Zingend naar de theetuinen

Had ik net gezegd dat het dagprogramma niet echt liep hier in Phulbari, ging het de dagen erna aanzienlijk beter en eigenlijk gewoon hartstikke goed. Misschien waren ze van hun apropos door mijn kritische blik, of heeft de eerste training gelijk gewerkt, ik ben er in ieder geval blij mee.

Ze kunnen het en dat is een prettig idee. De motivatie is er en er wordt goed gewerkt. We hebben twee nieuwe studenten die ons nu versterken en er komt per januari een nieuwe collega bij. Hem ken ik al van jaren geleden van een week trainingen die ik in het zuiden gaf. Het is een ontzettend aardige man, lief voor de kinderen en inmiddels ook zeer ervaren. Het nieuwe jaar gaan we dus weer voltallig beginnen.

Inmiddels zijn er al weer heel wat nieuwe kinderen bij ons gekomen voor een eerste onderzoek en observatie. Een gevarieerd gezelschap, zowel qua aandoening als qua leeftijd, van heel klein maar o zo pittig, 10 maanden, tot heel grappig, vrolijk, boos, huilend, bang, gillend, ondervoed, verlegen, zelfs een meisje van 17 jaar dat eigenlijk alles kan, maar wat moeilijk loopt. Zij wordt geweigerd op school, te gek voor woorden, zij moet gewoon naar school. Het is echt boeiend , leerzaam en leuk om dit samen met de fysiotherapeut te doen. Ik wordt steeds kritischer naar hem toe als hij vragend naar mij zit te kijken zo van: ja wat nu……. ………’Tja, wat denk je zelf?’ zeg ik dan, want over een week ben ik er niet meer en dan moet hij het ook zelf bedenken.

Vandaag waren we vrij en hebben we een teambuilding dag gehad. Wel een beetje vroeg uit de veren. Er zou hier een theetuin zijn. Leuk om naar toe te gaan met het team, ja natuurlijk. Hoor ik later dat het 3 uur rijden is, ha ha, dat noemen ze HIER.  Maar goed, dus vanmorgen vroeg in een busje vertrokken. Alleen de kok zat er naast want die kwam drie kwartier te laat. Hier is dat vrij normaal maar na een half uur wachten zijn we vertrokken. Ze komt namelijk altijd te laat en heeft geen telefoon of niets, dus niet te bereiken.

Zingend met de bus op pad, slechte wegen, jeetje wat is er veel beschadigd door de overstromingen. Het gekke is dat de rivieren alweer voor de helft droog staan nu, terwijl het pas december is. Vaak denk ik: teveel water is erg, maar wat zou het hier ontzettend worden als er te weinig water is. Echt vies denk ik, oftewel: nog smeriger.

Na drie uur in het busje met een prima stemming, kwamen we aan bij de theetuin. Dat is heel mooi, fris groen en bijzonder om te zien. Zeker omdat we op de achtergrond de witte bergtoppen zagen liggen in India. We waren op 200 meter de grens met India genaderd.

Vlakbij de theetuin lag ook een melkveebedrijf. Niet te geloven in Bangladesh: 800 koeien, melkkoeien in stallen! Met een biogas-installatie waarmee ze dus gas, maar ook elektriciteit maken.

Ook werd hier van de melk MISTIES en KAAS gemaakt. Leuk om te zien maar het is een ander soort MISTIES als die wij thuis maken. Hier wordt er eerst melk gekookt, dan wordt dat uitgehangen in zakken en daar worden bolletjes misties van gemaakt, die worden dan weer gekookt in siroop. Dus deze misties zijn gewoon van melk gemaakt. Heel leuk om te zien in ieder geval.

Ook steeds die bergtoppen in de gaten gehouden, want dat gaf mij weer een beetje Nepal gevoel. Zo heel anders dan Bangladesh. Ieder land heeft zijn eigen bijzonderheden, waarvoor ik ben gevallen.

Op de terugweg gebruikten we in een redelijk schoon restaurant de lunch en erna bezochten we een prachtige HINDOE tempel. Heel mooi en 400 jaar oud en in goede staat. Elke steen was gebeeldhouwd van te voren met een tekening van het leven, oorlog, godsdienst, goden, van alles, maar prachtig om te zien.

Rondom het complex was een soort markt met allerlei stalletjes, hindoevoorwerpen, maar ook een ijsjesverkoper. Hoewel ik in Bangladesh in principe geen ijs eet ben ik nu overstag gegaan en eenmaal een geproefd heb ik een tweede genomen want het was een klein vanille ijsje met chocolade. De vriezer was echter zonder elektriciteit geraakt, dus het ijsje was al gesmolten en ik moest dooreten om niet de helft te verliezen.

Luid zingend zijn we weer naar huis gereden, zelf zong ik niet mee, want Bengaalse liedjes ken ik niet, maar het was enorm gezellig en ik heb veel aan sigthseeing gedaan want dat is altijd leuk. Zo heb ik nu gezien dat er hier veel lycheeplantages zijn en mangoplantages, naast de rijstvelden waar deze streek om bekend staat en dat is weer eens een ander gezicht. Dus een leuke dag.

Morgen weer aan de slag. Jullie ook, werk ze.

Liefs Ria

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *