Bestanden die hun actualiteit hebben verloren

Hulp op afstand

Deze week had ik een leuke ervaring.

In Bangladesh doet het team van Physci vanwege de Coronacrisis vooral huisbezoeken, dat is veiliger.

statafel, maar niet goed ingesteld

Bij het dagcentrum voor verstandelijk beperkten waar PhySCI ondersteunt met hulpmiddelen, ontving ik een foto van een jongetje in een nieuwe statafel die ze hebben ontvangen. Maar ik zag op de foto dat hij niet goed was  ingesteld.

 

Statafel, nu goed ingesteld

Ik heb gevraagd of een van mijn team van CP-daycare er langs wilde gaan en nu is het goed.

Dat vind ik heel gaaf. Aansturen op afstand en ze kunnen het, top toch!

 

Ik stuur foto voor en na….. Ik wordt daar blij van.

De Coronacrisis grijpt diep in

Zoals veel mensen in Nederland merkt ook Physci de ingrijpende gevolgen van de Coronacrisis, zowel bij onze partnerorganisatie ADD in Dinajpur en PCC in Mymensingh als bij onze activiteiten hier in Nederland.
In Bangladesh zijn de daycare centra, waar de moeders met hun kind voor therapie en lotgenotencontact komen, nu gesloten. Gelukkig is er altijd veel aandacht geweest voor instructie van de oefeningen en leefregels aan de ouders voor thuis en zijn er hulpmiddelen voor de kinderen aangeschaft, zodat de therapie niet geheel stil is komen te liggen. Een ander probleem is, dat de kinderen nu de maaltijd moeten missen, die ze anders op het dagcentrum zouden krijgen.
Deze week bleek er een enorm voedselprobleem bij de families van de kinderen te zijn ontstaan, doordat de vaders door de crisis geen werk en dus geen inkomen meer hebben. Het zijn vaak dagloners en dat werk ligt helemaal stil. Een noodoproep deze week op Facebook en in ons netwerk om via PhySCI een donatie te doen voor voedselpakketten kreeg gelukkig een geweldige respons, waardoor we 100 gezinnen een aantal maanden voedselondersteuning kunnen geven. Het is hartverwarmend, dat zoveel mensen PhySCI en dus de kinderen en hun families in Bangladesh een warm hart toedragen. Toen de ouders van de kinderen de pakketten kwamen ophalen huilden ze van blijdschap; zo dankbaar voor de hulp aan hun gezin.

We maken ons ernstig zorgen over de verspreiding van het Coronavirus in Bangladesh, waar de mensen zo dicht op elkaar wonen en de kinderen van de doelgroep zo kwetsbaar zijn. We hebben intensief contact met onze partnerorganisaties in Bangladesh ADD en PCC en geven alle adviezen van het RIVM aan hen door.

Helaas is door de crisis nu ook de bouw van het nieuwe dagcentrum (mede mogelijk door Wilde Ganzen) stil komen te liggen en daarmee ernstig vertraagd. Het oude gebouw is slecht bereikbaar en is met de groei van Physci veel te klein geworden.

In Nederland gaan veel van onze geplande activiteiten niet door. Zo is vorige week al de paasworkshop, waar deelnemers tegen betaling bloemstukken konden maken, gecanceld. In mei en juni zouden we, zoals al jaren, op twee markten staan, in Zevenbergen en bij de Merwebolder in Sliedrecht. Eind mei stond een benefietoptreden van Rundfunk op de Dalton in Den Haag gepland. Er zou in mei ook een sponsorfietstocht worden gehouden. Bovendien hebben we veel leuke spulletjes uit Bangladesh, die we graag willen verkopen en koken we regelmatig voor groepen tegen betaling Bengaalse maaltijden aan huis. Het is zeer twijfelachtig of al deze activiteiten kunnen doorgaan de komende tijd. Daardoor zullen we veel minder geld kunnen binnenhalen voor de kinderen in Bangladesh.

Gelukkig zijn veel mensen bereid ons ondanks de problemen die ze zelf ontmoeten  te (blijven) steunen!

