Vandaag werd ik geconfronteerd met een ongelooflijke situatie. Een meervoudig beperkt meisje van 7 jaar komt hier met moeder en broertje en dan komt er een verhaal wat je niet wilt horen. Dit gezin woont in bij het ouderlijk gezin van vader, dus samen met de ouders van vader én zijn broers, zus en hun kinderen. De familie heeft een boerenbedrijf en land. Omdat het meisje een beperking heeft worden zowel het meisje als het kleine broertje, de moeder en de vader mishandeld, bedreigd en wil men ze wegsturen. De littekens zijn zichtbaar. De familie zegt dat het meisje met de beperking slechte invloed zal hebben op de familie. De moeder moet weg omdat ze kinderen met een beperking krijgt. Dit is echt een situatie uit het jaar O………………. en het komt dus nog steeds voor. Een zeer slechte start van de dag. Verdrietig en machteloos voel je je dan.

Inmiddels komt er hulp en wordt de lokale overheid ingeschakeld om de eigendommen te scheiden, maar of het gaat lukken ????  Ik hoop het maar. Een kwetsbaar meisje en betrokken, lieve, actieve ouders, die elkaar trouw blijven en een nieuw leven proberen op te bouwen. We zullen ze helpen waar we kunnen.

Overigens gaan we verder gestaag door met kinderen zien. Het is een zeer gevarieerde en uitdagende groep kinderen, in alle leeftijden, maar vooral jonge kinderen. Gisteren werd de babygroep bezocht door 16 jonge kinderen met hun moeders. De dag ervoor hebben we afgesproken dat we het deze dag iets anders zouden aanpakken. Niet het team zou alleen met de kinderen gaan werken, maar eerst zouden ze uitleg geven over een activiteit of oefening met instructie en erna zouden de moeders uitgenodigd worden aan de slag te gaan met hun kindje. Dit is meer mijn bedoeling van de babygroep, omdat we moeders willen leren hun kind goed te hanteren, met ze te oefenen en te spelen, alle dagen dat ze thuis zijn. Zowel voor de moeders als voor het team was het een nieuwe, maar leuke ervaring. Tenslotte denk ik dat iets altijd beter overkomt als je begrijpt waarom

het nodig is, of op een bepaalde manier wordt uitgevoerd.  Zo is er elke dag iets te leren uit de ervaringen die we tegenkomen gedurende het programma en de onderzoeken. Het is heel fijn werken zo.

De kinderen zijn leuk, ontroerend, gezellig en soms niet, dan huilen ze of breken de tent af, haha! Voor een aantal ben ik erg wit en afschrikwekkend. Niet het wittejassenprobleem maar het wittegezichtprobleem. Gelukkig werken we met zijn tweeën, de fysiotherapeut van hier en ik. Hij doet de meeste “hands on “ activiteiten en zelf maak ik gelijk het verslag en stuur bij of voel zelf ook nog even aan de benen of voeten. ………. Prima samenwerking zo. Vanmiddag kwamen er twee kinderen terug om praktijk te oefenen, dat is zo leuk dat moeders gemotiveerd zijn en het team ook want ze stellen hun vragen.

In het dorp zijn ze overal aan de weg aan het werken dus er is ontzettend veel stof overal en verkeersopstoppingen, getoeter van jewelste. Gelukkig kun je erop de brommer aardig doorheen laveren, maar echt gezond met stof en uitlaatgassen is het niet. De weg wordt verbreed en daarvoor worden bomen gerooid, huizen of gedeelten van huizen afgebroken en dat geeft een enorme troep. Maar verbreding van deze doorgaande weg door het dorp lijkt me geen overbodige luxe. Wie weet is het klaar tijdens ons volgende bezoek in het najaar.

Hier ga ik de laatste week in, morgen 12 of 15 kinderen gipsen ( voor de nieuwe spalken) dus dat wordt een leuke dag.

Tot snel en groetjes Ria

 

 

Maandag na een Bengaalse reis aangekomen in het pikkedonker in Phulbari, het stadje in het noorden waar ons tweede project is: het centrum voor de kinderen met een beperking.

Hier ben ik te gast bij het gezin van een van de collega’s en word ik in de watten gelegd.  ‘s Morgens heb ik heerlijk warm water voor een heerlijke Bucket shower en word ik volgestopt door moeders des huizes. Het valt niet mee om eten af te slaan, dus nu heb ik vanmorgen yoghurt, groente, fruit en een gebakken ei gegeten, een beetje teveel van het goede.

Gisteren als eerste natuurlijk naar de bouw van het nieuwe dagcentrum gaan kijken. Lekker achterop de brommer, dat is favoriet bij mij!

Het centrum ligt heel mooi rustig tussen de rijstvelden, die nu ingeplant worden. Over een week zullen ze knalgroen en fris zijn. Vanaf het dak van de parterre heb ik van het uitzicht genoten. Er is nog wel veel te doen, maar de aannemer zegt dat het eind mei klaar zal zijn als Allah het wil……..

Hierna ben ik naar het centrum gegaan, waar 14 kinderen van een goede lunch genoten. Goed om de gezichtjes weer te zien en de moeders. Er waren al twee kinderen voor onderzoek, dus gelijk aan de bak, maar daar kom ik natuurlijk voor.

In de namiddag met het team bijgepraat, hun ervaringen gehoord die positief zijn en kennis gemaakt met een nieuwe collega. We hebben plannen gemaakt hoe te gaan werken de komende weken, want er zijn 155 kinderen die graag willen komen voor een evaluatie of onderzoek. Ik weet niet hoe dat zal gaan, maar we beginnen eraan. Er zijn ook wel moeilijke dingen waar ze tegenaan lopen natuurlijk, zoals ouders tijdens huisbezoeken die niet begrijpen dat hun meervoudig beperkte kind nóg niet kan lopen. Daar valt nog een en ander uit te leggen, maar gelukkig blijven de teamleden gemotiveerd.

Ze waren trots te kunnen melden dat 10 kinderen naar school zijn gegaan en ik ben trots en blij met hen. Graag gaan we op de scholen kijken, dat lijkt me erg leuk en zinvol, eens kijken of het werkt.

Jullie zijn weer even bijgepraat, hopelijk alles goed bij jullie.

Ria

Hoewel het nog elke ochtend en avond flink mistig en frisjes is, begint de zon aan kracht te winnen. Dat vind ik heerlijk. Vandaag voor het eerst: mijn Bengaalse jurk aan. Dat zijn van die dunne katoentjes, dus het was mij eerder te koud. Toch is het wel lekker eens iets schoons aan te trekken, haha. Er zitten alleen geen zakken in, dat is dan weer lastig.

In Mymensingh begin ik aan de laatste week. Ik heb de kinderen van onze CP-daycare allemaal gezien en nog tien van de dagcentra voor verstandelijk gehandicapten, dus ongeveer 85 kinderen. Toch ging het best wel relaxed: ik heb toch iets meer tijd dit jaar. Geen enkel kind is hetzelfde en het was erg leuk om kinderen terug te zien en hun vorderingen, zo mogelijk. Niet alle kinderen hebben de mogelijkheid om veel vorderingen te maken, maar blij zijn, niet meer zoveel huilen, contact maken met mama, dat zijn toch ook belangrijke stappen. Epilepsie is hier echt een groot probleem, maar dat is het bij ons helaas ook. Het is niet altijd goed te krijgen met medicijnen. Velen hebben echter mooie stapjes gemaakt, letterlijk en figuurlijk. Kunnen lopen is fantastisch en scheelt de moeders ook veel sjouwen.

Een aantal kinderen kan dit jaar doorstromen naar school. Hier is

geen speciaal onderwijs, maar kinderen met een beperking mogen wel komen en krijgen dan meer hulp. Dat is bij onze kinderen zeker nodig, want allen hebben een lichamelijke beperking. Ze kunnen niet altijd een pen vasthouden, spreken of goed zitten op zo’n schoolbankje. Uiteraard geven we dan een stoeltje mee voor een stabiele uitgangshouding.

Ook dit jaar kwamen er veel nieuwe kinderen, ongeveer 30, en daarvan zoveel hele kleintjes. Heel schattig natuurlijk om die in handen te hebben en ook hoopvol, want juist als ze klein zijn kun je nog veel bereiken. Een klein meisje van 10 maanden werd aangemeld, die keek zo pienter, bewoog al goed en ik zag er geen achterstand in, dat is fijn, ook weleens heerlijk. Ze heeft wel epilepsie dus, dat is wel jammer, maar voorlopig een goede ontwikkeling.

Al met al heb ik veel leuke, ondeugende, huilende, drukke, stille, lieve, mooie, onhandelbare en grappige kinderen gezien en het was echt een mooie klus met het team dit samen te doen. Ze waren actief betrokken en deden om de beurt hun best een kindje te onderzoeken en conclusies te trekken. De een is wat meer verlegen dan de ander maar ze helpen elkaar.

Ik schrijf gelijk in het Engels een kort verslagje, niet meer dan één pagina !!!. Dit wordt door Michael vertaald en de oefeningen per kind uitgeprint en aan de muur gehangen. Dat is nodig, want ik begrijp dat je niet van elk kind de afspraken en oefeningen in je hoofd kunt hebben.

Inmiddels hebben we ook de inventarisatie van de hulpmiddelen klaar, dat is weer een hele berg, maar logisch met zoveel kinderen die allemaal een beperking hebben. Voor hulpmiddelen hebben we altijd een groot bedrag begroot, want die hebben prioriteit, ze werken de hele dag en zijn dus heel zinvol en nodig. Ik ben erg blij met de sponsors die het mogelijk maken deze ook echt te kunnen verstrekken.

Nu komt de afronding hier en dat is morgen een moederbijeenkomst in Muktagacha. Daar waren we vorig jaar niet aan toe gekomen, wel in de andere twee locaties. We hebben samen bedacht wat belangrijk is te delen en te vertellen en hoe het aan te pakken met praktijkervaringen. Het is altijd erg leuk, zinvol, maar ook vaak emotioneel als de moeders aan het woord komen en hun ervaringen gaan vertellen van hun leven met een kindje met een beperking. Dan blijkt dat er nog veel discriminatie is en kinderen die worden buiten gesloten. Ons werk is daarom dubbel belangrijk, we gunnen elk kind een fijn leven.

We hebben nog drie dagen trainingen van de teams gepland. De eerste dag met alleen mijn CP-daycare team en dan komen er een aantal kinderen om hetgeen is afgesproken te gaan oefenen in de praktijk. Een herhaling van alles wat voorbij is gekomen de afgelopen weken. We hebben de kinderen een beetje uitgezocht op onderwerp, onderdeel van therapeutische aan pak zeg maar.

Dan zijn er twee dagen training samen met de teams van de dagcentra voor verstandelijk beperkte kinderen. Er is veel overlap natuurlijk in dagprogramma’s en problematiek, dus leuk om samen te werken en te leren. Daar heb ik ook wat creatieve dingen voor bedacht ( met dank aan mijn collega’s voor ideeën) om met de kinderen te kunnen doen, zoals boekjes maken, geurzakjes, stempelen met Bengaalse stempels, verven met knikkers enz. De materialen heb ik hier gevonden en ook nog wat bewegingsspel wat we ook voor de stationskinderen kunnen gebruiken. Dit is erg leuk, het wordt lachen en ik heb er zin in. Natuurlijk komen ook de meer professionele onderwerpen aan de orde zoals therapeutische oefeningen, inhoud dagprogramma, Sherborne bewegen, stimuleren van intellectuele ontwikkeling en spel, snoezelen, sensorisch programma, autisme enz…… de dagen komen echt wel vol hier.

Met de instrumentmaker hebben we ook nog wel een interessante ontwikkeling, want een aantal kinderen blijft niet goed in hun spalken. Daardoor verkorten de spieren toch nog te veel. Op advies van onze instrumentmaker thuis (in NL) gaat hij dit aanpassen en ik hoop dat dit goed gaat lukken, anders zou ik echt balen. Ook hebben we voor een kind een redressie gips periode gepland om een correctie in zijn voeten te krijgen met langdurig gips, wat om de twee weken wordt gewisseld.

Dat is nog een uitdaging, de eerste gipssessie hadden we gisteren maar ik ben niet tevreden over de stand die we hebben bereikt, dus morgen gaan we dat overdoen. Ja, het is voor mij ook even bekijken hoe dit het beste gaat, maar ik wil het in ieder geval de eerste keer goed hebben, voordat ik hier wegga. Het is een schattig jongetje en heel coöperatief gelukkig, want als je een kindje hebt dat de tent afbreekt, dan wordt het een onmogelijke exercitie.

Er zal ook nog een dag huisbezoeken zijn in een ander dorp wat verder weg. Dat vind ik altijd heerlijk, interessant, want er is veel te zien onderweg. Wel ben ik blij als ik heelhuids aankom, want het verkeer blijft levensgevaarlijk met inhaalmanoeuvres die regelmatig niet goed aflopen, waarvan we de resten aan de kant van de weg zien liggen. Ik kijk maar niet naar voren, maar opzij en hoop op de goede afloop.

Jullie zijn weer bij.  Alles prima hier, ik hoop ook bij jullie.

Groetjes en liefs Ria