pauze een banaantje en een ingepakt cakeje met glitterpapier. Anne-Rose ging gelijk weer de papiertjes verzamelen om er kralen van te maken door ze op te rollen, zodat we ’s avonds thuis vrolijke hangers met kralen en stukjes glitterpapier gemaakt hebben als voorbeeld voor de volgende dag.

Anne-Rose was op alle dagcentra actief met de handvaardigheden. Zo werd er enthousiast gewerkt aan wolvilten, kralen maken en punniken. De jongvolwassenen zijn altijd blij iets nieuws te leren maken wat weer een nieuwe impuls geeft aan hun enthousiasme. Ze verbazen ons dan soms hoe snel ze iets aanleren. Dat is voor hen een opsteker, ze kunnen iets maken met hun handen. Anne-Rose kan hen veel leren met haar gouden handen…

De trainingen Hygiëne en Local Fundraising zijn met goed resultaat afgesloten, dat gebeurde gistermiddag met alle mensen bij elkaar. Zo vertelden de leerlingen hygiëne wat ze geleerd hebben aan de leerlingen local fundraising en andersom. Dan sta je soms te kijken wat een verhaal ze kunnen houden, echt goed! Het was duidelijk dat de training hygiëne erg goed ontvangen is en dat de cursisten enthousiast waren over Elly. We zijn er positief over en hopen dat de opgedane kennis zijn vruchten zal afwerpen. Mart heeft huiswerk opgegeven en gaat zijn leerlingen local fundraising volgen dus wie weet…..

Zelf heb ik de ochtenden doorgebracht met mijn CP-daycare team om nieuwe kinderen te zien en samen te werken aan een plan en oefeningen. Dat ging interactief, zeker nadat de tolk zelf tegen zijn collega s zei: “Geef nu eens antwoord!”. Ze gaan elkaar stimuleren, dat is mooi. Ze gingen om de beurt met een kindje aan de slag en dat was erg leuk en zinvol. Ook de samenwerking ’s middags met Mart was erg gezellig.

Nu zijn de gasten naar huis , de trainers zijn doorgereisd en Anne-Rose, Marian en mij wachten nog vier zeer drukke dagen met een leuk programma. Marian gaat nog op twee locaties van de CP-daycare Bimmen, waar ik nog tegelijkertijd 20 kinderen ga scoren. Verder huisbezoeken, stationskinderen waar we gaan loomen met die elastiekjes. Waarschijnlijk zijn de kinderen er beter in dan wij, voor de zekerheid hebben we even geoefend vandaag.

Op onze eerste vrije dag hebben we aangetut, de was gedaan en koffie gedronken. Hoewel het hier steeds warmer lijkt te worden, zijn we toch op het heetst van de dag op pad gegaan. Naar de overkant van de rivier voor een wandeling in rustiger gebied. Nu is de rivier gehalveerd en ligt hij voor een groot deel droog, dus was het een kort tochtje van drie minuten.

Het was wel een wiebelig bootje en we moesten het gewicht wat verdelen oftewel Anne-Rose en ik moesten allebei aan een andere kant gaan zitten. Op de andere oever konden we wandelen over de dijk. Daar was koelte te vinden onder de bomen,  maar de warmte was toch nog zodanig dat we peentjes zweetten. Hier staat een hindoetempelcomplex wat normaal gesproken een drukbezochte plek is, maar vandaag redelijk uitgestorven.

We konden over een bamboe bruggetje lopen, maar er was geen water in het stroompje. Vanwege het wiebelige karakter van de bamboepalen zonder leuning vonden wij het veiliger over de droge rivierbedding te lopen. Over de dijk lopend waren we een attractie voor de kinderen die daar op hun blote pootjes rondliepen en al uit de verte “I am fine!” riepen, trots op hun zinnetje Engels… Het was een fijne, beetje te warme, wandeling en na een kopje thee bij het theetentje klommen we weer in de wiebelboot terug voor een snelle overtocht op het weinige water wat er was.

Op de hoek bij het park staat een museum gewijd aan een bekende Bengaalse schilder. Als buitenlander moet je daar extra voor betalen, 500 taka ipv de locals 20 taka, nogal een verschil. Toch wel de moeite waard want we mochten op het toilet van het personeel plassen gelukkig. Annerose werd op een gegeven moment op een kruk onder de airco gestationeerd. De schilder heeft mooie kunstwerken gemaakt. Een thema is de cycloon in 1974 waarin vele Bengalen het leven lieten. Het was een verwoestend drama, wat ontzettend mooi tot uitdrukking kwam in een vele meters lang werk. Dit veel vaker voorkomend natuur geweld maakt naast de overstromingen tot op heden nog veel slachtoffers. De cyclonen met name in de zuidelijke gebieden van Bangladesh. Daar zijn de mensen erg kwetsbaar: vissers met eenvoudige bootjes op zee en geen sterke huisjes.

Onze vrije dag hebben we afgesloten met een etentje in het plaatselijke restaurant, wat heerlijk was voor de afwisseling. Nu zijn we klaar voor de laatste eindspurt, ieder van ons nog een volle taak, maar we hebben er zin in. Er liggen hier nog vele materialen te distribueren, voordat we de koffers definitief gaan sluiten. Die zitten overigens alweer vol met materialen voor de markten…

Anne-Rose, Marian en Ria

Sinds afgelopen maandag ben ik eindelijk voor de eerste maal in Bangladesh. In de loop van de afgelopen jaren heb ik al vele enthousiaste verhalen van Ria gehoord en natuurlijk ook de nieuwsbrieven en verslagen gevolgd. Ik was dan ook heel benieuwd, hoe het in werkelijkheid zou zijn. Ria heeft een geweldig programma gemaakt voor de twee en een halve week, dat we hier gezamenlijk zijn, zodat ik alle projecten kan bezoeken kan zien en ook veel van Bangladesh kan zien.

