Ook aangekomen

Hè hè mijn mail doet het weer! Vrijdag ben ik vertrokken naar Bangladesh. De reis verliep heel voorspoedig. In Istanbul was het even rennen, maar ik heb de volgende vlucht gehaald . Ria en Ahad kwamen ons afhalen. Gezellig om Ria weer te zien. Ons huis is voor Bengaalse begrippen best wel lux. Ria had alles al gepoetst en ingericht, dus we zitten comfortabel met een eigen huisje en tuintje met grote hekken er omheen. Alleen geen douche of warm water… De eerste middag gezellig langs alle bekenden geweest en gerust. ‘s Avonds naar de viering van de Taizé’ broeders geweest, daar word je helemaal ‘zen’ van.

in de motorriksha naar het werk

Zondag al meteen aan het werk. Teambesprekingen over de doelen en op huis bezoek. Ik kwam in een oud vluchtelingenkamp waar ik een gezinnetje ging bezoeken met een pasgeboren baby en een jongen van een jaar of 10. Die jongen is verstandelijk beperkt en kan niet lopen en moeilijk iets vastpakken. Zijn moeder kan hem niet dragen naar de daycare met de baby erbij, dus wat gaan we hem thuis aanbieden? Je begrijpt dat mijn hersenen begonnen te ratelen welke mogelijkheden er zouden zijn. Ook natuurlijk even het baby’tje op schoot genomen: een dot van een mannetje, 17 dagen oud, tussen lapjes en doekjes voor zijn plasjes, zodat het bed niet nat wordt. Het gaat aan je hart dat zo’n klein mannetje in een enorme armoede ter wereld is gekomen. Maar óók zo’n trotse moeder, die echt haar best deed voor haar kinderen.

201905503Anne-Rose op huisbezoek

‘s Middags hebben we de trainingen verdeeld in 2 groepen. Eén groep met mensen om te kijken: ‘Hoe komen jullie aan geld, hoe haal je het uit eigen land’. Mijn groep gaat over de hygiëne. Het zijn goede en zinvolle middagen; de groepsleiding vindt het leuk om geschoold te worden. Daarnaast heb ik iedere daycare bezocht en was blij te zien dat ze veel hebben gehad aan de vorige bezoeken en het programma en activiteiten ook gebruiken.

Vandaag was het een hele sensatie omdat het noodweer werd. Iedereen in rep en roer. Ze hebben niet allemaal een jas, dus het halve dorp ligt plat, omdat mensen onder afdakjes staan. We zijn toch nog met een boot aan de overkant van de rivier gekomen. Daar moesten we vreselijk klimmen en klauteren om vooruit te komen, maar het was een heerlijke dag.

De moeders en kinderen zijn enthousiast en leergierig dus ik hoop dat ze iets aan mijn adviezen hebben. Tot over een paar dagen.

Groetjes Anne-Rose van der Zwet.