Een onvoorstelbaar verhaal

Vandaag werd ik geconfronteerd met een ongelooflijke situatie. Een meervoudig beperkt meisje van 7 jaar komt hier met moeder en broertje en dan komt er een verhaal wat je niet wilt horen. Dit gezin woont in bij het ouderlijk gezin van vader, dus samen met de ouders van vader én zijn broers, zus en hun kinderen. De familie heeft een boerenbedrijf en land. Omdat het meisje een beperking heeft worden zowel het meisje als het kleine broertje, de moeder en de vader mishandeld, bedreigd en wil men ze wegsturen. De littekens zijn zichtbaar. De familie zegt dat het meisje met de beperking slechte invloed zal hebben op de familie. De moeder moet weg omdat ze kinderen met een beperking krijgt. Dit is echt een situatie uit het jaar O………………. en het komt dus nog steeds voor. Een zeer slechte start van de dag. Verdrietig en machteloos voel je je dan.

Inmiddels komt er hulp en wordt de lokale overheid ingeschakeld om de eigendommen te scheiden, maar of het gaat lukken ????  Ik hoop het maar. Een kwetsbaar meisje en betrokken, lieve, actieve ouders, die elkaar trouw blijven en een nieuw leven proberen op te bouwen. We zullen ze helpen waar we kunnen.

Bij de kinderen voor onderzoek ook weer kanjers. Een die met hergebruik schoenen naar huis gaat, daar staat hij stevig op

Overigens gaan we verder gestaag door met kinderen zien. Het is een zeer gevarieerde en uitdagende groep kinderen, in alle leeftijden, maar vooral jonge kinderen. Gisteren werd de babygroep bezocht door 16 jonge kinderen met hun moeders. De dag ervoor hebben we afgesproken dat we het deze dag iets anders zouden aanpakken. Niet het team zou alleen met de kinderen gaan werken, maar eerst zouden ze uitleg geven over een activiteit of oefening met instructie en erna zouden de moeders uitgenodigd worden aan de slag te gaan met hun kindje. Dit is meer mijn bedoeling van de babygroep, omdat we moeders willen leren hun kind goed te hanteren, met ze te oefenen en te spelen, alle dagen dat ze thuis zijn. Zowel voor de moeders als voor het team was het een nieuwe, maar leuke ervaring. Tenslotte denk ik dat iets altijd beter overkomt als je begrijpt waarom

Instructie voor de babygroep

het nodig is, of op een bepaalde manier wordt uitgevoerd.  Zo is er elke dag iets te leren uit de ervaringen die we tegenkomen gedurende het programma en de onderzoeken. Het is heel fijn werken zo.

De kinderen zijn leuk, ontroerend, gezellig en soms niet, dan huilen ze of breken de tent af, haha! Voor een aantal ben ik erg wit en afschrikwekkend. Niet het wittejassenprobleem maar het wittegezichtprobleem. Gelukkig werken we met zijn tweeën, de fysiotherapeut van hier en ik. Hij doet de meeste “hands on “ activiteiten en zelf maak ik gelijk het verslag en stuur bij of voel zelf ook nog even aan de benen of voeten. ………. Prima samenwerking zo. Vanmiddag kwamen er twee kinderen terug om praktijk te oefenen, dat is zo leuk dat moeders gemotiveerd zijn en het team ook want ze stellen hun vragen.

In het dorp zijn ze overal aan de weg aan het werken dus er is ontzettend veel stof overal en verkeersopstoppingen, getoeter van jewelste. Gelukkig kun je erop de brommer aardig doorheen laveren, maar echt gezond met stof en uitlaatgassen is het niet. De weg wordt verbreed en daarvoor worden bomen gerooid, huizen of gedeelten van huizen afgebroken en dat geeft een enorme troep. Maar verbreding van deze doorgaande weg door het dorp lijkt me geen overbodige luxe. Wie weet is het klaar tijdens ons volgende bezoek in het najaar.

Hier ga ik de laatste week in, morgen 12 of 15 kinderen gipsen ( voor de nieuwe spalken) dus dat wordt een leuke dag.

Tot snel en groetjes Ria

 

 

We vorderen al

Zonder stroom en internet lukt het vaak niet u een bericht te sturen over hoe de zaken hier verlopen, maar nu is er even verbinding en kan ik melden dat we rustig aan vorderen.

Op huisbezoek bij Jahid

Inmiddels hebben we 40 kinderen gezien en draait het dagcentrum ook

gewoon door. Dat is leuk, want dan zie ik ook wat er zoal het programma passeert en dat zijn veel activiteiten. Het team heeft goed opgepakt wat we in de loop der tijd hebben aangeleerd en ze doen het allemaal in afwisseling.

In de middag als de kinderen met een vol buikje van de gezonde maaltijd naar huis zijn, komen er nieuwe kinderen voor een onderzoek en dat doen we nu met het hele team. Zo kunnen ze leren waarom ze iets gaan doen, welke oefeningen en wat wanneer ed. Niet in één keer maar langzaam maar zeker, dat zijn steeds weer stappen te maken. We doen dit al jaren zo in Mymensingh en daar is de ervaring dat ze dan beter begrijpen waar ze mee bezig zijn. Het is erg leuk en ik merk dat het heel leerzaam is.

Jahid heeft een eigen loopbrug.

Er komen vooral hele kleine kinderen. Dat is heel belangrijk, want vroege interventie kan veel betekenen voor de mogelijkheden in de toekomst. Ze zijn wel schattig hoor, die kleintjes, alle kinderen natuurlijk. Echter zijn er ook erg moeilijke dingen, als kinderen achteruit gaan vanwege een progressief beeld, of kinderen die erg veel epilepsie hebben en constant aanvalletjes. Wat zullen die kinderen zich naar voelen, niet gek dat ze regelmatig huilen. Er zijn ook veel ‘overstrekkers’ bij, daar zien we vaak wel snel resultaat met de juiste hantering, bij een babytje al in een week. Daar word ik blij van en dat vormt een mooi tegenwicht tegenover de verdrietige zaken waarmee ouders ook geconfronteerd worden. Veel kinderen zijn vaak ziek, ook nu het weer echt te koud is voor de tijd van het jaar, vochtig en mistig. Ze zijn zo kwetsbaar in de omstandigheden waarin ze leven.

Elke dag gaan we naar de bouw om de vorderingen per dag te bekijken. Er wordt hard gewerkt en ik benijd de arbeiders niet, want het is een enorm gesjouw met manden stenen of cement op hun hoofd de trap op. Het meeste is handwerk en daar lopen ze dan: op hun slippertjes of op blote voeten. Echt bewonderenswaardig die Bengalen.

 

Er zijn al ongeveer 100 bomen gekocht en neergezet op een apart plekje om alvast wat te groeien. Nou ja bomen, het zijn stokjes, sommige al snel aangevreten door geiten, zodat er nu een hekje omheen staat. De stokjes lopen nog uit, dus er is nog hoop op leven.

Ik ga snel mailen nu er nog stroom is. Jullie hebben weer een berichtje.

Groetjes en liefs Ria

Deo volente

Maandag na een Bengaalse reis aangekomen in het pikkedonker in Phulbari, het stadje in het noorden waar ons tweede project is: het centrum voor de kinderen met een beperking.

Hier ben ik te gast bij het gezin van een van de collega’s en word ik in de watten gelegd.  ‘s Morgens heb ik heerlijk warm water voor een heerlijke Bucket shower en word ik volgestopt door moeders des huizes. Het valt niet mee om eten af te slaan, dus nu heb ik vanmorgen yoghurt, groente, fruit en een gebakken ei gegeten, een beetje teveel van het goede.

Gisteren als eerste natuurlijk naar de bouw van het nieuwe dagcentrum gaan kijken. Lekker achterop de brommer, dat is favoriet bij mij!

Het centrum ligt heel mooi rustig tussen de rijstvelden, die nu ingeplant worden. Over een week zullen ze knalgroen en fris zijn. Vanaf het dak van de parterre heb ik van het uitzicht genoten. Er is nog wel veel te doen, maar de aannemer zegt dat het eind mei klaar zal zijn als Allah het wil……..

Hierna ben ik naar het centrum gegaan, waar 14 kinderen van een goede lunch genoten. Goed om de gezichtjes weer te zien en de moeders. Er waren al twee kinderen voor onderzoek, dus gelijk aan de bak, maar daar kom ik natuurlijk voor.

In de namiddag met het team bijgepraat, hun ervaringen gehoord die positief zijn en kennis gemaakt met een nieuwe collega. We hebben plannen gemaakt hoe te gaan werken de komende weken, want er zijn 155 kinderen die graag willen komen voor een evaluatie of onderzoek. Ik weet niet hoe dat zal gaan, maar we beginnen eraan. Er zijn ook wel moeilijke dingen waar ze tegenaan lopen natuurlijk, zoals ouders tijdens huisbezoeken die niet begrijpen dat hun meervoudig beperkte kind nóg niet kan lopen. Daar valt nog een en ander uit te leggen, maar gelukkig blijven de teamleden gemotiveerd.

Ze waren trots te kunnen melden dat 10 kinderen naar school zijn gegaan en ik ben trots en blij met hen. Graag gaan we op de scholen kijken, dat lijkt me erg leuk en zinvol, eens kijken of het werkt.

Jullie zijn weer even bijgepraat, hopelijk alles goed bij jullie.

Ria

Mooie ervaringen op het platteland

Vanmiddag was het weer een fantastische belevenis bij de stationskinderen.

Er waren er 44, klein en wat groter.

We hadden uitdagende spelletjes bedacht waarbij ze goed moesten samenwerken.

Het was een leuke happening en het dak ging eraf zo hard gilden ze als hun groep als eerste eindigde. Ik kreeg er pijn in mijn oren van maar genoot dubbel.

Huisbezoeken op het platteland zijn mooi en ook leerzaam. Want de reis is lang, hobbelig, lastig, mooi groen, maar stoffig, gevaarlijk, te veel om op te noemen. Indrukwekkend ook hoe de mensen hier leven, zo primitief. Dan twee gezinnen die twee kinderen hebben met een beperking, niet zo eerlijk. Allemaal in hetzelfde bed, geen badkamer, pomp buiten en ook buiten koken in kleioventjes. De kinderen hebben veel epilepsie. Gelukkig verstrekken we medicijnen. Ik heb veel bewondering voor de moeders die dit leven volhouden.

 

Het schoolbezoek was succesvol, Jannat mag toch komen op school. We moesten er wel even goed over praten met de directie. Ze hebben geen ervaring met kinderen met een beperking, zeiden dat de andere kinderen soms bang zijn….haha, voor zo’n lief meisje.. (ze is wel pittig hoor, trouwens.)  Voor de kinderen op haar school heb ik een soort les gegeven in gesprekvorm. Zo van : ieder kind is anders en de een kan goed rennen, de ander goed voetballen enz…. Het was leuk en wij zijn blij voor Jannat en haar moeder.

 

Vandaag, vrijdag, een ontzettende leuke dag gehad. Hoewel het in Bangladesh een vrije dag is, was het voor ons werken.  In de ochtend drie leuke kinderen, waarvan vooral één gezin ontzettend veel indruk maakte. Een erg lieve, zorgzame vader met wie we oefeningen hebben doorgenomen. Dat maak je hier niet vaak mee, dat een vader zó begaan is met zijn kind met beperkingen. Zo’n vader wens je ieder kind hier toe. Ook oma was erbij, de hele familie is betrokken. Echt gaaf.

In de middag drie kinderen gegipst met de instrumentmaker, dat was een hele belevenis. Zelfs de instrumentmaker kwam opdraven nadat we hem gistermiddag pas gebeld hadden, super goed! Evenals de timmerman, gekomen om drie stoeltjes op te meten. De reden waarom dat nu juist vandaag moest, was enerzijds omdat dit het enige moment was dat we nog vrij hadden en anderzijds dat de kinderen allemaal van ver kwamen uit dezelfde regio. Het is niet zo gemakkelijk om zo ver te reizen en nu konden ze samen reizen, elkaar helpen en alle vliegen in één klap slaan. Een geweldige service van zowel de instrumentmaker, als de timmerman en van ons natuurlijk.

Een geweldige dag!

Ria Schmitz
Fysiotherapeut
Voorzitter Stichting PhySCI

 

De zon komt door……………

Hoewel het nog elke ochtend en avond flink mistig en frisjes is, begint de zon aan kracht te winnen. Dat vind ik heerlijk. Vandaag voor het eerst: mijn Bengaalse jurk aan. Dat zijn van die dunne katoentjes, dus het was mij eerder te koud. Toch is het wel lekker eens iets schoons aan te trekken, haha. Er zitten alleen geen zakken in, dat is dan weer lastig.

In Mymensingh begin ik aan de laatste week. Ik heb de kinderen van onze CP-daycare allemaal gezien en nog tien van de dagcentra voor verstandelijk gehandicapten, dus ongeveer 85 kinderen. Toch ging het best wel relaxed: ik heb toch iets meer tijd dit jaar. Geen enkel kind is hetzelfde en het was erg leuk om kinderen terug te zien en hun vorderingen, zo mogelijk. Niet alle kinderen hebben de mogelijkheid om veel vorderingen te maken, maar blij zijn, niet meer zoveel huilen, contact maken met mama, dat zijn toch ook belangrijke stappen. Epilepsie is hier echt een groot probleem, maar dat is het bij ons helaas ook. Het is niet altijd goed te krijgen met medicijnen. Velen hebben echter mooie stapjes gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Kunnen lopen is fantastisch en scheelt de moeders ook veel sjouwen.

Een aantal kinderen kan dit jaar doorstromen naar school. Hier is

Het meisje op deze foto gaat naar school, jippie

geen speciaal onderwijs, maar kinderen met een beperking mogen wel komen en krijgen dan meer hulp. Dat is bij onze kinderen zeker nodig, want allen hebben een lichamelijke beperking. Ze kunnen niet altijd een pen vasthouden, spreken of goed zitten op zo’n schoolbankje. Uiteraard geven we dan een stoeltje mee voor een stabiele uitgangshouding.

Ook dit jaar kwamen er veel nieuwe kinderen, ongeveer 30, en daarvan zoveel hele kleintjes. Heel schattig natuurlijk om die in handen te hebben en ook hoopvol, want juist als ze klein zijn kun je nog veel bereiken. Een klein meisje van 10 maanden werd aangemeld, die keek zo pienter, bewoog al goed en ik zag er geen achterstand in, dat is fijn, ook weleens heerlijk. Ze heeft wel epilepsie dus, dat is wel jammer, maar voorlopig een goede ontwikkeling.

Al met al heb ik veel leuke, ondeugende, huilende, drukke, stille, lieve, mooie, onhandelbare en grappige kinderen gezien en het was echt een mooie klus met het team dit samen te doen. Ze waren actief betrokken en deden om de beurt hun best een kindje te onderzoeken en conclusies te trekken. De een is wat meer verlegen dan de ander maar ze helpen elkaar.

Ik schrijf gelijk in het Engels een kort verslagje, niet meer dan één pagina !!!. Dit wordt door Michael vertaald en de oefeningen per kind uitgeprint en aan de muur gehangen. Dat is nodig, want ik begrijp dat je niet van elk kind de afspraken en oefeningen in je hoofd kunt hebben.

Inmiddels hebben we ook de inventarisatie van de hulpmiddelen klaar, dat is weer een hele berg, maar logisch met zoveel kinderen die allemaal een beperking hebben. Voor hulpmiddelen hebben we altijd een groot bedrag begroot, want die hebben prioriteit, ze werken de hele dag en zijn dus heel zinvol en nodig. Ik ben erg blij met de sponsors die het mogelijk maken deze ook echt te kunnen verstrekken.

Nu komt de afronding hier en dat is morgen een moederbijeenkomst in Muktagacha. Daar waren we vorig jaar niet aan toe gekomen, wel in de andere twee locaties. We hebben samen bedacht wat belangrijk is te delen en te vertellen en hoe het aan te pakken met praktijkervaringen. Het is altijd erg leuk, zinvol, maar ook vaak emotioneel als de moeders aan het woord komen en hun ervaringen gaan vertellen van hun leven met een kindje met een beperking. Dan blijkt dat er nog veel discriminatie is en kinderen die worden buiten gesloten. Ons werk is daarom dubbel belangrijk, we gunnen elk kind een fijn leven.

Op de bal actief maken

We hebben nog drie dagen trainingen van de teams gepland. De eerste dag met alleen mijn CP-daycare team en dan komen er een aantal kinderen om hetgeen is afgesproken te gaan oefenen in de praktijk. Een herhaling van alles wat voorbij is gekomen de afgelopen weken. We hebben de kinderen een beetje uitgezocht op onderwerp, onderdeel van therapeutische aan pak zeg maar.

Dan zijn er twee dagen training samen met de teams van de dagcentra voor verstandelijk beperkte kinderen. Er is veel overlap natuurlijk in dagprogramma’s en problematiek, dus leuk om samen te werken en te leren. Daar heb ik ook wat creatieve dingen voor bedacht ( met dank aan mijn collega’s voor ideeën) om met de kinderen te kunnen doen, zoals boekjes maken, geurzakjes, stempelen met Bengaalse stempels, verven met knikkers enz. De materialen heb ik hier gevonden en ook nog wat bewegingsspel wat we ook voor de stationskinderen kunnen gebruiken. Dit is erg leuk, het wordt lachen en ik heb er zin in. Natuurlijk komen ook de meer professionele onderwerpen aan de orde zoals therapeutische oefeningen, inhoud dagprogramma, Sherborne bewegen, stimuleren van intellectuele ontwikkeling en spel, snoezelen, sensorisch programma, autisme enz…… de dagen komen echt wel vol hier.

Met de instrumentmaker hebben we ook nog wel een interessante ontwikkeling, want een aantal kinderen blijft niet goed in hun spalken. Daardoor verkorten de spieren toch nog te veel. Op advies van onze instrumentmaker thuis (in NL) gaat hij dit aanpassen en ik hoop dat dit goed gaat lukken, anders zou ik echt balen. Ook hebben we voor een kind een redressie gips periode gepland om een correctie in zijn voeten te krijgen met langdurig gips, wat om de twee weken wordt gewisseld.

Het aanbrengen van redressiegips is een nieuwe uitdaging in BD

Dat is nog een uitdaging, de eerste gipssessie hadden we gisteren maar ik ben niet tevreden over de stand die we hebben bereikt, dus morgen gaan we dat overdoen. Ja, het is voor mij ook even bekijken hoe dit het beste gaat, maar ik wil het in ieder geval de eerste keer goed hebben, voordat ik hier wegga. Het is een schattig jongetje en heel coöperatief gelukkig, want als je een kindje hebt dat de tent afbreekt, dan wordt het een onmogelijke exercitie.

Er zal ook nog een dag huisbezoeken zijn in een ander dorp wat verder weg. Dat vind ik altijd heerlijk, interessant, want er is veel te zien onderweg. Wel ben ik blij als ik heelhuids aankom, want het verkeer blijft levensgevaarlijk met inhaalmanoeuvres die regelmatig niet goed aflopen, waarvan we de resten aan de kant van de weg zien liggen. Ik kijk maar niet naar voren, maar opzij en hoop op de goede afloop.

Jullie zijn weer bij.  Alles prima hier, ik hoop ook bij jullie.

Groetjes en liefs Ria

 

Vandaag een bijzondere dag

Eerst hebben we weer flink wat kinderen gezien.

Daarna heb ik de instrumentmaker uitgelegd hoe
redressiegips werkt.

En hij is ermee aan de slag.

Vervolgens met z n allen op huisbezoek bij een kind om een statafel te checken. Dit was wel komisch.  Het HELE team was mee, wel acht personen. Het is natuurlijk een leersituatie, dus heel belangrijk en hier heel gewoon, haha.  Wel gelukt, de jongen staat.

50 dekens gescoord voor de kinderen die het koud hebben.

Tot slot hebben we 50 dekens gescoord voor de kinderen die het koud hebben. We hebben heel wat dekens gekocht, de mensen van de daycare hebben wel 6000 taka afgedongen, dat is toch weer een paar spalken. Met de ban zijn ze naar de daycare gebracht. Een flink pak!

 

Kleding is lastig snel te kopen want de maten weten we natuurlijk niet van elk kind dus dat gaat in etappes.

De stationskinderen hebben ook behoefte aan kleding, vooral de allerarmsten. Het is hier echt zorgelijk gesteld met veel kinderen.

Het meisje op deze foto gaat naar school, jippie

Het is koud en alles is duurder geworden voor de mensen. Echt schrijnend!

 

De gebreide dekens uit Nederland gebruiken we nu ook op het dagcentrum voor de warmte.

Het meisje op de foto  gaat naar school, jippie

 

Twee weken met ervaringen voor maanden…………

Riksja’s staan klaar voor gebruik

Vandaag ben ik twee weken in Bangladesh, maar het lijkt al veel langer. Inmiddels is mijn koutje eindelijk een beetje overwonnen, gelukkig. De temperatuur hier is niet zoals ik gewend ben, het is nog koud met vaak mist en vooral veel wind. Ik heb drie stelletjes T- shirts met trui bij me, elke week een, dus na volgende week moet het warmer gaan worden anders begin ik weer met de eerste ongewassen set. Het huis waar ik logeer is voor Bengaalse omstandigheden best luxe maar voor mij wel wat inschikken. De gastvrijheid is fijn, het zijn lieve mensen en ik ben blij dat ik ergens veilig kan logeren. Er is een keukentje maar de hygiëne is niet OK, dus als ik iets wil maken ga ik eerst een plekje schoonmaken. Ook is er geen ruimte om was te drogen, dus dan maar niet wassen. Elke dag wel gekookt water voor een warme bucket shower, dat is wel HEERLIJK.

Actief dragen van het kind is goed voor moeder en kind

Elke dag heb ik een programma. Inmiddels heb ik van de CP-daycare kinderen al 45 kinderen gezien, samen met het team onderzocht en weer een plan voor het komend jaar gemaakt. Soms is het moeilijk omdat het kindje een zorgelijke gezondheid heeft, vaak is het heel hoopgevend en zijn er veel mogelijkheden voor ontwikkeling. Donderdag twee jonge dames (7 en 8 Jaar ) die naar school kunnen, dat is natuurlijk geweldig. Alleen is het wennen voor de moeders, die liever bij ons dagcentrum komen, want dat is veilig en vertrouwd.

De ouders krijgen instructie omtrent actief dragen van het kind

Maar nee……….. de meisjes moeten een kans krijgen op méér. Het is wel een goed teken en geeft weer wat het dagcentrum voor de moeders betekent. Ze vinden er veel steun bij elkaar en bij het team. De kinderen zijn zó leuk en soms ook lekker ondeugend. Een enkeling breekt de tent af en huilt alleen maar, omdat ze het eng vinden. Ik vind het wel ontzettend leuk werk. Bij een paar kinderen had ik zelf vragen en kon ik overleggen met de kinderrevalidatiearts in Nederland, want soms zijn er zeldzame beelden en dan wat te doen? Donderdag ook nog zo’n klein baby’tje van 8 maanden, echt een schatje! Het feit dat ouders snel komen is positief en ik wens hen toe dat de vroeghulp veel baat zal hebben.

Bij één jongen gaan we morgen iets nieuws doen, spannend. Hij heeft teveel beperkingen in zijn spieren om nog in de spalken te kunnen en te kunnen lopen. Nu geven we thuis in NL weleens ‘gipsredressie’ daarvoor. Dan krijgt hij twee weken loopgips en wordt hij na twee weken een beetje verder bewogen en weer in nieuw gips gezet. Ik hoop dat ik het duidelijk kan maken aan de instrumentmaker morgen. Als het lukt heb ik er nog een paar voor deze therapie. We gaan het proberen.

Op de bal actief maken

Er staan nog drie dagen training op het programma en daarvoor ben ik nu in voorbereiding. De mensen zelf hebben hun vragen gesteld en dat ben ik in mijn hoofd aan het uitwerken. Ik ga natuurlijk eerst kijken wat ze zelf kunnen bedenken, voordat ik met een oplossing kom. Bijvoorbeeld: wat doen we met een nieuw kind op het dagcentrum, hoe pakken we het

Op de bal actief maken

aan? Hoe kunnen we door middel van spel de ontwikkeling stimuleren? Wat doen we met agressief gedrag, wanneer hebben spalken zin; wanneer ‘s nachts en wanneer overdag.. En zo zijn er nog vele vragen gekomen. Ik vind het erg leuk als ik kan inspelen op wat er aan vragen leeft, maar heb ook al veel gezien waar ik over zou willen discussiëren. Het gaat dan bijv. om kijken wat er gebeurt als je een kind iets aanbiedt; even melden als je iets wegpakt; niet zes dingen tegelijk aanbieden zonder dat je ziet of kind het waarneemt of niet enz. Dat noem ik meestal sensitief kijken, maar het is natuurlijk gewoon weten waar je mee bezig bent. Het team is erg enthousiast en goed actief bezig. Dat is echt fijn.

Ook de dagen dat ik de dagcentra van de verstandelijk beperkte kinderen bezoek zijn erg leuk. Ik krijg dan de meervoudig beperkte kinderen aangeboden voor een onderzoekje en advies voor oefeningen. Hier ondersteunen we ook voor hulpmiddelen, zodat deze kinderen ook support in die vorm krijgen. In de middag zijn er dan altijd huisbezoeken en dat is een hele ervaring, op reis door de wereld van de Bengalen. Zien hoe de mensen leven in de kleine hutjes met beperkte middelen, vaak zo armoedig, onhygiënisch, soms heel schoon en verzorgd, maar wel heel klein. Een theetje bij de tentjes op straat vind ik het leukste, de ketels op de kleiovens, zo gaaf en lekker. Ik heb zoveel respect voor deze mensen, dat ze hun leven leven en het ermee doen, echt geweldig. Dan voel ik me erg bevoorrecht met mijn leven in Nederland, evenals met de vrijheid van meningsuiting en positie van de vrouw. Ik weet dat die positie die wij nu hebben niet zonder slag of stoot is verkregen, maar hier is het nog ernstig gesteld met de positie van de vrouwen. Dat vind ik wel moeilijk te accepteren helaas. We proberen in ieder geval de moeders te steunen en ze samen sterk te laten zijn. Overigens waren er dit jaar wel een aantal lieve vaders bij de onderzoeken, dat is weer hoopvol.

Het leven op straat

In de laatste week in Mymensingh ga ik nog een keer naar de stationskinderen, natuurlijk. Daar heb ik leuke spelletjes voor bedacht die we een keer met de familie Schmitz deden tijdens een familiedag. Daar had ik halve regenpijpen voor nodig, doorgezaagd in de lengte zeg maar. Dat kan hier gewoon, iemand zaagt het met de hand voor je door, echt gaaf. Dan moeten diverse halve regenpijpen tegen elkaar gehouden worden en dan een bal doorheen rollen zonder dat hij eruit valt. Daar heb je wel even inzicht voor nodig en samenwerking, lijkt me een uitdaging voor ze. Ik ga het beleven. Eerst doe ik het op de teamtraining, dat wordt wel lachen denk ik.

Jullie kunnen lezen dat het hier prima gaat, ik ben lekker bezig en vind het weer fantastisch hier te kunnen zijn en te werken met deze prachtige kinderen.

Groetjes en liefs
Ria Schmitz
Fysiotherapeut
Voorzitter Stichting PhySCI