We zijn vanuit Dhaka met het vliegtuig naar Dynajpur gereisd. We zijn direct naar de daycare gegaan, waar een warm welkom was met bloemenkransen. Heel leuk om kennis te maken met de staf en het centrum te zien. Ik kreeg een rondleiding door het pand. Bijzonder om nu in het echt te zien. Het was wel onmiddellijk duidelijk, dat ze toe zijn aan een groter pand. Overal kinderen, teamleden en moeders, elk plekje wordt benut.

Daarna zijn we naar ons gastgezin gegaan, waar we wederom hartelijk werden ontvangen en een heerlijke lunch kregen voorgeschoteld.   ’s Middags zijn we achterop op de motorbike rondgereden om de omgeving te zien, wat een hele belevenis was. We reden langs mooie groene rijstvelden waar flink gewerkt werd, en mangobomen en natuurlijk gingen we naar de visvijver. Zo kwamen we ook bij het nieuwe stuk al opgehoogd land, waar het nieuwe centrum gebouwd zal worden. Zowel vijver als land zagen er prima uit en groter, dan ik verwacht had. De eerste indrukken zijn heel leuk en veel gezien de eerste dag.

De volgende dag hebben we op de daycare doorgebracht.  Het was er druk met lokale werkers, moeders en kinderen. Er werd hard gewerkt en ze hadden een duidelijk programma. Van elk kind hingen de gegevens en therapie aan de muur. Ria had een aantal nieuwe kinderen voor onderzoek met de lokale fysiotherapeut. Ik vond het geweldig, hoe voor ieder kind zoveel aandacht was en hoe na het onderzoek gelijk een programma gemaakt werd. Er zijn veel kinderen met ernstige handicaps. Allerlei leeftijden, hele kleintjes, maar ook een jongen van 8 jaar, waar nog nooit naar gekeken was. Moeders komen van heinde en verre met de ban, een platte kar, of de riksja. Sommigen geven aan, dat ze van het centrum gehoord hebben en daarom gekomen zijn. De daycare heeft een goede naam in de wijde omgeving, heel belangrijk en fijn.
De kinderen krijgen na de therapie warm eten en gaan daarna naar huis. Dan is er eten voor ons, wat goed smaakte.  De kokkin maakt elke dag heerlijke en gevarieerde maaltijden. Er was een bespreking en daarna was het mijn beurt om het team een training ‘bimmen’ te geven. Bim staat voor Beleven In Muziek en is speciaal ontwikkeld voor gehandicapte kinderen. Muziek wordt vertaald op het lichaam met de handen of met materiaal, zoals bv. een bal. We hadden veel plezier.

Woensdag was er ouderochtend. Er waren zo’n 55 ouders, merendeel moeders, maar ook 11 vaders en een paar oma’s. Ria heeft daarna verteld over zintuigverwerking en de ouders werden uitgenodigd om te laten zien met welke materialen welke zintuigen geprikkeld werden. Daarna hebben we het bimmen gedemonstreerd en de ouders deden mee. We hadden de dag ervoor 80 ballen gekocht, zodat ieder een bal kon meenemen naar huis. De ouders deden enthousiast mee. En het was dikke pret.  Na de lunch was er teamtraining gehad, met herhaling en nieuwe technieken. De werkers hebben goede vorderingen gemaakt.

Donderdag waren er veel nieuwe kinderen, die onderzocht moesten worden. Het was een drukke dag, ook met moeders en een enkele vader met kinderen en er werd hard gewerkt. Elk hoekje wordt benut. In de middag, na de evaluatie, zijn we op huisbezoek geweest,  weer achterop de motorbike. We gingen langs bij 2 families, waarvan de kinderen wel op het centrum komen, maar ze wilden ons graag hun huisjes laten zien. De huizen waren mooi beschilderd, maar piepklein. Er is ruimte voor een bed, een kastje en een metalen kist voor het opbergen van spullen. Bij één familie kregen we allerlei lekkere hapjes en fruit, gepresenteerd op het bed. Zo gastvrij en lief, hoe we ontvangen werden! Daarna zijn we nog naar het huis van één van de stafleden geweest, die ons uitgenodigd had. Daar was weer een hartelijke ontvangst met heel veel lekkere hapjes. Haar huis was mooi geschilderd en versierd. Er zijn zo’n 40 huisbezoeken per week voor de kinderen, die niet naar het centrum kunnen komen en het zijn flinke afstanden, die overbrugd moeten worden.

We namen afscheid, want de volgende dag zouden we naar Mymensingh  gaan.
Ik vind het heel indrukwekkend, hoe hier gewerkt wordt, hoe flink en positief veel ouders zijn met hun zorgen met een gehandicapt kind. Het is duidelijk te zien, hoe blij de mensen zijn met de daycare en de aandacht voor hun kind en hoeveel ze ook aan elkaar hebben.
Ria doet hier prachtig werk, dat wist ik al wel, maar wordt hier bevestigd.

 

Marian