De stapel materialen groeit

Terwijl de houtwormen mijn meubilair opeten gaan de dagen hier voorbij met veel afwisseling van bezigheden.

Zo kwamen er zaterdag elf kinderen voor onderzoek in Vati Barera, het kleine dorpje ver weg van het centrum van Mymensingh. Een hele reis met de motorriksja over wegen die met de dag slechter lijken te worden. Daar aangekomen stond er ineens een huis waar vorig jaar nog onze loopbrug stond. Elke meter wordt hier benut en vol gebouwd.

Het was een heftige dag, want het waren echt ernstig zieke kinderen die ik in mijn handen kreeg, waar ik zelf erg van onder de indruk was. Zo ’n hoge spierspanning dat een jongetje als een hoepel achterover op zijn hoofd stond, met nog ernstige longproblemen erbij.  Het lukte wel hem in ontspanning te krijgen, maar dat kun je niet de hele dag volhouden en zo kan hij niet liggen of zitten en al helemaal niet goed ademhalen. Zijn moeder heb ik naar de neuroloog gestuurd voor medicijnen en ik hoop van harte dat ze gaat. Dat moet je hier altijd maar afwachten. Toch waren er ook een aantal succesnummers van kinderen die erg gegroeid waren, dat houdt het een beetje in balans.

Zondag was een dag training van therapeutische oefeningen. Daar is heel wat voorbij gekomen en alles is op elkaar geoefend. Heel grappig om te zien hoe handig de een is en minder handig de ander. Maar oefening baart kunst en dat is de enige manier om het onder de knie te krijgen. Een leuke dag is dit geworden. We waren wat eerder klaar en het was nog licht dus kon ik alleen op pad. Mijn tolk en bodyguard is namelijk verliefd en gaat in de namiddag weleens naar zijn meisje. Zeker doen natuurlijk, dan red ik me prima. Dus ben ik naar de rivier gelopen en bij de broeders geweest en weer naar het centrum terug en gestrand bij de womans’ club waar ik Bengaalse pakkies kon uitzoeken voor mijn vriendin.  De lappen worden geborduurd door de gehandicapte dames dus ik vind het leuk om hen te steunen door wat aankopen te doen. Ook tassen besteld, dus als een van jullie nog een leuke tas nodig heeft: in januari heb ik ze weer. Met Garo dessin. Dat is een minderheidsgroep hier die zo hun eigen cultuur hebben en de vrouwen net weer wat andere kleding die ik overigens niet handig vindt maar wel heel mooi van kleur. Tassen dus !!

Vandaag 7 kinderen mogen bekijken, jeeeeeetje wat een leukerds kwamen voorbij. Een jongetje was nog zo jong, 14 maanden, heeeeeel stijf, maar hij had zo’ n leuk contact met zijn lieve moeder, dat was gaaf om te zien. Echt een schatje en hartverwarmend om te zien hoe hij geknuffeld en aangesproken werd door zijn moeder. Dat zie je hier niet zo vaak, dat ze zo goed en dichtbij contact maken met hun kindje. Des te groter was de tegenstelling toen een ander klein schatje, 16 maanden  kwam met haar jonge tante, ook zorgzaam maar wat bleek: moeder weggelopen! Nou ja, dat is schrikken hoor! Wat moet er dan met zo ’n kindje, hartstikke gehandicapt en geen moeder. Gelukkig een tante, maar die was zelf nog zo jong.

Voorts kwam er een meisje die eerst een half uur de boel bij elkaar brulde. Op een gegeven moment heb ik haar overgenomen en ben diepe druk gaan geven en een beetje zingen en dichtbij houden, want ik zag dat het meisje niet kon zien. Dan is het eng als je ineens in vreemde omgeving bent, mensen die je niet kent die van alles van je willen. En ja: ze was onmiddellijk stil, nabijheid geeft dan veiligheid. Ik ben bang dat ik gelijk heb met haar slechte gezichtsvermogen. Ouders gaan het laten onderzoeken, dan weet je het zeker. Voorlopig het programma maar aangepast aan dit probleem.

Gelukkig kwamen er last but not least nog twee doerakken, lekker vrolijk en ondeugend met veel kansen op ontwikkeling. Yes, daar kunnen we zeker mee vooruit. Is ook fijn.

Ik schreef het al eerder: hoge bergen diepe dalen kom je tegen, maar we kunnen wat doen en dat is goed.

Inmiddels groeit hier de stapel materialen, want ik ben de trainingsdagen aan het voorbereiden en dan zoek ik ook altijd iets creatiefs om te doen, want de hele dag leren is wel heel veel. Dus ik heb al platte manden om zelf ocean drums te maken, met kogeltjes en  ik heb het geprobeerd, ze maken perfect geluid, gaaf zeg! Verder verf, krijtjes, bladen van de bomen verzameld, karton, voelmaterialen, echte rivierklei, stokkies enz……. we gaan er weer tegenaan. Wordt vast leuk.

Voor nu mijn groetjes  weer .

Ria